Πριν από 143 χρόνια, ο Χαρίλαος Τρικούπης πραγματοποίησε μια σημαντική παρέμβαση στα ελληνικά δημοσιογραφικά και πολιτικά δεδομένα, δημοσιεύοντας ένα άρθρο γνώμης που έφερε τον τίτλο «τις πταίει» και με το οποίο ασκούσε κριτική στα Ανάκτορα εξαιτίας των παρεμβάσεών τους στην πολιτική ζωή του τόπου. Σήμερα, δανειζόμαστε τον τίτλο του πρώην Έλληνα Πρωθυπουργού για να εστιάσουμε στην αξιοθρήνητη εικόνα των συνομιλιών και των «ανωριμότητα» και την έλλειψη προετοιμασίας της ντόπιας κοινωνίας απέναντι στην προοπτική της επίλυσης του Κυπριακού Προβλήματος.
21 μήνες μετά την έναρξη των νέων συνομιλιών για την λύση του Κυπριακού, την εμφάνιση του περίφημου μομέντουμ στον ορίζοντα του νησιού, τις φωτογραφήσεις με τις ζιβανίες, τις ανούσιες χειρονομίες φιλίας και συμφιλίωσης, η συνολική εικόνα των διαπραγματεύσεων παραμένει άκρως προβληματική. Την ίδια ώρα, η εικόνα που παρουσιάζει στο σύνολο της η ντόπια κοινωνία, από την Καρπασία μέχρι την Λεμεσό είναι αξιοθρήνητη.
Όλοι μας γνωρίζουμε τι συνέβη τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις συνομιλίες, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και φυσικά στην υπόθεση του ενωτικού δημοψηφίσματος. Λίγες ώρες μετά τους θεατρινισμούς των δυο ηγετών, οι οποίοι υποτίθεται ότι κρατούν την τύχη του τόπου στα χέρια τους, οι δυο μεγαλύτερες κοινότητες παρουσιάζουν μια συνολική εικόνα, η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα έργα του Αριστοφάνη ή του σύγχρονου Αζίζ Νεσίν. Πρόκειται για ένα κακόγουστο ανέκδοτο στο βάθος του οποίου δυστυχώς διακρίνεται η προοπτική της τελικής διχοτόμησης του νησιού.
Τις πταίει λοιπόν; Ο Νίκος Αναστασιάδης που παρασέρνεται πίσω από το ρεύμα της προεκλογικής περιόδου και αγωνιά για την άνοδο και την ενίσχυση των ποσοστών του λεγόμενου (ψευδό)μεσαίου χώρου; Ο κ. Αναστασιάδης, ο οποίος στην πράξη αποδεικνύει ότι το «μικρό μαγαζάκι» που ακούει στο όνομα διχοτομημένη Κυπριακή Δημοκρατία και η μικροπολιτική του έχουν μεγαλύτερη σημασία από ένα ιστορικό όραμα, δηλαδή την υπερνίκηση του βαλκανικού τύπου εθνικισμού στην Κύπρο μέσα από την ανάδυση ενός νέου, πολυπολιτισμικού πλαισίου συνεργασίας;
Τις πταίει; Ο Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος θυμήθηκε σήμερα την προσήλωση που επιδεικνύει η ε/κ Δεξιά στην παράδοση και την δυναμική της Ένωσης; Ο κ. Ακιντζί ο οποίος κάνει τα στραβά μάτια στις εθνικιστικές-ρατσιστικές εξάρσεις της δικής του πλευράς της Πράσινης Γραμμής και ο οποίος ακούει ατάραχα τα ανούσια και με ρατσιστικές πινελιές, συνθήματα των Τουρκοκυπρίων; Τι έχει να πει ο κ. Ακιντζί για τις νέες τσίγκινες σημαίες που τοποθετήθηκαν στα οδοφράγματα της Λευκωσίας επί της δικής του προεδρίας; Τι θα γίνει με το άγαλμα του έφιππου Κεμάλ που κοιτάζει «κατακτητικά» προς τον Άγιο Δομέτιο; Πως θα επιτευχθεί η περιβόητη συμφιλίωση των κοινοτήτων όταν καθυστερεί η υπόθεση των αγνοουμένων και οι σχετικές έρευνες σε περιοχές στρατοπέδων;
Τις πταίει; Οι δυο ηγεσίες που δεν εννοούν να κατανοήσουν την σημασία της σύγχρονης επικοινωνίας; Η τ/κ ηγεσία που στηρίζεται στην βοήθεια δυο-τριών ατόμων που γνωρίζουν σε ικανοποιητικό επίπεδο ελληνικά για να της μεταφέρουν το κλίμα από την ε/κ κοινότητα; Η ε/κ ηγεσία που από το 2013 δεν έχει λάβει καμία αξιόλογη πρωτοβουλία στο πεδίο της επικοινωνίας, της κατανόησης των τ/κ συμπολιτών μας, την στελέχωση των βασικών υπηρεσιών κ.ο.κ.;
Τις πταίει; Ο μέσος ε/κ που τρέχει σήμερα να ασκήσει για μια ακόμη φορά ανούσια κριτική στην ηγεσία του Μουσταφά Ακιντζί για το νέο αδιέξοδο; Ή ο μέσος τ/κ συμπολίτης που σήμερα σπεύδει να «δαιμονοποιήσει» τον Νίκο Αναστασιάδη;
Τις πταίει; Τα ντόπια ΜΜΕ που δίχως να αναμένουν τα πρώτα αποτελέσματα του νέου κύκλου των συνομιλιών έσπευσαν να χωριστούν σε δυο αντίπαλα στρατόπεδο του «ναι» και του «όχι»; Τα ΜΜΕ που σήμερα κρατούν στο χέρι τους την μπλε ή κόκκινη σημαία και αύριο, στον βωμό του χρήματος θα «υπερασπιστούν» την λύση;
Τις πταίει; Η ντόπια Δεξιά -ε/κ και τ/κ- που δεν εννοεί να εκσυγχρονιστεί και να ευθυγραμμιστεί με τις επιταγές του σύγχρονου, ευρωπαϊκού (νέο)φιλελευθερισμού και εγκλωβίζεται στην μικροπολιτική, ή η Αριστερά που τείνει να καταλήξει δεκανίκι του (νέο)φιλελευθερισμού και θυμάται τις ευθύνες της ενώπιον της ιστορίας και της εργατιάς μονάχα σε στιγμές κρίσης;
Τις πταίει Κύριοι; Σας παρακαλώ μην μου πείτε ότι φταίει το ενωτικό δημοψήφισμα ή ο Ακιντζί. Η συστημική μας κρίση είναι πολύ βαθιά, αγγίζει τα θεμέλια του ντόπιου πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου.
