Γεννήθηκα Απρίλη του 1958 σ’ ένα σπίτι στην οδό Πούσκιν στη Λάρνακα. Την αυλή του χώριζε από την αυλή της Σιτικά χανούμ, μια μεγάλη συκιά. Στο τέλος του δρόμου, ο μιναρές με τη σκιά του να γέρνει στο καμπαναριό του μητροπολιτικού ναού Σωτήρος, αδιάλειπτα! Ένα πρωινό, τέλη του Δεκέμβρη του 1963 είδα Τ/κ γείτονές μας στον κάτω δρόμο να κρατάνε κυνηγετικά όπλα και να τρέχουν. Ο κ. Μουσταφάς, από απέναντι, συνωμοτικά είπε στον παππού πως καλύτερα θα ήταν να φύγουμε προσωρινά γιατί άρχισαν φασαρίες. Κακόηχη μου φάνηκε η λέξη. Πήγαμε στης θείας Μελανής.
Ο Άη Βασίλης μου έφερε την πρωτοχρονιά μια σοκολάτα. Ίσως γι’ αυτό έκλαιγα εκείνα τα βράδια κουκουλωμένος κάτω απ’ την κουβέρτα. «Οι φασαρίες ησύχασαν, πάμε σπίτι μας είπε ο παππούς», κι επιστρέψαμε. Οι κακόηχες φασαρίες όμως δεν τέλειωσαν. «Οι δικοί μας» σκότωσαν 10 γείτονες μας Τ/κ που τους κατέβασαν, κοντά στην Πύλα, από το τ/κ λεωφορείο που πήγαινε εργάτες στη βάση της Δεκέλειας και με το οποίο κάθε δεύτερη μέρα πήγαινε και ο παππούς μου. Θυμάμαι ακόμα τον γοερό θρήνο της γυναίκας του οδηγού δυο πόρτες πιο πέρα.
Γι’ αυτό το λεωφορείο έκανε και ντοκιμαντέρ ο Ρασίτ Περτέβ, διαπραγματευτής επί Ταλάτ. Τον Αύγουστο του ’64, θυμάμαι τα μαύρα φέρετρα που φτάσανε στη γειτονιά μας από την Τηλλυριά μετά τους τούρκικους βομβαρδισμούς. Θυμάμαι το γοερό θρήνο της μάνας του Γιαννάκη Αεροπόρου. Τον Σεπτέμβριο του ’70, οι μισοί συμμαθητές μου στην Αμερικανική Ακαδημία ήταν Τ/κ και τίποτα δεν μας χώριζε. Μάλιστα, ένας εξ αυτών ακόμα και σήμερα επισκέπτεται τον τότε Ε/κ κολλητό του, στο μοναστήρι που μονάζει.
Στις 15 Ιουλίου του 1974, βρέθηκα πάνω στο ημιφορτηγό αυτοκίνητο που χτύπησαν οι Εοκαβητατζήδες στην Ακρόπολη της Λάρνακας με τους 4 νεκρούς του Άη Γιάννη. Ο 17χρονος Γιώργος Χαραλάμπους ήταν ο κολλητός του Τ/κ συμμαθητή μου Αηγκέν. Το ’74 είχα 11 Τ/κ συμμαθητές και δύο συμμαθήτριες. Όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή, όλοι οι άρρενες Τ/κ από τους δύο μαχαλάδες συνελήφθησαν αιχμάλωτοι και μεταφέρθηκαν στο σημερινό Γυμνάσιο Δροσιάς. Τα βράδια «δικά μας παλικάρια» των μετόπισθεν, τους έστηναν στον τοίχο προς εκτέλεση... Με «τα δικά μας παλικάρια», μερικά πρωινά καυγάδιζα -έχοντας μάλλον άγνοια κινδύνου- επειδή πήγαινα στους αιχμάλωτους Τ/κ συμμαθητές μου γάλα, μέχρι που τους πήραν. Έτσι ρήμαξε η εφηβεία της γενιάς μας.
Τριάντα χρόνια πια στη δημοσιογραφία έζησαν άλλη μια συνεχιζόμενη τραγωδία, ασχολούμενος με το δράμα των αγνοουμένων. Τι να σας πω που δεν το ξέρετε, αφού η πολιτική κυρίως, προσπάθησε να θάψει με το ανθρωπιστικό αυτό ζήτημα, εγκλήματα πολέμου και ενοχές. Όσο για το Κυπριακό που οι δύο σας το ξέρετε στην τελευταία του λεπτομέρεια, έχει τώρα φτάσει στο μη παρέκει. Την Τετάρτη θα κάνετε τον απολογισμό σας. Δύο συμπολίτες της ίδιας γενιάς, κουβαλώντας σοφία και τραγικές εμπειρίες 70 χρόνων, έχετε δύο επιλογές. Λύση ή διχοτόμηση. Απέναντί σας έχετε δύο εθνικιστικές παρατάξεις, Ε/κ και Τ/κ, που ευνοούν τη διχοτόμηση. Δίπλα σας, δύο άλλες παρατάξεις, Ε/κ και Τ/κ που υποστηρίζουν ομοσπονδιακή λύση. Στο μέσο δύο παρατάξεις Ε/κ και Τ/κ που αμφιταλαντεύονται. Παρέκει τρεις εγγυήτριες δυνάμεις.
Ενώπιόν σας, μόνο εσάς των δύο, είναι αυτό που θα επιλέξετε να κληροδοτήσετε στην Κύπρο. Μπορείτε αφήνοντας κατά μέρος τις πικρίες που νιώθετε -και δεν κρύβονται πια- ο ένας για τον άλλο, να συμφωνήσετε σε αυτά που σας αναλογούν και να πείτε στις εγγυήτριες δυνάμεις να κάνουν εκείνο που τους αναλογεί; Αν ναι, κάντε το, για να έχετε τουλάχιστον πρόσωπο καθαρό έναντι αυτών προσδοκούν να έχουν μέλλον σε αυτή την πατρίδα. Εμείς το χάσαμε, μαζεύοντας νεκρούς στην εφηβεία μας, αναζητώντας αγνοούμενους ως ενήλικες, και μια ζωή απορρίπτοντας σχέδια λύσης του Κυπριακού. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!
