Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από την ανακοίνωση του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης για την υποβολή νομοσχεδίων για αύξηση των ποινών που αφορούν τα σοβαρά τροχαία αδικήματα. Πέρασαν δέκα χρόνια από το προηγούμενο σχέδιο απόσυρσης παλαιών οχημάτων οχημάτων. Πέρασαν επίσης δεκατρία χρόνια από την απενεργοποίηση του συστήματος φωτοεπισήμανσης στους δρόμους της Κύπρου.
Όλα αυτά τα χρόνια χάθηκαν εκατοντάδες ζωές στους δρόμους και χιλιάδες σοβαρά τραυματίες είδαν τη ζωή τους να αλλάζει για πάντα μετά από τροχαίες συγκρούσεις. Ακούστηκαν μεγάλα λόγια, έγιναν αμέτρητες συσκέψεις και βγήκαν άλλες τόσες ανακοινώσεις με ευχολόγια και πολλά αν, ίσως και μπορεί για τη βελτίωση της οδικής ασφαλείας και τη μείωση των σοβαρών και θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων.
Τα νομοσχέδια για την αλλαγή των ποινών για τα τροχαία αδικήματα πέρασαν από χίλια μύρια κύματα. Μετά από συζητήσεις στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και σύμφωνα με πληροφορίες που βλέπουν τους τελευταίους μήνες το φως της δημοσιότητας, φαίνεται ότι το μόνο που θα αλλάξει, αν ψηφίστουν από την ολομέλεια της βουλής οι προτάσεις νόμου, θα είναι μερικές αυξήσεις στα πρόστιμα και τους πόντους ποινής σε κάποιες παραβιάσεις του ΚΟΚ. Από τις προτάσεις αφαιρέθηκε η κατακράτηση οχήματος από την Αστυνομία που θα εξεταστεί σε μεταγενέστερο στάδιο αφού τα τρία χρόνια που χρειάστηκαν μέχρι σήμερα, φαίνεται δεν ήταν αρκετά ενώ συνεχίζουν να υπάρχουν διαφωνίες για το ύψος των ποινών στα αδικήματα που αφορούν την υπερβολική ταχύτητα.
Το αναμενόμενο σχέδιο απόσυρσης οχημάτων που ανακοινώθηκε από την προηγούμενη Υπουργό Μεταφορών, Επικοινωνιών και Έργων δεν πρόλαβε τελικά να μπει σε ισχύ. Προέκυψαν διεργασίες και αλλαγές στις πρόνοιες του σχεδίου που το επιστρέφουν στο Υπουργικό Συμβούλιο για επανέγκριση, ενώ ο κ. Καρούσος αναφέρθηκε σε πιθανό δεύτερο επιπρόσθετο σχέδιο που θα αφορά αντικατάσταση παλαιών οχημάτων με μεταχειρισμένα μέχρι τριών ετών. Σε κάθε περίπτωση, η ανά δεκαετία παροχή κινήτρων για απόσυρση ιδιαίτερα περιορισμένου αριθμού οχημάτων του προηγούμενου σχεδόν αιώνα ενώ βρισκόμαστε ήδη στο 2020, δεν θα φέρει ποτέ ουσιαστικά αποτελέσματα στη βελτίωση της οδικής ασφάλειας.
Η διαδικασία της εγκατάστασης του συστήματος φωτοεπισήμανσης στους δρόμους συναγωνίζεται στη χρονική διάρκεια και στον αριθμό κοροϊδευτικών σχολίων και ανεκδότων την Πλατεία Ελευθερίας. Στις 20 Ιουλίου του 2018 ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε κάνει καταλυτική παρέμβαση με σκοπό την τάχιστη εγκατάσταση των καμερών το πρώτο τρίμηνο του 2019. Από αυτή την καταλυτική Προεδρική παρέμβαση πέρασαν 18 μήνες και ακόμα δεν έχει καλά καλά ολοκληρωθεί η υποβολή προσφορών από τις ενδιαφερόμενες εταιρείες. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε τον Ιούλιο του 2019 και σε αυτόν έχουν γίνει μέχρι τώρα εννιά τροποποιήσεις και έχουν δοθεί τέσσερις παρατάσεις στην τελική ημερομηνία κατάθεσης των προσφορών.
Τα τρία σοβαρά αυτά θέματα και η τεράστια καθυστέρηση που παρατηρείται στην επίλυση ή εφαρμογή τους, κοστίζουν πολύ ακριβά. Είναι τρεις σοβαροί παράγοντες που συντείνουν στην αποτυχία των ημίμετρων που εφαρμόζονται για τη μείωση των θανατηφόρων. Η ελλιπής αστυνόμευση και η αδυναμία συνεχούς ελέγχου πολλών σημείων στο οδικό δίκτυο επιτρέπει την ανομία και την αναρχία που επικρατεί καθημερινά στους δρόμους. Τα φαινόμενα αυτά επιδεινώνονται με την απουσία του συστήματος φωτοεπισήμανσης από τη φαρέτρα των αρμοδίων υπηρεσιών και της Αστυνομίας στη μάχη αυτή. Η κυκλοφορία παλαιών οχημάτων εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους λόγω έλλειψης σύγχρονων συστημάτων παθητικής και ενεργητικής ασφαλείας. Οι κάμερες και οι αυξήσεις στις ποινές είναι μια διπλή καραμέλα που έχει αναμασηθεί δεκάδες φορές ως η λύση του προβλήματος των πολλών σοβαρών και θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων
Και εύλογα γεννάται η απορία: αφού επιμένουν οι αρμόδιοι να επαναλαμβάνουν σε επίσημες ανακοινώσεις ότι αυτά τα δύο μέτρα θα σώσουν δεκάδες ζωές, γιατί δεν βρέθηκε ο τρόπος να εφαρμοστούν σε λογικά χρονικά πλαίσια; Μήπως όμως θα έπρεπε να κοιτάξει και ο κάθε πολίτης τον εαυτό του στον καθρέφτη για την αδιαφορία και την ευκολοπιστία που επιδεικνύει όλα αυτά τα χρόνια; Ένα θέμα όπως η οδική ασφάλεια, που κλέβει πενήντα ζωές αθώων πολιτών κάθε χρόνο, θα έπρεπε να ήταν εθνική προτεραιότητα.
