Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για ένα επιτυχημένο troll, ένα διαδυκτιακό σκετς, ή μια αληθινή υπόθεση. Κάποιοι φίλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για αληθινή περίπτωση. Δεν το γνωρίζω! Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα ότι όσα αναφέρω παρακάτω βρίσκονται σε συμφωνία με την «υψηλή πολιτική και στρατηγική» που ακολουθούν οι κυβερνήσεις αυτής της περιοχής σε σημαντικά ζητήματα, όπως λ.χ. στο Κυπριακό. Λαμβάνοντας λοιπόν, υπόψη μας και τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό, καλώ τον αναγνώστη να επικεντρώσει την προσοχή του στα παρακάτω σημεία.
Όπως γνωρίζετε τις τελευταίες ώρες παρατηρείται μεγάλη ένταση στις σχέσεις του Κατάρ με μια σειρά αραβικών χωρών. Η μια μετά την άλλη αραβική χώρα διακόπτει τις διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις της με το Κατάρ εξαιτίας του διαλόγου και της συνεργασίας αυτής της χώρας με την Τεχεράνη, η οποία βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο των ΗΠΑ και των συμμάχων της.
Οι νέες εξελίξεις αφήνουν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση την Τουρκία η οποία διατηρεί στενή συνεργασία με το μπλοκ της Σαουδικής Αραβίας, το Κατάρ και το Ιράν. Για μια ακόμη φορά, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η Τουρκία «πιάστηκε» στον ύπνο ενώπιον των τελευταίων σαρωτικών εξελίξεων.
Υπό τις προαναφερόμενες συνθήκες λοιπόν, μια κάμερα και ένα μικρόφωνο βγαίνει στο δρόμο μιας τουρκικής πόλης και θέτει στον απλό πολίτη ένα σημαντικό ερώτημα, το οποίο θα κληθεί να απαντήσει και η Άγκυρα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα: Στην νέα διένεξη, με ποιο στρατόπεδο πρέπει να ταχθεί η Τουρκία; Με αυτό της Σαουδικής Αραβίας ή με αυτό του Κατάρ;
Το μικρόφωνο και η κάμερα συναντούν έναν ανυποψίαστο πολίτη, η στάση του οποίου δεν διαφέρει πολύ από αυτή της επίσημης κυβέρνησης του τόπου. Στην συνέχεια εκτυλίσσεται ο εξής «ξεκαρδιστικός» διάλογος:
Δημοσιογράφος: Κατά την άποψη σας με ποιο στρατόπεδο πρέπει να συμμαχήσει η χώρα μας;
Πολίτης: Ποιο από τα στρατόπεδα είναι μουσουλμανικό;
Δημοσιογράφος: Και τα δυο…
Πολίτης: Ποιο από τα δυο στρατόπεδο είναι σουνιτικό;
Δημοσιογράφος: Και τα δυο…
Πολίτης: Ποιο από τα δυο στρατόπεδο είναι πιο πλούσιο;
Δημοσιογράφος: Και τα δυο. Και τα δυο στρατόπεδα έχουν πετρέλαιο.
Πολίτης: Πετρέλαιο ε;… Και οι δυο είναι πλούσιοι τότε (ακολουθούν λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας). Τότε πιστεύω ότι η χώρα πρέπει να τηρήσει ενδιάμεση στάση. Με την ενδιάμεση στάση η Τουρκία για μια ακόμη φορά θα τα καταφέρει.
Μπορεί ο δημοσιογράφος και εμείς να δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο και την σημασία του όρου «ενδιάμεση στάση», όμως ο φίλος και έμπειρος Τούρκος αναλυτής για θέματα Συρίας, Ιράκ και τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, Φεχίμ Τάστεκιν, μας επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μια «αρχή» που διέπει την «υψηλή στρατηγική» της γειτονικής χώρας σε πολλά πεδία. Μετά την κατάρριψη κάθε είδους διπλωματικής, ηθικής, πολιτικής και ιδεολογικής αρχής, το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας παρασέρνεται πίσω από εφήμερες αποφάσεις, οι οποίες πολλές φορές αντί να λύνουν παλιά προβλήματα δημιουργούν νέα.
Με άλλα λόγια, η Δεξιά και συντηρητική κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία ανέβηκε τα σκαλιά της εξουσίας υποδυόμενη τον ρόλο ενός φιλελεύθερου-συντηρητικού, μεταρρυθμιστικού παράγοντα, στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε «Δεξιά», φυσικά ούτε «Αριστερή», ούτε καν «συντηρητική», αλλά μια συμμαχία ατόμων και παραγόντων που παρασέρνονται πίσω από εφήμερα και πελατειακού τύπου συμφέροντα σε όλα τα πεδία της διακυβέρνησης, συμπεριλαμβανόμενου αυτού της διπλωματίας.
Θέλω να θέσω το εξής ερώτημα: Στην υπόλοιπη περιοχή η συνολική εικόνα είναι διαφορετική; Η Ελλάδα της περίφημης «κωλοτούμπας» των τελευταίων ετών διαφέρει πολύ από το τουρκικό παράδειγμα; Και τι έχουμε να πούμε για το Κυπριακό; Για δείτε τι συμβαίνει κατά τα τελευταία εικοσιτετράωρα.
Δίχως να έχουμε επιλύσει τις βασικές διαφορές σε πολύ σημαντικά κεφάλαια (εδαφικό, περιουσιακό, κοινή διακυβέρνηση, ξένα στρατεύματα κ.ο.κ.), σπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο συζητώντας για χίλια δυο δευτερεύοντα ζητήματα και τελικά χρειάστηκε να μεταβούμε στην Νέα Υόρκη για να συμφωνήσουμε ότι τελικά θα συνεχίσει η Διάσκεψη της Γενεύης, η οποία διακόπηκε τον Ιανουάριο. Οι δυο ηγεσίες έθεσαν όρους και προϋποθέσεις, τις οποίες υποχρεώθηκαν να «καταπιούν» στην Νέα Υόρκη (χαρακτηριστικός όρος που χρησιμοποιεί χλευαστικά καλά ενημερωμένη πηγή μας από την Άγκυρα). Τελικά, επιστρέφουμε από την Νέα Υόρκη με την υπόσχεση-πρόταση της συνέχισης της διάσκεψης, δίχως ωστόσο να έχουμε ορίσει συγκεκριμένη ημερομηνία και με την κάθε πλευρά να σπεύδει να αποδείξει την όποια «αθωότητα» της ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών.
Ερωτώ λοιπόν: Λύνονται μεγάλα προβλήματα τύπου Κυπριακού με τέτοιου είδους εφήμερες αντιδράσεις και προσεγγίσεις; Ακόμη και σε περίπτωση που τελικά ο ξένος παράγοντας επιβάλλει νέο Σχέδιο Αννάν είναι δυνατόν ένα τέτοιο πλαίσιο λύσης να έχει συνέχεια, μέλλον, ή οποιαδήποτε ελπίδα την επόμενη ημέρα της λύσης;
Τελικά τι μας διακρίνει από τον αμήχανο Τούρκο πολίτη; Πόσο διαφέρει ο κ. Αναστασιάδης από αυτό τον ταλαίπωρο πολίτη που σπεύδει να θέσει τα δικά του «κριτήρια», τα οποία στην συνέχεια θα «καταπιεί» στο όνομα της «ενδιάμεσης λύσης»;
ΥΓ1: Σε κάθε περίπτωση καλωσορίζω την απόφαση για την νέα διάσκεψη και την βούληση των εμπλεκόμενων πλευρών να προχωρήσουν στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων. Στην νέα περίοδο χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να κατανοήσουμε την άλλη πλευρά και να μην σπεύδουμε να παραφράσουμε ή να αποσιωπήσουμε τις επιθυμίες και τις ενστάσεις της.
ΥΓ2: Οι εξελίξεις στον άξονα Κατάρ-αραβικού κόσμου είναι άκρως σοβαρές και επιφυλάσσουν μεγάλο αντίκτυπο για την καθημερινότητα ολόκληρης της περιοχής.
