ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το έγκλημα πίσω από τα εγκλήματα

Καπάκι στα μελοδραματικά των τελευταίων βδομάδων με τις «αποκαλύψεις» του 84χρονου Τ/κ, Turgut Yenagrali ή Χασάν οποίος πέρυσι καυχήθηκε ότι έκανε τέχνη τις δολοφονίες Ε/κ αιχμαλώτων το 1974, ήρθαν -ως αλήθεια της ζωής, τα στοιχεία για να καταδείξουν ότι το πρωτεύον είναι άλλο: οι 900 και πλέον αγνοούμενοι των οποίων η τύχη δεν έχει ακόμα διευκρινισθεί. Όπως δήλωσε την Τετάρτη ο Προεδρικός Επίτροπος Φώτης Φωτίου, «το 2015 εντοπίστηκαν 156 λείψανα ή μέρος λειψάνων, το 2016 εντοπίσθηκαν 114, ενώ το 2017 μόνο 49, ενώ στους πρώτους έξι μήνες του 2018 εντοπίστηκαν μόνο 8 λείψανα.

Ίδια τραγική και η κατάσταση στις ταυτοποιήσεις λειψάνων, καθώς, το πρώτο 4μηνο του 2018 ταυτοποιήθηκαν λείψανα 13 ατόμων σε σχέση με το 2017 όπου ήταν 118 και 115 το 2016». Εδώ σημειώνω μια αλήθεια πίσω από τους αριθμούς. Ότι ταυτοποιήθηκαν λείψανα τάφων όπως στη Μαράθα, και σε νεκροταφεία της Μόρφου και της κατεχόμενης Λευκωσίας. Άρα οι αριθμοί ουσιαστικά των εντοπισθέντων αγνοουμένων είναι μικρότεροι. Τραγικό δε ότι φέτος εντοπίσθηκαν μόνο 8. Αν ληφθεί υπόψη ότι έχουμε ακόμα πάνω-κάτω 850 Ε/κ και 100 Τ/κ αγνοούμενους και τις «γοερές» εκκλήσεις-διαφημίσεις της ΔΕΑ στους πολίτες για πληροφορίες, τότε προκύπτει το ερώτημα: πόσα χρόνια θα χρειαστούν ακόμα για να διευκρινιστούν οι τύχες των αγνοουμένων μας; Άλλα είκοσι; Και μέχρι πόσο η Ε.Ε. και οι άλλοι χορηγοί της ΔΕΑ θα δίνουν 4-5 εκατομμύρια τον χρόνο αν βλέπουν ότι ο αριθμός φέτος είναι μονοψήφιος; Γι’ αυτό η ΔΕΑ, καλά θα ήταν να απαιτήσει από την Άγκυρα να δώσει τα στοιχεία της για τους τάφους και κυρίως τους ομαδικούς αντί να επαναπαύεται σε διαφημίσεις και ταξίδια. Κι εδώ υπεισέρχεται και το ζήτημα των εγκλημάτων πολέμου.

«Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί», λέει στο «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄», ο Γιώργος Σεφέρης, υποδεικνύοντας ότι οι διαχρονικές αξίες μένουν αναλλοίωτες, ανεξαρτήτως συγκυριών ή και εσκεμμένων παραποιήσεων. Αδιαμφισβήτητα η μέγιστη αξία είναι η ανθρώπινη ζωή. Προσωπικά έχω πολλάκις γράψει και καταδικάσει με βδελυγμία τις όποιες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγιναν σε οποιαδήποτε περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η καταδίκη αλλά η θεραπεία, όπως π.χ. στις περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας που η διεθνής κοινότητα έστειλε στο εδώλιο τους εγκληματίες. Στην περίπτωσή μας, η Κ.Δ. άνοιξε όλους τους τάφους των άδικα δολοφονηθέντων Τ/κ από Ε/κ παραστρατιωτικούς, γι’ αυτό και ο αριθμός των Τ/κ αγνοουμένων από τους 500 έπεσε στους 100.

Η Τουρκία από την άλλη, στο πλαίσιο επιχείρησης συγκάλυψης μετακίνησε ομαδικούς τάφους, όπως των 80 Ασσιωτών αιχμαλώτων ή και εξαφάνισε λείψανα από τεράστιους τάφους περισυλλογής, όπως αυτούς δίπλα από το ξενοδοχείο Celebrity, ενώ αρνείται να δώσει στοιχεία στοχεύοντας πλέον στον τερματισμό του προγράμματος εκταφών και βολευόμενη θαυμάσια πίσω από τις διαφημίσεις της ΔΕΑ. Αναλογίζεται κανείς αν υπήρξε θετική ανταπόκριση από την Άγκυρα και το ζήτημα των αγνοουμένων λυνόταν μέσα σε ένα-δύο χρόνια, τι όφελος θα ήταν αυτό και για την ίδια τη λύση του Κυπριακού; Φυσικά το ζήτημα των εγκλημάτων πολέμου είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του, που έχει όμως άμεση σχέση με την αλήθεια και τη δικαιοσύνη που δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη και που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε συντεταγμένα σύγχρονα κράτη.

Όχι όμως στην Τουρκία του Ερντογάν ή σε ένα υποτελές της Άγκυρας μόρφωμα, όπως η «ΤΔΒΚ». Ούτε ακόμα και σε μια Κ.Δ., που η μισή είναι υπό κατοχή και κυριαρχεί το δίκαιο της ανάγκης. Άρα αν και επιβάλλεται η συζήτηση για τα εγκλήματα πολέμου, αυτή πρέπει να ακολουθήσει της διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων και ο κάθε Yenagrali ή Χασάν -και όποιοι κρύβονται πίσω του- καλό θα ήταν, αν έχει στοιχεία να τα δώσει ή να σιωπήσει ή και να μας απαλλάξει της παρουσίας του.

 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X