Ο ευσεβής πόθος ότι η Ε.Ε. τούτη τη φορά θα έδειχνε την αλληλεγγύη και τη συμπόνια, μέσα στο χάος και το θανατικό, μου θύμισε το απόφθεγμα της 76χρονης σήμερα αμερικανίδας συγγραφέα Ρίτα Μέι Μπράουν, ότι: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα, ξανά και ξανά, αλλά να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα». Θυμίζω ότι την προηγούμενη Κυριακή σε τούτην εδώ τη στήλη σημείωνα: «Η μαμά Ευρώπη καλό θα ήταν να σταματήσει να μιλά μόνο γερμανικά και να διαθέσει ένα από τους μαστούς της για τα μικρά ορφανά της τούτη την ώρα της κρίσης.
Διότι, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο θα τα καταφέρουμε, αλλά η επόμενη μέρα δεν θα είναι η ίδια. Ούτε για μας ούτε την Ευρώπη ούτε τον πλανήτη. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη ακούμπησε πάνω σε ιδεολόγους ηγέτες και στάθηκε στα πόδια της. Τώρα έμεινε στα χέρια των διαχειριστών ηγετών που υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, περιφρονώντας το όποιο σύστημα αξιών. Αύριο τι;». Το αύριο δεν ήταν καθόλου μακρινό, καθώς Τετάρτη και Πέμπτη το Eurogroupπαιδεύτηκε για να καταλήξει σε νέο ταμείο ανάκαμψης από την πανδημία (υπό την αίρεση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου).
Το στοίχημα ήταν και πάλι μεταξύ Βορρά και Νότου. Ο Νότος που δέχθηκε φοβερά θανατηφόρα πλήγματα (βλ. Ιταλία, Ισπανία κυρίως) μέσω 9 κρατών μελών επεδίωκε αρχικά την έκδοση ευρωομολόγου. Δηλαδή να αμοιβαιοποιηθούν τα χρέη ή αν προτιμάτε να επιμεριστούν και στους 28. Ο Βορράς, Γερμανία, Ολλανδία και Φιλανδία θέλουν κάθε χώρα να αναλάβει το μερίδιο που θα της προκύψει από ένα ευρωδανεισμό. Και εδώ είναι το κομβικό σημείο. Εκείνο που θα έδειχνε κατά πόσον η Ε.Ε., που με τη χρηματοοικονομική κρίση της περασμένης δεκαετίας, με γκαουλάιτερ τον πολύ Σόιμπλε, επέβαλε αυστηρά μνημόνια στις χώρες του Νότου, τώρα εν μέσω θανατικού και επικείμενης πείνας θα άλλαζε ψυχισμό και το ψυχρό χρηματοπιστωτικό κολαστήριο γερμανικής επινόησης και φλαμανδικής σύμπραξης θα μετασχηματιζόταν σε ένα μοντέλο ανθρωποκεντρικής σύμπνοιας. Τίποτα τέτοιο.
Αντίθετα, σε μια διαδικασία που θύμισε κακόγουστη παράσταση, συγκρούστηκαν σφοδρά Ολλανδία και Ιταλία, με τη Γερμανία να εμφανίζεται σαν μεσολαβητής προς την Ολλανδία, ενώ η Γαλλία, σε τακτική ισπανικής υποχώρησης, παρενέβη για να πείσει τάχατες την Ιταλία να μην επιμείνει στο ευρωομόλογο. Πού κατέληξαν; Μα πού αλλού, κι αυτή τη φορά επανέλαβαν την ίδια πράξη όπως τότε με τα μνημόνια. Σε ένα πακέτο 540 δισ. ευρώ για τη στήριξη εργαζομένων, επιχειρήσεων και κρατών-μελών της Ευρωζώνης. «Δανεικά, κύριοι Νότιοι, δανεικά μέχρι να φτύσετε το γάλα που βυζάξατε από τη μάνα σας» έμοιαζε να ούρλιαζε το φάντασμα του Σόιμπλε.
Καμιά αμοιβαιότητα, καμία αλληλεγγύη. Κι ας λέει στη «Le Monde» o συμπαθέστατος αντιπρόεδρος της Κομισιόν Επιτροπής αρμόδιος για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής Μαργαρίτης Σχοινάς, ότι οι Κασσάνδρες και οι λαϊκιστές θα διαψευστούν όπως πάντα και τώρα. Το μεγαλύτερο πλήγμα φίλτατε κ. Σχοινά το δέχεται τώρα ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής. Τον διέψευσε ψυχρά, βγαίνοντας το βράδυ της Πέμπτης από το Eurogroup ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών Βόπκε Χούκστρα, δηλώνοντας ότι απέτρεψε οποιαδήποτε αναφορά σε κοινή έκδοση χρέους και πέτυχε να υπάρξουν όροι μακροοικονομικής προσαρμογής σε δεύτερη φάση (μετά την πανδημία) για τις χώρες που θα προσφύγουν στον ESM.
Μια τέτοια Ε.Ε. δεν μπορεί να πάει μακριά, καθώς τα 540 δισ. που διαθέτει, μπορεί προσωρινά να στηρίξουν εργαζόμενους, επιχειρήσεις και κράτη μέλη της Ευρωζώνης, ταυτόχρονα όμως τους καθιστούν αιχμάλωτους ενός συστήματος επαναλαμβανόμενων κρίσεων. Ενός συστήματος που θέλει τον άνθρωπο αναλώσιμο και μόνο. Ένα κινούμενο χωρίς προοπτική. Ένα κοινό χρέος όμως, μια κοινή δέσμευση για τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, ίσως να άλλαζε το DNA της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, από μια αγέλη λύκων σε μια ομάδα δελφινιών που συνεννοούνται, καθώς διαπλέουν το ευρωπαϊκό πέλαγος συγγενών πολιτισμών και ενιαίας νοοτροπίας. Τώρα η βασίλισσα μοιάζει γυμνή.
