ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο μεγάλος θυμός

Η κρίση που διάγουμε είναι πρωτόγνωρη και από την άποψη, ότι εκτός από την απειλή του κορωνοϊού, μας κράτησε για δύο μήνες στο σπίτι. Μαγειρέψαμε, είδαμε τηλεόραση όσο ποτέ, ανοίξαμε ξανά βιβλία που είχαμε διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, αναπολήσαμε παλιές εποχές, ξανασκεφτήκαμε τη ζωή μας, ξαναγνωρίσαμε τα παιδιά μας (!) και προβληματιστήκαμε πολύ υπό το κράτος του αβέβαιου (βλ. φόβου) ότι όσο όλα είναι εξαιρετικά σύνθετα άλλο τόσο είναι απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Ο κύριος λόγος της επικινδυνότητας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που κατάντησε ανθρωποφάγος.

Ο άνθρωπος που τη μια μέρα τρέμει ενώπιον του κινδύνου να πεθάνει από τον κορωνοϊό και την άλλη, όντας με την εντύπωση ότι είναι ανέγγιχτος πια, δεν διστάζει να πατήσει επί πτωμάτων για να εκμεταλλευτεί τη δεινή κατάσταση συνανθρώπων του. Τον Απρίλη στέκονταν ουρά στην υπεραγορά τηρώντας αποστάσεις ασφαλείας και πίσω από τις μάσκες φαίνονταν όλοι ίδιοι. Τώρα για να δώσουν ανάσα σε επιχειρήσεις και αυτοτελώς εργαζόμενους μέσω κρατικών εγγυήσεων πάνε κι έρχονται τα κόμματα δύο μήνες στη Βουλή, κάνοντας τόσες και τέτοιες τροπολογίες που το νομοσχέδιο μοιάζει με λευκαρίτικο. Το πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικές σκοπιμότητες υπερνικούν εκείνες της κοινής ωφελείας.

Διότι ενόψει βουλευτικών εκλογών σε έναν χρόνο, σου λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης, «θα αφήσουμε την κυβέρνηση να μοιράσει 1500 εκατομμύρια ευρώ για να τα εξαργυρώσει στην κάλπη τον επόμενο Μάιο, ο ΔΗΣΥ; Όχι, ποτέ. Θα τους βάλουμε μπάστακα τον ελεγκτή να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος». Οι τράπεζες –αντιδρούν για τον ελεγκτή– αλλά στην ουσία τρίβουν τα χέρια τους, διότι θα δώσουν στους επιχειρηματίες δάνεια, όχι με 1,5% των κυβερνητικών εγγυήσεων αλλά με το δικό τους επιτόκιο των 2,90%.

Αυτό το παράδειγμα, όπως και η επανάληψη της μεγάλης αρπαχτής με τα χρυσά διαβατήρια, παρά τις τροχιοδεικτικές που πέφτουν ακόμα στην αυλή μας, τα σχέδια για τον τουρισμό του 2020 και άλλα τεκταινόμενα που κατά πολλούς ορθά γίνονται γιατί η ζωή συνεχίζεται, δεν λαμβάνουν υπόψη προειδοποιήσεις σημαντικών ακαδημαϊκών και ειδικών ότι η κρίση θα είναι μακρά και οι επιπτώσεις απρόβλεπτες, γι’ αυτό και θα πρέπει οι κυβερνήσεις να επενδύσουν πρώτα και κύρια στο οχυρό της υγείας και στη συνέχεια στα υπόλοιπα. Η κρίση εκτός από μακρά θα είναι και βαθιά. Θα αγγίξει τις ρίζες της δημοκρατίας που θα δεινοπαθήσει, καθώς ο ανθρωποφάγος άνθρωπος θα διεκδικεί μερίδιο του πλούτου έναντι όποιου κόστους. Και από τη στιγμή που θα ελέγχει τα σώματα καταστολής δεν θα διστάσει να τα εκμεταλλευτεί στη διεκδίκηση του πλούτου έστω κι αν οι δημοκρατικές διαδικασίες θα καταπατούνται.

Έτσι κι αλλιώς τη σήμερον ημέρα που η δημοσιογραφία των σοβαρών και διασταυρωμένων πηγών υποκαθίσταται από μια ταχυδακτυλουργική επικοινωνιολογία υψηλών μπάτζετ σε απευθείας σύνδεση με προεδρικά και κομματικά μέγαρα, η δημοκρατία γελοιοποιείται μονίμως δίπλα από έναν Τραμπ και εξευτελίζεται στα πόδια κάποιου Όρμπαν. Εξάλλου τα τεράστια ελλείμματα στους προϋπολογισμούς των κρατών θα προκαλέσουν στις κοινωνίες τριγμούς τέτοιους που, όπως λέει ο Ελύτης, «των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου», (Άξιον Εστί). Διότι όπως προειδοποιεί ο σπουδαίος Φράνσις Φουκουγιάμα, (σελ. 6) στην ιδέα περί «θυμού» που ανέλυσε ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», οι λαοί θυμώνουν και ξεφεύγουν από την υλιστική προσέγγιση των πραγμάτων, το συμφέρον τους.

Έσχατο παράδειγμα οι Βρετανοί που αν και αντιλήφθηκαν ότι με το Brexit θα υποστούν μεγάλη μείωση των εισοδημάτων τους έλεγαν: «Δεν με νοιάζει. Θέλουμε να ανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία και τον έλεγχο της χώρας μας και αν αυτό απαιτεί οικονομικές θυσίες, είμαστε πρόθυμοι να τις υποστούμε».» Και ο Φουκουγιάμα σήμερα καταλήγει ότι, «οι οικονομολόγοι τείνουν να ξεχνούν τον θυμό».

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X