Είναι δύσκολο να δεις πέρα από το χάος, ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτό. Υπό μία έννοια η πανδημία του κορωνοϊού προκαλεί ένα χάος που σταδιακά μεγαλώνει, καταργώντας τα σύνορα ως τέτοια αλλά ταυτόχρονα εγκλωβίζοντας τους ανθρώπους στον κίνδυνο του θανάτου. Έτσι ευρισκόμενοι όλοι ενώπιον ενός τέτοιου απευκταίου ενδεχομένου αιφνιδίως σταματάμε να σκεφτόμαστε αυτά που προ πανδημίας θεωρούσαμε σημαντικά ή βασανιστικά. Όντας όλοι σχεδόν στα σπίτια μας, ξαναγνωρίζουμε τα μέλη της οικογένειας μας με ένα αίσθημα που δεν το χορταίνεις. Ξεσκονίζουμε τις αναμνήσεις από σχολικές γιορτές, ωραία ταξίδια, παππούδες που λατρέψαμε κι έχουν φύγει… Τίποτα που να έχει αγοραστική αξία, διότι απλώς θα ευτελίσει την κρισιμότητα αλλά και τη μοναδικότητα των στιγμών.
Τίποτα που να σε βάζει σε ανταλλακτική διαδικασία, διότι υποσυνείδητα ζούμε σε μια χρονική συγκυρία δίχως αύριο. Φυσικά, ο διάολος ως το σπουδαιότερο εφεύρημα του ανθρώπινου νου, την ώρα που ο κορωνοϊός αναζητεί αδύναμους οργανισμούς για να επωασθεί, μηχανεύεται μεγάλα κόλπα για την επόμενη ημέρα του χάους. Διότι ξέρει καλά αυτό που είπε ο Νίτσε: «Το χάος γεννάει την τάξη». Ξέρει ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου αλλά επίκειται η αρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής που θα επικρατήσουν όσοι θα είναι έτοιμοι. Ως εκ τούτου προσπαθεί να δει πέρα από το χάος έστω κι αν δεν ξέρει αν τώρα βρίσκεται στην αρχή ή στη μέση του. Ξέρει ότι το πανάρχαιο, «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», που στον κόσμο της αγοράς μεθερμηνεύεται και ως, «Η κρίση γεννά ευκαιρίες».
Έτσι έχουμε ήδη δύο στρατόπεδα στον πλανήτη. Το ένα, είναι αυτό των κρατών, των τραπεζών, δηλαδή των κινητήριων μηχανών της οικονομίας που βλέπει δισεκατομμύρια δολάρια να εξατμίζονται καθημερινά, καθώς η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό λόγω κορωνοϊού, η ρευστότητα έχει συρρικνωθεί και οι λεγόμενες διεθνείς αγορές βρίσκονται σε πανικό. Η πρώτη αντίδραση ήταν να μας βγάλει μπροστά δανεικά από τα αποθέματα, που να τα ρίξει στο παζάρι για φάρμακα και φαγητό, για να επιβιώσει δηλαδή ο κόσμος και μετά να φροντίσει ώστε να έχει λεφτά να του δανείσει χωρίς μεγάλο τόκο για να συνεχίσει -αν επιβιώσει τελικά- να πληρώνει τα κόκκινα δάνειά του. Αυτά που του φόρτωσαν από την προηγούμενη κρίση των τραπεζών. Διαφορετικά εφιαλτικά το κόλπο εκείνο θα αποτύχει, αν ο κορωνοϊός σαρώσει. Έτσι οι πλείστοι των αναλυτών, εκτιμούν ότι η κρίση του κορωνοϊού, αλλάζει και ίσως ανατρέπει πολλά των μέχρι σήμερα δεδομένων σε πλείστα πεδία της παγκόσμιας οικονομίας και συνεπακόλουθα και της πολιτικής. Οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών, αυτών που συνήθως κάνουν παιχνίδι, μελετούν τώρα τρόπους ανάταξης των στρατηγικών τους σχεδιασμών, με πρώτο στόχο τον κορωνοϊό ώστε να πάρει σάρκα και οστά ο νέος εχθρός! Ίσως γι’ αυτό ο Ντόναλντ Τραμπ το τελευταίο διάστημα δεν αναφέρεται στον κορωνοϊό αλλά στον κινέζικο ιό… Το δεύτερο στρατόπεδο είναι αυτό που γέννησε ο κορωνοϊός ως αποτέλεσμα του αξιώματος, «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Πρόκειται για ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο που ελπίζει κι ανακαλύπτει ξανά τα βασικά. Καθαρό αέρα, καθαρό νερό, καθαρό ουρανό, καθαρές γειτονίες, που ο ένας γείτονας ξέρει τον άλλο με το όνομά του. Πρωινά που ξυπνάς κι ακούς τα πουλιά να κελαηδούν και βλέπεις τις εποχές να επιστρέφουν όχι σαν μέρες των ραντεβού αλλά με τα χρώματα, τα λουλούδια και τα μύρα τους. Μεσημέρια που στρώνονται τραπέζια με όλη την οικογένεια γύρω. Βράδια που λέει ο ένας στον άλλο πως πέρασε τη μέρα του και μια καθημερινότητα που να έχει καταργήσει τη ρουτίνα. Ένα πλανήτη καθαρό από τη ρύπανση με τους ανθρώπους του μαζί με τη φύση και όχι απέναντί της. Τότε η δραστηριότητά μας θα είναι και Πολιτική και Τέχνη και Επιστήμη στην υπηρεσία των πλασμάτων του πλανήτη. Τότε η επανάσταση της φύσης θα έχει επικρατήσει.
