Δυο ηγέτες της συντηρητικής πατριωτικής παράταξης, με καθήκον την υπεράσπιση των αξιών της φιλελεύθερης ιδεολογίας σε δύσκολες συγκυρίες, εν μέσω μεγάλων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών προκλήσεων. Ο ένας αντιμέτωπος με την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας. Ο άλλος με μια μεγάλη κοινωνικοοικονομική κρίση και τις προκλήσεις που δημιουργεί η διαιώνιση του Κυπριακού Προβλήματος. Winston Churchill, ηγέτης των Συντηρητικών, Πρωθυπουργός Βρετανίας, Νίκος Αναστασιάδης, τέως Πρόεδρος του ΔΥΣΗ, Πρόεδρος της Κύπρου.
Φυσικά, οι διαφορές ανάμεσα στις δυο πολιτικές προσωπικότητες είναι πολλές και αξιοσημείωτες. Ωστόσο, υπάρχουν κοινά στοιχεία τα οποία υπογραμμίσαμε ήδη παραπάνω. Επίσης, υπάρχει και μια άλλη πτυχή του ζητήματος. Ο Churchill έδωσε την μάχη των μαχών για λογαριασμό της χώρας του και της Ευρώπης και ενώ βγήκε νικητής από ένα καταστροφικό Παγκόσμιο Πόλεμο, στην συνέχεια -σταδιακά- χρεώθηκε τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις του εν λόγω πολέμου. Ο Churchill κέρδισε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχοντας οδηγήσει στα άκρα τις δυνατότητες και τις αντοχές της χώρας του και προκαλώντας βαθιά, ταξικής υφής, ρήγματα στους κόλπους της κοινωνίας και την ίδιας της παράταξής του. Παρόλα αυτά παρέμεινε μέχρι την ύστατη στιγμή, όταν η προχωρημένη ηλικία του και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τον ανάγκασαν στην τελική συνταξιοδότησή του, προσκολλημένος στα ιδανικά και στους στόχους του και δεν δίστασε να πληρώσει το αντίτιμο των επιλογών του.
Στην περίπτωση του κ. Αναστασιάδη ούτε τα μεγέθη ούτε η παρούσα χρονική συγκυρία δεν μας επιτρέπουν να καταλήξουμε σε παρόμοια συμπεράσματα. Ωστόσο, επιμένουμε στο γεγονός ότι υπάρχει μια σειρά «κοινών στοιχείων». Η προεδρία του κ. Αναστασιάδη ξεκίνησε στην χειρότερη μετά το Καλοκαίρι του 1974 ιστορική συγκυρία της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Από το 2013 μέχρι σήμερα, η οικονομική κρίση, η ανεργία, οι ταξικές αντιθέσεις και τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα απασχολούν την άρχουσα τάξη και την κοινωνία αυτού του νησιού. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η χώρα βρίσκεται επίσης αντιμέτωπη με τις επιπτώσεις του Κυπριακού Προβλήματος, μια ανοιχτή πληγή που δεν επουλώθηκε εδώ και δεκαετίες.
Όπως και ο Churchill έτσι και ο κ. Αναστασιάδης καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να λάβει αποφάσεις για «επώδυνα» ζητήματα χωρίς όμως να υπερβεί τα πλαίσια της συντηρητικής ιδεολογίας και της (νέο)φιλελεύθερης κοινωνικοοικονομικής κοσμοθεωρίας την οποία πρεσβεύει. Το στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσει ο κ. Αναστασιάδης αφορά τον κίνδυνο επιπτώσεων που θα έχουν οι πολιτικές του αποφάσεις και κυρίως την ανάγκη περιορισμού των «απωλειών» που θα προκληθούν εξαιτίας της αντίδρασης της κοινωνίας γενικότερα και της συντηρητικής-εθνικιστικής βάσης ειδικότερα. Αυτό τον δρόμο επέλεξε να ακολουθήσει ο Churchill. Άραγε θα πράξει το ίδιο ο Πρόεδρος των Κυπρίων;
Πιστεύουμε ότι εν όψει της νέας προεκλογικής περιόδου και υπό την σκιά των τελευταίων εξελίξεων, το εν λόγω ερώτημα αγγίζει την «καρδιά» πολλών ανοιχτών ζητημάτων που απασχολούν σήμερα την κυπριακή κοινωνία. Σε μια σειρά ζητημάτων, όπως η αντιμετώπιση φαινομένων διαφθοράς και παρανομίας, ο τόπος χρειάζεται «επώδυνες» πρωτοβουλίες, οι οποίες ενδέχεται να «κοστίσουν» πολιτικές καριέρες. Το ίδιο συμβαίνει και στο Κυπριακό. Η Κύπρος οδεύει προς μια «οδυνηρή» για πολλούς, συμβιβαστική ομοσπονδιακή λύση. Στην περίπτωση της ε/κ κοινότητας, οι γενιές που μεγάλωσαν με σλόγκαν του τύπου «η Κύπρος είναι ελληνική» και «η τ/κ κοινότητα είναι μια μειονότητα του νησιού που ζητά περισσότερα δικαιώματα από αυτά που δικαιούται», σήμερα καλούνται να αποδεχθούν την πολιτική ισότητα των τ/κ και την συν-διαχείριση του ενός και μοναδικού κυπριακού κράτους μαζί τους. Η υιοθέτηση και η τελική αποδοχή αυτής της θέσης δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Σε μια γεωγραφία η οποία εδώ και αιώνες έχει γαλουχηθεί από τον βαλκανικού τύπου εθνικισμό και η οποία προχωρά υπό τους ήχους των στρατιωτικών εμβατηρίων, η αποδοχή της λύσης που θα βασίζεται σε αυτές τις αρχές εξαρτάται από την αποφασιστικότητα της ηγεσίας που θα οδηγήσει την κοινότητα στην τελική λύση. Αν η σημερινή ηγεσία του τόπου προερχόταν από τον χώρο της Αριστεράς τότε οι αναφορές μας θα αφορούσαν τις αρχές του διεθνισμού, την κοινή ταξική πάλη, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, τους κοινούς αγώνες που μας ενώνουν κ.ο.κ. Όμως σήμερα στην εξουσία βρίσκεται μια ηγεσία της Δεξιάς, η οποία ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί στην Κύπρο τις αξίες της Ευρωπαϊκής Δεξιάς και της φιλελεύθερης παράταξης. Σε αυτό το σημείο προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα. Η εφαρμογή των αξιών της σύγχρονης, ευρωπαϊκής φιλελεύθερης παράταξης σε μια κοινωνία που είναι βυθισμένη στον λαβύρινθο των διαπλεκόμενων συμφερόντων, της διαφθοράς, της νοοτροπίας και των πρακτικών του παρακράτους και φυσικά της εθνικιστικής ιδεολογίας είναι ένα άκρως δύσκολο εγχείρημα. Είναι έτοιμος ο Πρόεδρος των Κυπρίων να αναλάβει αυτό το εγχείρημα, ακόμη και σε περίπτωση που αυτό θα του κόστιζε την προεδρική καρέκλα;
Με λίγα λόγια, είναι έτοιμος ο Πρόεδρος να αναμετρηθεί με το προαναφερόμενο «κυπριακό βαθύ κράτος» ακόμη και εάν η εν λόγω αναμέτρηση θα του στερήσει τις πολύτιμες ψήφους του ψευδο-ενδιάμεσου χώρου;
Η Υπόθεση «Εορτή-Μπαϊράμι της Ένωσης» προϊδεάζει ήδη την κυπριακή κοινωνία για την πολιτική που θα ακολουθήσει η ηγεσία του Αναστασιάδη και κρίνει, ίσως τις αποφάσεις του λαού στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του τόπου.
