Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την εβδομάδα που πέρασε, δέκα περίπου δημοσιογράφοι καλούνταν από την αστυνομία να μεταβούν σε αστυνομικό σταθμό για κατάθεση. Αφορμή στάθηκε η δήλωση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ότι αξιωματούχος στο Προεδρικό είχε ομολογήσει σε στενό του πρόσωπο μήνες πριν από τη δίκη, την ομόφωνη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για την παύση του. Η αποκάλυψή του προκάλεσε αντιδράσεις και έδιδε την αίσθηση μιας μεγάλης συνωμοσίας στην πλάτη του τέως γενικού ελεγκτή καθώς στην ουσία παρουσίαζε το Ανώτατο Δικαστήριο, υποχείριο του Προέδρου.
Ήταν μία κίνηση εμποτισμένη με λαϊκισμό που ήγειρε ερωτήματα και για τη σοβαρότητα με την οποία θα πορευθεί στην πολιτική πλέον αρένα αλλά και για τα κίνητρά του. Γιατί ένας σοβαρός πολιτικός δεν μεταφέρει κουτσομπολιά τύπου κάποιος, κάπου, κάποτε, χωρίς αποδείξεις. Δεν ρίχνει λάσπη στον ανεμιστήρα και ό,τι βγει. Ιδιαίτερα όταν σε ένα προ πολλού απαξιωμένο σύστημα, κάποιοι πολίτες είναι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε τους σερβίρουν, όσο ακραίο κι αν είναι.
Ένας πολιτικός που θα διεκδικήσει την Προεδρία, καταθέτει προτάσεις, μιλάει για μεταρρυθμίσεις που θα διασφαλίσουν τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, την απονομή δικαιοσύνης και το κράτος δικαίου. Δεν μηδενίζει, δεν αποδομεί θεσμούς και ένα ολόκληρο σύστημα. Από ένα σύστημα του οποίου ήταν μέρος όλα αυτά τα χρόνια, για να αναδειχθεί ως ο σωτήρας που αναλαμβάνει την εξουσία. Μία εξουσία μέσα σε ερείπια που και ο ίδιος συνέβαλε να δημιουργηθούν.
Σε μία ευνομούμενη δημοκρατία ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης θα κριθεί πολιτικά, για όσα λέει και όσα πράττει. Όσο όμως κι αν είναι εκτεθειμένος για όσα είπε και δεν τεκμηρίωσε, περισσότερο εκτεθειμένη είναι η Γενική Εισαγγελία και η Αστυνομία για τον τρόπο που χειρίστηκαν το θέμα. Δεν έπεισαν ακόμη και τους πιο καλόπιστους ότι η πρόθεσή τους ήταν η προάσπιση της δημοκρατίας. Αντιθέτως όσα εκτυλίχθηκαν ενίσχυσαν την καχυποψία γύρω από τα πραγματικά τους κίνητρα και έχρισαν τελικώς με τις δικές τους κινήσεις τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη ως τον σύγχρονο λαϊκό ήρωα.
Είδαμε να κουνούν το δάκτυλο, εξηγώντας πως με τις δηλώσεις του πλήττεται το κύρος της δικαιοσύνης, είδαμε να απαιτούν την προστασία του θεσμού που υπηρετούν, όμως την ίδια ώρα δεν είχαν κανένα πρόβλημα που με τις ενέργειές τους υπέσκαπταν έναν άλλο θεσμό: τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και που ευνούχιζαν με ευκολία την ελευθερία έκφρασης και τον διάλογο χωρίς αποκλεισμούς. Αυτό άραγε δεν αποτελεί πλήγμα στη δημοκρατία ή μόνο τον θεσμό τους αφορούν όλα αυτά; Ποιο μήνυμα εξάγεται από την ανοησία του να ταλαιπωρούν δημοσιογράφους στο Τμήμα Ανιχνεύσεων Εγκλημάτων για να επιβεβαιώσουν γραπτώς όσα λέχθηκαν στη δημόσια σφαίρα; Ότι δημοσιογράφοι θα πρέπει να αποφεύγουν να προβάλλουν όσους εκείνοι θεωρούν ανεπιθύμητους. Αλλιώς θα σέρνονται στο τμήμα για καταθέσεις, εξηγήσεις και επικύρωση απομαγνητοφωνημένων συνεντεύξεων. Πώς ερμηνεύεται το ξεψάχνισμα των δηλώσεών του από τη στιγμή που παύθηκε και μετά; Ότι στόχος είναι η εξόντωση όσων επιχειρούν να βρεθούν απέναντί τους. Προσέχετε λοιπόν τι λέτε, ποιους προσκαλείτε και τι προβάλλετε.
Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει όλη αυτή η σύγκρουση της Γενικής Εισαγγελίας με τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Γιατί είναι φανερό πλέον ότι πρόκειται για μία προσωπική σύγκρουση και όχι για τη διαφύλαξη θεσμών και την προστασία της δημοκρατίας. Όλο αυτό όμως αφήνει σίγουρα λαβωμένο το δημόσιο συμφέρον. Γιατί η δημοκρατία δεν φθείρεται μόνο μέσα από αιματηρές συγκρούσεις. Αμφισβητείται από τη σταδιακή φθορά των θεσμών που τη συγκροτούν.
Αυτό που επιμελώς αγνοεί η Γενική Εισαγγελία είναι πως δεν είναι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης που έπληξε τον θεσμό με τις τοποθετήσεις του. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης βρήκε ένα πρόσφορο κλίμα γενικευμένης απαξίωσης για να ανέλθει ως τιμωρός. Η απαξίωση προκλήθηκε από την αδυναμία τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων αποδίδοντας δικαιοσύνη στα μεγάλα σκάνδαλα. Η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς δεν θα επιβληθεί διά πυρός και σιδήρου. Ούτε με ένα κυνήγι μαγισσών. Θα επέλθει μέσω έργων και πράξεων. Προς το παρόν οι όποιες ενέργειές τους όχι μόνο τους αφήνουν έκδηλα εκτεθειμένους, αλλά βάζουν νερό στον μύλο του λαϊκισμού, της αμφισβήτησης των πάντων και της ενίσχυσης του πολύ τρομακτικού φαινομένου του μεσσιανισμού.
