ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η διαφθορά και η κυρία Άννα

Τις προάλλες πήγα στο ηρωικό χωριό της Τηλλυριάς, τον πανέμορφο Παχύαμμο, όπου άρχισαν ήδη οι ανασκαφές στον χώρο που τον Αύγουστο του 1964 οι δυνάμεις της Δημοκρατίας είχαν μετατρέψει μια νεόκτιστη μονοκατοικία σε νοσοκομείο εκστρατείας Στις 9 Αυγούστου βομβαρδίστηκε από την τουρκική αεροπορία με ναπάλμ και ισοπεδώθηκε. Κάτω από τα συντρίμμια βρήκαν τον θάνατο 12 νέοι, απειροπόλεμοι που πήγαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Εκεί συνάντησα ανθρώπους που βίωσαν τους βομβαρδισμούς, που είδαν να τρέχουν καιγόμενοι άνθρωποι και ζώα, που μάζεψαν από τις αυλές των σπιτιών τους ανθρώπινες σάρκες και τις έθαψαν. «Τα σπίτια μας έμειναν χωρίς στέγες, πόρτες και παράθυρα, από τις βόμβες, μου είπε η 80χρονη κυρία Άννα. Στο ερώτημά μου, αν τους επιδιόρθωσαν τα σπίτια και ποιος, μου απάντησε κατά λέξη: «Έβαλεν κάτι ειδικούς η κυβέρνηση τζι εφάαν τα ριάλια μονιχά. Εν τζι εκάμαν μας δουλειά του χαϊρκού. Ήμασταν όμως υποχρεωμένοι να μπούμε στα σπίθκια μας. Εμείς είχαμεν τέσσερα μωρά. Άμαν εφύαν εσάσαμεν τα μόνοι μας». Αυτό το 1964, με την Κυπριακή Δημοκρατία να διάγει μόλις το τέταρτο έτος από την ίδρυσή της. Ο 84χρονος κύριος Ηλίας, μου είπε το εξής χαρακτηριστικό: «Όταν ετέλειωσεν το κακόν ήρτεν ο Μακάριος. Ήρτεν δαμαί στο σπίτι μας. Του έδειξα τα μυαλά στους τοίχους τζιαι τα γαίματα. Είδαν τα σπίθκια τζιαι είπεν ότι θα εκάμναν επιδιορθώσεις». Εγύρισεν όμως τζιαι είπε μας: «Δεν μπορούμε εμείς να χτίζουμε τζιαι και οι άλλοι να χαλούν»…

Τα σπίθκια μας εσάσαμεν τα μόνοι μας». «Γιατί δεν τα λαλείς ούλλα;», τον παρατηρεί η διπλανή κυρία. Γιατί δεν λαλείς ότι τα ριάλλια που έπρεπε να δώκουν για να σάσουν τα σπίθκια μας εκάμαν τα εξοχικά τζείνοι που ξέρουν να τρώσειν;». Το ημερολόγιο έδειχνε 9 του Οκτώβρη του 2019, δηλαδή 55 χρόνια μετά την τραγωδία του 1964 και οι άνθρωποι ζούνε ακόμα με τον τρόμο της κόλασης των ναπάλμ και το παράπονο της αδικίας εξαιτίας της διαφθοράς δημοσίων λειτουργών, ξεκινώντας από τον Μακάριο που πήγε μαζί με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, είδαν και απήλθαν και φτάνοντας, δεν ξέρω μέχρι ποιον κρατικό λειτουργό. Στις 23 Οκτωβρίου 2019, ο γενικός εισαγγελέας της Δημοκρατίας αναγορεύεται σε επίτιμο Διδάκτορα της Σχολής Νομικής και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Frederick και μιλάει στην τελετή με θέμα: «Εμπειρίες και βιώματα από την υπηρεσία σε δύο σημαντικούς θεσμούς του κράτους» και αναφέρεται στα 25 χρόνια στη δικαστική έδρα και στα έξι και πλέον στη Νομική Υπηρεσία και μεταξύ άλλων λέει ότι ως γενικός εισαγγελέας το δυσκολότερο σε χειρισμό θέμα ήταν, «αυτό της εκ των έσω πολεμικής για τους γνωστούς λόγους.

Μιας πολεμικής, η οποία δεν περιοριζόταν στην περίμετρο της Νομικής Υπηρεσίας. Επεκτεινόταν και δικτυωνόταν και σε δυνάμεις άλλες. Στη νομοθετική εξουσία, σε κάποια μέλη της, στην εκτελεστική, στην αστυνομία. Και δυστυχώς, σε μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υπό εκείνες τις συνθήκες, οι δυσχέρειες ήταν πολλές και κάποτε ανυπέρβλητες» […] Ανίερος και ανελέητος ο πόλεμος από κάποια μέσα ενημέρωσης που έχουν τις δικές τους ατζέντες. Καταστάσεις γνωστές σε όλους, ή έστω σε πολλούς. Χωρίς όμως κανένας να αντιδρά. Χωρίς κανένας να διαμαρτύρεται». Είπε κι άλλα πολλά ο κ. Κληρίδης, αλλά θα περιοριστώ σε αυτά που σημείωσα για να ρωτήσω: Κύριε εισαγγελέα, 25 χρόνια στη δικαστική έδρα μάλλον δεν αντιληφθήκατε τι τρέχει στην Κύπρο; Μήπως η έδρα λειτουργεί ενίοτε και σαν κρύπτη; Ως εισαγγελέας όμως δεν μπορεί να μην ακούσατε τις εκκλήσεις μας για το σκάνδαλο Μιλόσεβιτς; Ούτε τα ρεπορτάζ μας για την πλαστογραφία του εγγράφου του μισθού της διοικήτριας της ΚτΚ; Εκείνο που σίγουρα δεν βρήκατε είναι εκείνο το μαχαίρι που θα φτάσει μέχρι το κόκαλο. Στα σοβαρά τώρα. Αν εσείς, ο ισχυρότερος άνθρωπος στη δικαιοσύνη, δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε τη διαφθορά που περιγράφετε, ποιος μπορεί, η κυρία Άννα που την αντιμετωπίζει από το 1964;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ