Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Μάιο του 2019, λίγο μετά την αποκάλυψη ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας βολιδοσκοπούσε ξένους αξιωματούχους και συζητούσε με στενούς του συνεργάτες το ενδεχόμενο λύσης δύο κρατών, ο Δημοκρατικός Συναγερμός είχε πιαστεί απροετοίμαστος από την προχωρημένη –για τα δεδομένα του ΑΚΕΛ–κίνηση να εντάξει στο ψηφοδέλτιό του τον ακαδημαϊκό Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Ήταν σε εκείνη ακριβώς την προεκλογική που η υποψήφια του ΔΗΣΥ Ελένη Σταύρου άφηνε να εννοηθεί πως η υποψηφιότητά του ήταν με τις ευλογίες της Τουρκίας, ενώ ο επικεφαλής της καμπάνιας Νίκος Νουρής περιφερόταν στα κανάλια και ήγειρε ερωτήματα για την υποψηφιότητά του κ. Κιζίλγιουρεκ. Αν δηλαδή θα εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία ή αν θα αποτελεί τη φωνή των Τ/κ στα Κατεχόμενα. Τα ερωτήματα αυτά σιγόνταρε και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις περί λύσης δύο κρατών ανέσυρε το κληριδικό κοστούμι από το ντουλάπι και προειδοποιούσε πως έρχεται εθνικό τσουνάμι. Το τσουνάμι στο εθνικό κόπασε νωρίς καθώς λίγους μήνες μετά, κύρια έγνοια του ήταν να προειδοποιήσει τους Ε/κ ψηφοφόρους πως αν δεν προσέλθουν στην κάλπη, οι Τ/κ ψηφοφόροι μπορεί να καθορίσουν την πρωτιά των εκλογών.
Ο ΔΗΣΥ δεν έχασε προφανώς την πρωτιά από την κάθοδο των Τ/κ ψηφοφόρων, ωστόσο ο προεκλογικός εκείνος αποτελούσε αναμφισβήτητα μαύρη κηλίδα για το κόμμα. Το είχαν παραδεχθεί άλλωστε αρκετά στελέχη και στην πολύωρη εκείνη συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου που ακολούθησε του εκλογικού αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα όμως όλης αυτής της ψυχοθεραπείας, ήταν να προαχθεί ο επικεφαλής εκείνης της ντροπιαστικής καμπάνιας Νίκος Νουρής σε υπουργό Εσωτερικών. Από τότε μέχρι σήμερα, γράφτηκαν σελίδες πετυχημένων τοποθετήσεων και πολιτικών χειρισμών. Από τη ρατσιστική ρητορική του στο προσφυγικό, τα περί γκετοποίησης της παλιάς Λευκωσίας, την αποκάλυψη από αέρος για ύπαρξη τρομοκρατών-μεταναστών που έτρεχε να διαψεύσει η Αστυνομία μέχρι και το περιβόητο συρματόπλεγμα 10 χιλιομέτρων που θα ανέκοπτε τους μυριάδες μετανάστες που θα ήθελαν να εισβάλουν στο κράτος μας. Σε όλο αυτό αγνοούσαν το προφανές: τη σημειολογία όλου αυτού σε μία διχοτομημένη πατρίδα και τη ζημιά που προκαλούσαν στην εικόνα του κράτους.
Ακόμα και όταν κάποιος ζητούσε δειλά εξηγήσεις για το παράλογο της κατάστασης, οι απαντήσεις, ήταν του νηπιαγωγείου. Τατσιλίκι, αλαζονεία και αυταρχισμός. Όχι μόνο σε μας τους ιθαγενείς, αλλά και στο εξωτερικό. Όταν για παράδειγμα έβγαιναν τα δημοσίευμα που παρουσίαζαν με στοιχεία το διάτρητο του επενδυτικού προγράμματος. Ήταν δάκτυλοι της Τουρκίας έλεγαν. Βρισκόμασταν σε υβριδικό πόλεμο, καθώς όλοι ζηλεύουν το πρόγραμμά μας, ενώ όσοι στο εσωτερικό ασκούσαμε κριτική ταυτιζόμασταν με την Τουρκία.
Ήταν μία τριετία λοιπόν που δοκίμασε και τις αντοχές μας, αλλά και τη νοημοσύνη μας. Και όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μία θλιβερή παρένθεση, αν η κυβέρνηση λάμβανε σωστά τα μηνύματα από την τελευταία εκλογική μάχη και ξεκινούσε από την αρχή. Ή αν το χαστούκι της εξαγγελίας Ερντογάν για την περίκλειστη πόλη την έκανε να ωριμάσει τελικώς. Τα όσα ακολούθησαν αποτελούν τον κατήφορο του κράτους. Η υποκρισία Τατάρ να θέλει να χρησιμοποιεί διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας την ίδια ώρα που μιλά για λύση δύο κρατών, θα μπορούσε να απαντηθεί πολύ καλύτερα από την πλευρά μας και την κυβέρνηση Αναστασιάδη, εκθέτοντας την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς, διατηρώντας τη σοβαρότητα του κράτους. Το να ανακαλεί τα διαβατήρια, που έχουν λήξει ή δεν χρησιμοποιούνται μόνο θυμηδία προκαλεί. Και ακόμη χειρότερες προεκτάσεις η ευφάνταστη ιδέα του για επιστροφή στο σύνταγμα του 1960. Που όπως μας ενημέρωσε ο Μάριος Πελεκάνος το εννοεί. Να πάμε δηλαδή σε ένα ενιαίο κράτος με εγγυήσεις και με βέτο των Τ/κ.
Το θλιβερό είναι πως σε όλη αυτή την κατρακύλα δεν βρέθηκε ένα μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου να τον συνεφέρει. Να κρούσει τον κώδωνα για τις προεκτάσεις. Ούτε βέβαια ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ που μόλις προχθές γύρισε από τις διακοπές του. Όλοι αυτοί που κατά τα άλλα θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως είναι σοβαροί, ρεαλιστές και θέλουν να διεκδικήσουν την προεδρία έχουν ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων. Γιατί πλέον βρίσκονται ενώπιον της ιστορικής τους ευθύνης. Γιατί αργά ή γρήγορα, είτε θα θεωρηθούν στην καλύτερη περίπτωση μέλη του νηπιαγωγείου είτε στη χειρότερη μέλη της πέμπτης φάλαγγας.
