ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το Βερολίνο

Στυλιανέ, πριν από λίγο έμαθα πως έφυγες κι εσύ και σκέφτηκα να σου γράψω μια δημοσιογραφική ιστορία που θα σου άρεσε, συνάδελφος γαρ. Το βράδυ εκείνο στο Βερολίνο η νύχτα κατέβαινε σαν το πνεύμα του Καλού. Ήρεμη μεν φασαριόζικη δε, καλωσόριζε θαρρείς το μισό εκατομμύριο τουριστών που έσμιξε με άλλο μισό εκατομμύριο Γερμανών μπροστά στο κτίριο του Ράιχσταγκ, που είχε ντυθεί στα γιορτινά του. Ήταν Τετάρτη, το ημερολόγιο έδειχνε 3 Οκτωβρίου του 1990 και οι δείκτες του μεγάλου ρολογιού κυλούσαν προς τα μεσάνυχτα.

Μόλις άγγιξαν τη δωδεκάτη ώρα οι καμπάνες των εκκλησιών έπιασαν να χτυπούν καθώς χαιρετούσαν την επίσημη ενοποίηση των δύο Γερμανιών, μετά από 41 χρόνια εθνικής διαίρεσης, συνεπεία ενός καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου που άφησε στη χώρα το μιαρό στίγμα του ναζισμού, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκατομμύρια θύματα «χρεωμένα» στο μητρώο της. Κι ύστερα ήταν εκείνο το ακατανόητο τείχος που μοίρασεοικογένειες, αποξένωσε αδέλφια, χώρισε έρωτες. Το τείχος στα κράσπεδα του οποίου ξεψύχησαν δεκάδες θαρραλέων που επιχείρησαν να το ματαιώσουν. Εκείνα τα μεσάνυχτα είχα την τύχη να είμαι κι εγώ εκεί ως απεσταλμένος του Ράδιο Σούπερ, του πρώτου ιδιωτικού ραδιοσταθμού της Κύπρου.

Μόλις χτύπησαν οι καμπάνες έγινε έπαρση της γερμανικής σημαίας υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου και ακολούθησε πανηγυρική συνεδρίαση της νέας Μπούντεσταγκ, με τις 662 έδρες, 122 εκ των οποίων κατέλαβαν οι βουλευτέςτης μέχρι πριν από μερικά λεπτά Ανατολικής Γερμανίας. Εκείνες τις ιστορικές στιγμές η Γηραιά Ήπειρος αγκάλιασε ένα νέο κράτος 90 εκατ. ανθρώπων ενώπιον των οποίων ένα μεγάλο στοίχημα, μόλις εμφανιζόταν. Να μαζέψουν 41 χρόνια κομμάτια, οικογενειών, ερώτων και τελικά ιστορίας και να τα μεταποιήσουν σε ένα μεγάλο μάθημα, που δεν θα άφηνε ποτέ ξανά τη χώρα να ζήσει τόσο μεγάλες τραγωδίες. Άμα κανείς περπατήσει σήμερα στους δρόμους του Βερολίνου αντιλαμβάνεται ότι το στοίχημα κερδίζεται. Τώρα πια, 30 χρόνια μετά την πτώση του τείχους (9/11/1989), οι ηγέτες της δικής μου διαιρεμένης και ημικατεχόμενηςχώρας, Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί, με οικοδεσπότη τον γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες, συναντήθηκαν στο Βερολίνο τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019, απέναντι από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, επιχειρώντας να ξαναπιάσουν το νήμα για να καταργήσουν -ει δυνατόν- τον παλιό δόλο των θεών, κατά πως λέει ο Σεφέρης.

Τι λέει όμως ο Γκουτιέρες γι’ αυτό συνοπτικά και τι εννοεί: «Οι δύο ηγέτες χαιρέτισαν την εμπλοκή μου και επαναβεβαίωσαν την προσήλωσή τους να πετύχουν λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως προνοείται στα ψηφίσματα του Σ.Α. περιλαμβανομένης της παραγράφου 4 του ψηφίσματος 716 του 1991». Εννοεί: Ουδεμία λύση πλην ΔΔΟ και πως η πολιτική ισότητα είναι διασφαλισμένη και δεν αλλάζει. Λέει: «με κίνητρο την αίσθηση του κατεπείγοντος, συμφώνησαν ότι η επίτευξη συνολικής λύσης είναι ύψιστης σημασίας για τη μελλοντική ευημερία των δύο κοινοτήτων και ότι το στάτους κβο είναι μη βιώσιμο». Εννοεί ότι ο χρόνος εκπνέει επικίνδυνα και το στάτους κβο εξελίσσεται σε γάγγραινα. Λέει: «Υπό το φως αυτών των συζητήσεων δεσμεύτηκα να διερευνήσω με τους δύο ηγέτες και με τις εγγυήτριες δυνάμεις, τη δυνατότητα να συγκληθεί μια άτυπη πενταμερής συν τα Η.Ε., συνάντηση στο κατάλληλο στάδιο. Γίνεται αντιληπτό ότι αυτή τη φορά πρέπει να είναι διαφορετική».

Εννοεί: Ξεχάστε αυτά που ξέρατε μέχρι τώρα. Αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Δεν θα αφεθεί τίποτα στην τύχη. Εξάλλου μην ξεχνάτε ότι εκπνέει και ο χρόνος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και χωρίς λύση θα βρεθείτε ενώπιος ενωπίω και οι δύο μαζί ενώπιον της κατοχής. Άραγε, Στυλιανέ,θα χτυπήσει και για μας το μεγάλο ρολόι τα μεσάνυχτα της ενοποίησης; Εγώ πάντως θα δανειστώ μια χούφτα στίχους από τον Μάνο Ελευθερίου που τόσο υπέροχα μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός, για να σε χαιρετίσω λέγοντας: «Αντίο δρόμοι του Βερολίνου/θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω/θα κλάψετε άραγε αν χαθώ στη συννεφιά και στον καπνό;». Αντίο φίλε. *Εις μνήμη Στέλιου Κρέουζου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ