Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ηγέτης, έλεγε ο Νίκος Δήμου, είναι αυτός που πάνω από τον εαυτό του βάζει τους άλλους. Που υπάρχει για τους άλλους! Αυτός που δεν θέλει μόνο να κερδίσει, αλλά να προσφέρει. Αυτός που περισσότερο και από την εξουσία, νοιάζεται για την υστεροφημία. Βλέπει μακριά για τον τόπο του και από τον εαυτό του. Πόσοι άραγε να νιώθουν ότι γράφτηκε γι’ αυτούς; Λίγοι ωστόσο μετουσίωσαν με την πορεία τους σε πράξη τον ορισμό αυτό. Στην Κύπρο τουλάχιστον, ανέκαθεν ευδοκιμούσε ο τακτικισμός. Οι πραγματικοί ηγέτες, όχι.
Όλο αυτό επιβεβαιώθηκε, όταν την περασμένη βδομάδα τα κρούσματα αυξάνονταν ανησυχητικά και το ιατρικό προσωπικό κτυπούσε καμπανάκι για την κατάσταση στα νοσοκομεία, το Προεδρικό παρακολουθούσε εν πολλοίς αμήχανο την κατάσταση να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Ουδεμία όμως ανάγκη ανησυχίας υπήρχε, έλεγαν. Είχαν πλάνο εμβολιασμού, έλεγαν. Και αυτό αρκούσε. Δεν τίθεται ζήτημα lockdown επαναλάμβανε με βεβαιότητα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κυριάκος Κούσιος στην αρχή της βδομάδας, ενώ δημοσιεύματα μιλούσαν ακόμη και για χαλάρωση μέτρων λόγω των εορτών του Πάσχα.
Λίγο πριν να φτάσουμε τα 1.000 κρούσματα, κοιμηθήκαμε με το lockdown, που τόλμησε να βάλει δημοσίως στο τραπέζι ο Κωνσταντίνος Ιωάννου, για να ξυπνήσουμε με συντηρητικά μέτρα, να παρακολουθήσουμε λίγες ώρες αργότερα ανατροπές σκληρού lockdown και να καταλήξουμε σε χαλαρώσεις που βολεύουν την Εκκλησία.
Ποιος κυβερνά τελικά αυτό τον τόπο; Τα μικροσυμφέροντα; Τα εθνικόφρονα σωματεία, τα δικηγορικά γραφεία, τα focus group, οι δημοσκοπήσεις, ο οικογενειακός περίγυρος ή η Εκκλησία; Από τους χειρισμούς των χρυσών διαβατηρίων, την ατολμία λήψης σκληρών μέτρων για διάσωση της εικόνας μας διεθνώς, το Κυπριακό, μέχρι την πανδημία, παρακολουθούμε το ένα λάθος μετά το άλλο.
Και προφανώς η πανδημία δεν έχει έρθει με εγχειρίδιο διαχείρισης. Λάθη έγιναν, λάθη θα γίνουν και άλλα σε αυτή τη μεγάλη κρίση που βιώνουμε. Όμως για να τύχει διαχείρισης η κατάσταση θα πρέπει πρώτα από όλα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών και ηγεσίας. Αυτό λοιπόν είναι πρώτα από όλα δουλειά της κυβέρνησης.
Προς το παρόν προχειρότητα, συναισθηματισμοί, απουσία οράματος και ατολμία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά διακυβέρνησης ενός ηγέτη που όταν εξελέγη είχε περάσει το μήνυμα πως είναι καταδικασμένος να πετύχει και να πάρει τον τόπο μπροστά. Στο μεσοδιάστημα, αυτός ο τόπος πέρασε πολλά και παρακολουθεί μία κυβέρνηση να ασθμαίνει για να βγάλει τη μέρα. Σε μία δύσκολη λοιπόν συγκυρία, ο Νίκος Αναστασιάδης θα κληθεί να χειριστεί δύο από τις μεγαλύτερες κρίσεις, μέχρι το τέλος της θητείας του: Την πανδημία και το Κυπριακό. Στο θέμα της διαπλοκής πέρασε ήδη κάτω από τον πήχη. Στο Κυπριακό κάτι τέτοιο δεν του επιτρέπεται. Σε αυτή την κρίσιμη καμπή απαιτείται η επανάκτηση της εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και ηγεσίας. Αυτό αποτελεί το εθνικό στοίχημα, είτε αυτό αφορά τη διαχείριση της πανδημίας είτε αφορά το Κυπριακό.
Να αποδείξει λοιπόν στη Γενεύη πως αυτός τελικά κυβερνά τον τόπο. Αύριο ξεκινά μία σημαντική βδομάδα για την ιστορία του Κυπριακού με τα όσα διαρρέονται να μη μας προκαλούν αισιοδοξία.
Είναι το κρίσιμο ραντεβού με την ιστορία και για τον Νίκο Αναστασιάδη αλλά και για μας. Σε αυτό απαιτείται σοβαρότητα και κυρίως βούληση για λύση. Τα περί ηχογραφήσεων λίγο πριν από τη διάσκεψη, τα ναι μεν αλλά για την πολιτική ισότητα, αποτελούν κακούς χειρισμούς ενός τακτικιστή που προσπαθεί να αποφύγει την ευθύνη του ναυαγίου. Δεν είναι χειρισμοί αυτοί ενός ηγέτη που θα έπρεπε ήδη να έχει προετοιμάσει και πλάνο και σενάριο για την αποφυγή αλλαγής μοντέλου λύσης. Κυρίως όμως θα έπρεπε να είχε ήδη πείσει τη διεθνή κοινότητα και το εσωτερικό για την ετοιμότητά του να λύσει το Κυπριακό.
Ας βρει, λοιπόν, τον παλιό του εαυτό, όταν θα αναχωρήσει για τη Γενεύη. Και αν δεν το κάνει για το μέλλον αυτού του τόπου, ας το κάνει για τη δική του υστεροφημία. Να μην είναι το μοιραίο πρόσωπο της ιστορίας, που κλήθηκε να διαχειριστεί τη διχοτόμηση.
