Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ο Ρόμπερτ Φροστ σημείωνε πως πριν χτίσουμε ένα τείχος θα πρέπει να διερωτηθούμε: ποιον θα χτίσουμε μέσα και ποιον απ’ έξω. Το τείχος που υποσχόταν να κτίσει ο Τραμπ, στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, ως μέτρο πάταξης της παράνομης μετανάστευσης ήταν ίσως το καταλληλότερο παράδειγμα για το εμπόριο φόβου που στήθηκε τα τελευταία χρόνια απέναντι στον «άλλο». Το προεκλογικό αφήγημα ενός «ενός σπουδαίου, μεγάλου, όμορφου τείχους» βρήκε πρόθυμους ακροατές και σίγουρα πρόσφορο έδαφος. Όμως όλα αυτά προσέκρουσαν ακόμα και στο «βαθύ κράτος» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο, ανησυχώντας για τις προεκτάσεις, θέλησε να το παρουσιάσει ως μία μεταφορά για καλύτερη ασφάλεια των συνόρων. Βεβαίως για τον Τραμπ δεν ήταν ούτε κωδικός, ούτε μεταφορικός όρος. Είχε κτίσει ολόκληρο προεκλογικό γύρω από το εννέα μέτρων ύψους τείχος έστω και αν γι’ αυτό το τείχος δεν έδωσε ούτε σεντ.
«Ίσως το πιο διάσημο ανύπαρκτο τείχος στον κόσμο» έλεγε ο Τιμ Μάρσαλ στο βιβλίο του «Υψώνοντας τείχη». «Αλλά παρόλο που δεν έχει κατασκευαστεί ακόμη, αποτελεί ισχυρό σύμβολο του τρόπου με τον οποίο η διαίρεση επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τον πολιτιστικό και πολιτικό οδοστρωτήρα που είναι οι ΗΠΑ».
Η ζημιά που έκανε o Τραμπ και με τα τείχη του στις συνειδήσεις του κόσμου αποτυπώθηκε προσφάτως έξω από το Καπιτώλιο. Δεν ξέρω αν ο Νίκος Νουρής, ο Κυριάκος Κούσιος ή ο ίδιος ο Πρόεδρος εξέφραζαν τότε αποτροπιασμό για όσα συνέβησαν στο Καπιτώλιο. Αν γέλασαν ή είδαν σκωπτικά τα καμώματα Τραμπ για το περιβόητο τείχος. Αν όμως έγινε κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον υποκρισία. Γιατί οι δικές τους κινήσεις δεν έχουν ούτε πολλή διαφορά ούτε περισσότερη σοβαρότητα.
Γιατί σε ένα σοβαρό κράτος, εκείνος που θα σκεφτόταν κάτι τόσο ευφάνταστο όσο ένα συρματόπλεγμα 10 χιλιομέτρων, παραλληλίζοντάς την κατάσταση με αυτή του Έβρου θα είχε πάει ήδη σπίτι του. Και για την ανοησία και για τις προεκτάσεις όλων αυτών. Την ανοησία των επιχειρημάτων τους κατέδειξε με τον πιο παραστατικό τρόπο ο συνάδελφος Γιώργος Χρυσάνθου στον ALPHA, όταν με ένα πόντο της οικοδομής που βρήκε λίγο πιο κάτω κατάφερε να περάσει το συρματόπλεγμα σε είκοσι μόλις δευτερόλεπτα. Ήταν ένα μήνυμα στους διακινητές που θησαυρίζουν εξήγησε ο Νίκος Νουρής και θεώρησε πως έκλεισε το θέμα. Επειδή οι διακινητές θα ντρέπονταν ένα συρματόπλεγμα 10 χιλιομέτρων. Και επειδή οι μετανάστες που βάζουν σε βάρκες με άγνωστη πορεία τα παιδιά τους για να γλυτώσουν, θα έκαναν ένα βήμα πίσω μόλις αντίκρυζαν το φράγμα τους. Αν, όμως, το μεταναστευτικό μετατρέπεται πράγματι σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, γι’ αυτό η κυβέρνηση οφείλει να λογοδοτήσει. Κυνηγώντας και τιμωρώντας όλους αυτούς που πλουτίζουν τα τελευταία χρόνια από αυτή τη σύγχρονη δουλεία. Όμως, αντί να πουν συγγνώμη, λάθος, το συνέχισαν! «Έχουμε μία κουλτούρα να προστατεύσουμε» εξήγησε ο Κυριάκος Κούσιος καταδεικνύοντας πως για τον ίδιο η προστασία της κουλτούρας μας είναι ταξική. Γιατί βεβαίως αυτή δεν κινδύνευε ποτέ από τις χιλιάδες σκιώδεις πολιτογραφήσεις που μοίραζαν αβέρτα, αλλά από τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Ούτε σκέφτηκαν τους συμβολισμούς όλου αυτού. Πως δηλαδή μέχρι χθες μιλούσαμε για το συρματόπλεγμα της ντροπής και της διαίρεσης και σήμερα τα τοποθετούμε μόνοι μας, λίγο πριν από την Πενταμερή.
Το πιο ανησυχητικό όμως αυτής της κίνησης είναι οι προθέσεις τους. Τα ένστικτα που θέλουν να καλλιεργήσουν στην κοινωνία. Γιατί προφανώς είδαν πως βάσει δημοσκοπήσεων, ο φόβος για τον «άλλο» έχει πρόσφορο έδαφος. Το να θωπεύεις όμως τα χειρότερα ένστικτα μιας κοινωνίας δεν είναι πολιτική, είναι πολιτικαντισμός. Είναι ο τραμπισμός με άλλο προσωπείο. Μπορεί να σε πάρει μέχρι τις εκλογές του Μάη, όμως μετά θα πρέπει να θερίσεις ό,τι έσπειρες. Το ότι βεβαίως ο αναπληρωτής πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος τα στηρίζει κάνουν το όλο ζήτημα ακόμα πιο ανησυχητικό. Γιατί είναι αυτοί που έλεγαν πως είναι σοβαροί. Αυτοί που θα έφερναν νέα κουλτούρα στην πολιτική. Αυτοί που διαμαρτύρονται καθημερινά για τον τοξικό λόγο που κατά τα άλλα έχει προκληθεί.
Και επειδή οι πολιτικές τους δεν έχουν στόχο να μας βελτιώσουν ως κοινωνία, αλλά να βγάλουν τα χειρότερά μας ένστικτα, για τον προεκλογικό τους, θα πρέπει εμείς ως πολίτες να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Και να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά αυτού του αόρατου τείχους θέλουμε να βρισκόμαστε την επόμενη μέρα.
