«Δεν αποκλείουμε κανένα σενάριο για τις εκλογές. Σεβόμαστε την λαϊκή βούληση. Σε περίπτωση ήττας, θα παραδώσουμε τα ηνία της χώρας στον υποψήφιο και στο κόμμα που θα σημειώσει επιτυχία. Αυτό το έχει δηλώσει ήδη ο Πρόεδρος μας. Ωστόσο, όλες οι τελευταίες ενδείξεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από μια νέα εκλογική επιτυχία. Ακόμη και εάν στις 24 Ιουνίου χαθεί η πλειοψηφία στην βουλή (πρόκειται για ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο), νέες πολιτικές συνεργασίες ή οι επαναληπτικές εκλογές θα παρέχουν τις κατάλληλες λύσεις για την άμεση μετάβαση στο νέο πολίτευμα και συνεπώς στη νέα Τουρκία».
Η εν λόγω εκτίμηση ανήκει σε ένα συνεργάτη της τουρκικής κυβέρνησης. Η πηγή μας, η οποία εμφανίζεται σίγουρη για την νέα εκλογική επιτυχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), βασίζει τις εκτιμήσεις της στα δεδομένα και τις σφυγμομετρήσεις που φτάνουν στα κεντρικά του κυβερνώντος κόμματος. Όπως μας αναφέρει η πηγή μας, τα ποσοστά του ΑΚΡ κυμαίνονται μεταξύ 43-46%. Το Κόμμα Εθνικής Δράσης (ΜΗΡ), στο πιο απαισιόδοξο σενάριο, διατηρεί ένα ποσοστό της τάξης του 8-9%, ενώ το ποσοστό του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (ΚΜΕ) αναμένεται να είναι 1 με 1,5%. Συνολικά, τα ποσοστά αυτών των κομμάτων στο πιο αισιόδοξο σενάριο αγγίζουν το 56%, ενώ στην χειρότερη περίπτωση πιθανόν να κυμανθούν στο 51-52%. Άρα, σύμφωνα με την πηγή μας, ο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν με τα εν λόγω ποσοστά κλειδώνει την νίκη του στην πρώτη Κυριακή των προεδρικών εκλογών και η Συμμαχία του Λαού αποκτά την αυτοδυναμία στην νέα βουλή των 600 εδρών.
«Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο κατά την οποία το κόμμα μας και η Τουρκία αντιμετωπίζουν σοβαρές προκλήσεις», σημειώνει η πηγή μας, η οποία προσθέτει: «Στην οικονομία, οι εξελίξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Το ίδιο ισχύει και στο πεδίο της διπλωματίας. Έχουμε εχθρούς που καιροφυλαχτούν στην Συρία, στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την διαιώνιση της συνεργασίας του ΑΚΡ με το ΜΗΡ, καθώς υπάρχουν ζητήματα στα οποία οι δυο πλευρές διαφωνούν. Επίσης οι δημοτικές εκλογές οι οποίες ακολουθούν περιπλέκουν τις εξελίξεις. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ΑΚΡ θα συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές, ως ένας «κουρασμένος» πλέον παράγοντας, έχοντας στις πλάτες του το φορτίο των προηγούμενων 16 ετών και με την κόπωση που έχουν δημιουργήσει οι αγώνες των προηγούμενων ετών».
Εφόσον, όμως υπάρχουν σοβαρές προκλήσεις, τις οποίες το ΑΚΡ καλείται να αντιμετωπίσει στη νέα περίοδο, γιατί το κόμμα εξακολουθεί να ευελπιστεί σε ένα θετικό αποτέλεσμα στις επικείμενες εκλογές; Η απάντηση του εν λόγω ερωτήματος κρύβεται κατά την άποψή μας στα όσα επισημαίνουμε στο βιβλίο «Η Ανελεύθερη Τουρκική Δημοκρατία» (Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2017). Με λίγα και «απλά» λόγια, υπάρχουν πέντε ισχυροί και «ανθεκτικοί» πυλώνες πάνω στους οποίους ορθώνεται ηγεμονία του ΑΚΡ. Πρώτον, η πολιτική ηγεμονία η οποία βασίζεται στον πλήρη έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και του εκλογικού συστήματος (βλπ. εκλογικό μέτρο του 10%). Δεύτερον, η ταξική ηγεμονία η οποία βασίζεται στην συμμαχία του κόμματος με την αναδυόμενη αστική τάξη της Ανατολίας, παρά τις επιπτώσεις της αναδυόμενης οικονομικής κρίσης. Τρίτον, η ιδεολογική ηγεμονία, δηλαδή το αμάλγαμα τουρκικού εθνικισμού, σουνιτικού Ισλάμ και λαϊκισμού, την οποία εργαλειοποιεί το ΑΚΡ. Τέταρτον, η χαρισματική ηγεσία του κ. Ερντογάν στην οποία στηρίζεται κάθε εκλογική νίκη του ΑΚΡ. Και τέλος οι μεγάλες αδυναμίες της αντιπολίτευσης, οι οποίες περιλαμβάνουν, την τριχοτόμηση της Τουρκίας (η Τουρκία των Κούρδων, των παραλίων και της ενδοχώρας), την πολιτική και ιδεολογική ήττα της αντιπολίτευσης, την απουσία μιας χαρισματικής ηγεσίας στις τάξεις της αντιπολίτευσης, αλλά και τις αδυναμίες του κουρδικού κινήματος και της τουρκικής Αριστεράς. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι πραγματικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης δεν έχουν γίνει ακόμη αισθητές από ολόκληρη την κοινωνία (οι οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι ακολουθεί τσουνάμι εξελίξεων στην τουρκική οικονομία μετά τις εκλογές) δίνουν μεγάλες ελπίδες στο ΑΚΡ.
Υπό το φως των προαναφερόμενων, θα πρέπει άραγε να προεξοφλήσουμε την νίκη του κ. Ερντογάν; Η απάντηση αυτού του ερωτήματος δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Σε μια χώρα όπως η Τουρκία, όπου η πολιτική ατζέντα αλλάζει από στιγμή σε στιγμή και όπου η οικονομία οδεύει από το κακό στο χειρότερο οι προβλέψεις είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Ωστόσο, το σίγουρο είναι ένα: Τα χρονικά περιθώρια για την τουρκική αντιπολίτευση στενεύουν. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα καλείται να επωφεληθεί στο έπακρον από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, να δημιουργήσει μια ενιαία ιδεολογική γραμμή με δημοκρατικό και σύγχρονο προφίλ και να ξεπεράσει το κλίμα ασυνεννοησίας στους κόλπους της (κυρίως να συνεργαστεί με τους Κούρδους). Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν ακόμη τα χρονικά και πολιτικά περιθώρια για αυτό το ιστορικό εγχείρημα, σε μια περίοδο κατά την οποία οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης επιλέγουν να σπαταλήσουν τον πολύτιμο χρόνο τους σε λαϊκιστικές εξάρσεις του τύπου «το ΑΚΡ πουλά την Κύπρο». Επίσης, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το μέλλον του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Τουρκία όταν η αντιπολίτευση ενδέχεται να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας το πρωί της 25ης Ιουνίου. Ας μην ξεχνάμε ότι η Δημοκρατία του 1980 είναι ένα έργο της τουρκικής χούντας, η οποία επίσης δημιούργησε την υποτιθέμενη δημοκρατία της «ΤΔΒΚ». Οι κ. Ερντογάν, κ. Ιντζέ, κ. Άκσενερ είναι «παιδιά» αυτού του κατεστημένου.
ΥΓ. Ιδιαίτερη προσοχή στις εξελίξεις που «τρέχουν» σε Ιορδανία, Σ.Αραβία, Ιράν και βόρειο τμήμα Συρίας και Ιράκ. «Θα έρθουν τα πάνω κάτω κατά την επόμενη περίοδο», προειδοποιούν καλά ενημερωμένες πηγές…
