Της Νατάσας Αλεξάνδρου
Τη φορά που η Σάβια βγήκε ακομπλεξάριστα και δημόσια και ανακοίνωνε την εγκυμοσύνη της με δότη σπέρματος, η κοινωνία χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, φέρνοντας τη ριζοσπαστικοποίηση ως απόκριση στον συντηρητισμό μιας σαθρής κοινωνίας. Στο ένα, ο πύρινος πόλεμος των καφενείων που έσπευσε να την κατηγορήσει για υποκρισία και προβολή της προσωπικής της ζωής προς άγρα ψήφων, και το άλλο, ξεσήκωσε όλες εκείνες τις γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση μαζί της να αισθάνονται λιγότερο μόνες και να τολμήσουν την αλλαγή. Σε αυτές βρίσκεται η γυναίκα που ταυτίστηκε, είτε γιατί έφερε στον κόσμο ένα παιδί το οποίο εγκατέλειψε ο πατέρας του, είτε αποφάσισε να μείνει έγκυος με δότη, είτε έγινε μάνα ενός παιδιού αγνώστου πατρός. Η ίδια, έκλεισε τ΄αυτιά σε όλους τους ψίθυρους, γέννησε την κορούλα της γεύτηκε τη μαγεία της μητρότητας, ανοίγοντας δίαυλο επικοινωνίας με όλους τους ανοικτόμυαλους αυτής της σαπισμένης από προχυμένες νοοτροπίες κοινωνίας, βοηθώντας και άλλες γυναίκες να βρουν λύση σε ένα θέμα τόσο προχωρημένο για τη χώρα.
Και ο καιρός πέρασε και σήμερα η Σάβια πήρε ξανά τον λόγο και μίλησε ανοικτά, χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές, για ένα θέμα τόσο προσωπικό το οποίο την ενοχλεί και τη φέρνει σε δύσκολη θέση. Ζήτησε την αφαίρεση των ονομάτων των γονέων από τις ταυτότητες και τη ψηφιοποιήση των πολιτικών ταυτοτήτων, έτσι που, όταν ζητηθούν τα απαραίτητα στοιχεία, να μπορεί κάποιος να τα βρει στη βάση δεδομένων –ένα θέμα που συζητούνταν στο Υπουργείο Εσωτερικών από το 2012– μιας και εκθέτει την καταγωγή, την κατάσταση ή και τη σύνθεση της οικογένειας των παιδιών. Οι λόγοι πολλοί, κυρίως η αύξηση των παιδιών που έρχονται στη ζωή από τη μέθοδο της τεχνίτης γονιμοποίησης αλλά και της σύλληψης με άλλους τρόπους, καθώς και παιδιών αγνώστου πατρός. Ναι, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για θέμα περιθωριοποίησης και στιγματισμού μιας διπλά ευάλωτης ομάδας, όπως είναι τα παιδιά αγνώστου πατρός ή τα παιδιά από μονήρεις μητέρες.
Και τότε ξεκίνησε η δεύτερη φάση ενός ψυχολογικού πολέμου, με τη βουλεύτρια να ορθώνει ανάστημα και να μιλά αγανακτισμένη, ομολογώντας και πάλι δημόσια ότι βρίζουν αυτή και το παιδί της, γιατί έθεσε ένα θέμα που προϋπήρχε στην ατζέντα για χρόνια, ενώ ήδη 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το εφαρμόζουν, με την Κύπρο να αποτελεί το μόνο κράτος που συνεχίζει να διατηρεί υποχρεωτική την καταγραφή του ονόματος των γονέων στις ταυτότητες.
Όλοι αυτοί που λοιδορούν και εκφράζονται δημόσια σκέφτηκαν ποτέ τους λόγους και τις ανάγκες μιας γυναίκας που αποφάσισε στη δεδομένη φάση της ζωής της να εμπιστευτεί τον ίδιο της τον εαυτό και να πάρει μια απόφαση ζωής; Δεν είναι συναρπαστικό να κάνεις κάτι εντελώς επαναστατικό, αποφασίζοντας να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες; Και στην πορεία να έρχεσαι αντιμέτωπη με μια κοινωνία που θέλει να σε βάλει σε καλούπια; Και εσύ να ορθώνεις ανάστημα και λόγο κόντρα σε όλους; Και γιατί να παίρνει τόση έκταση ένα θέμα τόσο προσωπικό που σπάει την οικουμενικότητα των διακρίσεων; Υπάρχει κάποιος να μας δώσει μια πρόχειρη εξήγηση για όλη αυτή την εμπάθεια που κυριαρχεί από μερίδα ομοφοβικών που κρύβονται πίσω από περγαμηνές και επιφανείς διακρίσεις που, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, ξεκινούν έναν αισχρό πόλεμο; Που βγαίνουν με ορμή, νομίζοντας ότι κατέχουν την εξουσία που τους δίνει το πληκτρολόγιο για να εκφέρουν άποψη και «να της την πουν» με λόγια ανεπαίσχυντα, γεμάτα μίσος και πολιτική μισαλλοδοξία: «Δεν φταίμε εμείς που δεν βρήκε χρόνο να βρει άντρα και να κάνουν μαζί ένα παιδί». Ναι, αυτό έλεγε συγκεκριμένη ανάρτηση ανδρός, η οποία, μετά τις αντιδράσεις, αφαιρέθηκε για να τη διαδεχτεί μια άλλη πιο διαλλακτική, πασπαλισμένη με σκόνη διακριτικότητας, θέλοντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Ποιος είναι αυτός που αφαιρεί το δικαίωμα της βούλησης; Γιατί να αποτελεί θέμα προς συζήτηση για τον καθένα αν θέλει ή όχι να αναγράφονται στην ταυτότητα τα ονόματα των γονέων; Δεν σημαίνει πως αν εγώ η εσύ επιλέξουμε αυτή την οδό, δεν πιστεύουμε στον θεσμό της οικογένειας. Η γαλούχηση και τα ιδεώδη δεν αλλάζουν, δυστυχώς. Και εδώ παίζει σημαίνοντα ρόλο ο μισογυνισμός και η ρητορική γύρω από το θέμα της μητρότητας και όχι μόνο. Γιατί η πατριαρχική κουλτούρα επικρατεί και σε άλλα θέματα της καθημερινότητας. Στα πιο απλά. Όλα σε καλούπια. Όπως το ότι είσαι στιγματισμένος αν είσαι σε γάμο και δεν έχεις παιδί, αν κάνεις παιδί χωρίς γάμο, αν έχεις χωρίσει είσαι ζωντοχήρος, αν όμως δεν έχεις χωρίσει και είσαι σε έναν γάμο με παιδιά, αλλά δυστυχείς ή κακοποιείσαι είναι αποδεκτό. Γιατί; Γιατί έτσι θα σου πούνε. Μπες μες το καλούπι σου και σκάσε.
Υπάρχουν θέματα πολύ σοβαρά που πρέπει να μας απασχολούν, αντί να αναλωνόμαστε σε κατινίστικες προσεγγίσεις και τακτικές. Ανακοινώθηκαν πριν από λίγες ημέρες προκαταρτικά στοιχεία από την απογραφή του πληθυσμού, που καταδεικνύουν την τάση μείωσης των γεννήσεων, με το ποσοστό ατόμων 65 ετών και άνω να έχει ξεπεράσει το ποσοστό παιδιών ηλικίας κάτω των 15, χαρακτηριστικό της τάσης γήρανσης του πληθυσμού. Αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί θέμα μείζονος σημασίας στα χαρτοφυλάκια μιας κοινωνίας που γερνά και εμφανίζει σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας; Η ακρίβεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση που επικρατούν στην κοινωνία και η έλλειψη κινήτρων για ένα νέο ζευγάρι να αποκτήσει παιδί δεν είναι θέματα που πρέπει να απασχολήσουν την κοινωνία γενικότερα;
Παρωχημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες ανθίζουν παντού. Οι πλείστοι σε αυτό τον τόπο αρέσκονται στο να στρουθοκαμηλίζουν, γιατί έτσι τους βολεύει. Άλλωστε έχει πιο πολύ ενδιαφέρον το να συζητούν θέματα κλειδαρότρυπας, εγκλωβισμένοι στο καλούπι που έπλασε γι’ αυτούς μια πατριαρχική κοινωνία, ενώ δεν υπάρχει στην προσωπική τους ατζέντα η πιθανότητα ούτε μιας χαραμάδας για έξοδο. Αυτοί που έσπασαν τον τοίχο λοιδορούνται. Μαντέψτε ποιοι έχουν ζωή και ποιοι όχι.
