ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η ευθύνη του Ακιντζί και των υποστηρικτών του

Οι «θαμώνες» της συγκεκριμένης στήλης το γνωρίζουν. Στο Κυπριακό ο αρθρογράφος συμμερίζεται την άποψη μιας μερίδας της κοινής γνώμης, η οποία αποδίδει ιστορικές ευθύνες στην ελληνοκυπριακή ηγεσία για το αδιέξοδο και την επανεμφάνιση του κινδύνου της τελικής διχοτόμησης στον ορίζοντα. Μετά την Αμμόχωστο, η Μόρφου και η Καρπασία «ξεθωριάζουν» στο βάθος (βλπ. σχετικό δημοσίευμα της «Κ» την προηγούμενη Κυριακή), ενώ την ίδια ώρα εξακολουθούν να μας προβληματίζουν τα όσα συνέβησαν πριν, κατά την διάρκεια και μετά το Κραν Μοντάνα.

Αν δεχτούμε ότι χάθηκαν πάνω από τρία πολύτιμα χρόνια στην προσπάθεια λύσης τότε σίγουρα πρέπει να δεχτούμε ότι η ευθύνη της ελληνοκυπριακής πλευράς σε αυτό είναι μεγάλη και ιστορική. Ωστόσο, η ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη δεν είναι η μοναδική πλευρά που ευθύνεται για το ναυάγιο. Παρομοίως, η Τουρκία και η τ/κ Δεξιά δεν είναι οι μοναδικοί παράγοντες που έχουν την ευθύνη για την εμφάνιση του κινδύνου της διχοτόμησης, έτσι όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται εθνικιστικοί κύκλοι σε Λευκωσία και Αθήνα. Η συνολική ευθύνη για το αδιέξοδο αφορά όλους τους «συμπρωταγωνιστές στο δράμα του Κυπριακού», τους προηγούμενους και τους τωρινούς, τους «απ’ εδώ και τους απ’ εκεί» της πράσινη γραμμής.

Καθώς λοιπόν πρόθεσή μας είναι να προσεγγίσουμε με κριτική ματιά την προηγούμενη πενταετία στο Κυπριακό, πρέπει να θυμηθούμε ότι από τα μέσα του 2015 στο τιμόνι της τ/κ κοινότητας και άρα στο τραπέζι του Κυπριακού βρέθηκε μια κεντροαριστερή τ/κ ηγεσία. Η εν λόγω ηγεσία η οποία επιχείρησε να τηρήσει τις λεπτές ισορροπίες στο εσωτερικό της τ/κ κοινότητας παραμένοντας πιστή στην κεντρώα κοσμοθεωρία της, η οποία δανείζεται κάποια λίγα στοιχεία από την σύγχρονη Αριστερά. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια την περίοδο του 2015-2017, η ηγεσία Ακιντζί φρόντισε σε κάθε βήμα της επιχείρησε (σε επίπεδο πράξης, όχι ρητορικής) να μην «ενοχλήσει» την Άγκυρα και την τ/κ Δεξιά.

Στην περίπτωση της μεγάλης πυρκαγιάς στην κλειστή πόλη της Αμμοχώστου λ.χ., η συγκεκριμένη ηγεσία δεν κατάφερε (ή δεν θέλησε) να ανοίξει τον δρόμο για την συμβολική συμμετοχή των ε/κ πυροσβεστών στην προσπάθεια της κατάσβεσης. Στο ίδιο μήκος κύματος η τ/κ ηγεσία είχε επιμείνει όπως τα αεροπλάνα που είχαν φτάσει στο νησί για να συνδράμουν στην κατάσβεση της μεγάλης πυρκαγιάς στο Τρόοδος θα ανεφοδιάζονταν στα κατεχόμενα. Πρόκειται για την περίοδο, που ο κ. Ακιντζί συμμετείχε στο μεγάλο επικοινωνιακό «show» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος λίγο πριν κρίσιμες εκλογές στην χώρα του εγκαινίαζε το έργο της μεταφοράς νερού από την Ανατολία στα κατεχόμενα. Πιο έργο; Αυτό που προβλέπει ότι η γη από όπου περνά ο τουρκικός αγωγός είναι πλέον -υποτιθέμενα- ιδιοκτησία της τουρκικής κυβέρνησης. Στην τελετή των εγκαινίων ο κ. Ακινζί είχε ευχαριστήσει τον κ. Ερντογάν για αυτό το έργο, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι πριν να έρθει το τουρκικό νερό στην Κύπρο οι τ/κ δεν απολάμβαναν την φασολάδα τους λόγω της κακής ποιότητας του κυπριακού νερού.

Λίγο μετά τις εν λόγω εξελίξεις και αφού οι δυο ηγέτες είχαν ανταλλάξει τους περίφημους χάρτες στη Γενεύη (μια επιτυχία που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον κ. Ακιντζί παρά την κριτική που του ασκούμε σήμερα), η ηγεσία Ακιντζί θα έβαζε το δικό της λιθαράκι στην αποτυχία του Κραν Μοντάνα. Την εν λόγω αποτυχία επιχειρεί σήμερα ο τέως τ/κ ηγέτης να αποθέσει εξ’ ολοκλήρου στις πλάτες του ε/κ ηγέτη. Από την εν λόγω διαδικασία λοιπόν δεν προέκυψε η λύση του Κυπριακού αλλά μια σειρά αναπάντητων ερωτημάτων (τουλάχιστον από τουρκικής και τ/κ πλευράς) όπως το γιατί άραγε προχωρήσαμε σε αυτήν την διάσκεψη χωρίς να έχουμε κλείσει σημαντικά κεφάλαια στο εσωτερικό μέτωπο, λ.χ. αυτό της πολιτικής ισότητας; Αλλά και το ποια ήταν η τελική απάντηση της τουρκικής πλευράς στις προτάσεις για τις εγγυήσεις;

Μετά το Κραν Μοντάνα, παρακολουθήσαμε όλοι τον κ. Ακιντζί να δίνει τεράστιες διαστάσεις σε μια υπόθεση που αφορούσε το εσωτερικό της ε/κ πλευράς, δηλαδή το ζήτημα του εορτασμού του ενωτικού δημοψηφίσματος. Αδιαμφισβήτητα η συγκεκριμένη κίνηση εν της μέσω προσπάθειας επανένωσης της Κύπρου «σήκωνε» συζήτηση. Ωστόσο, από την σκοπιά της ηγεσίας Ακιντζί το ερώτημα είναι διαφορετικό: Γιατί μια σχολική εκδήλωση για ένα ιστορικό γεγονός οδήγησε στην δραματική επιδείνωση των σχέσεων και του διαλόγου μεταξύ των δυο ηγεσιών;

Παρομοίως, απάντηση αναμένει και το κρίσιμο ερώτημα που αφορά την τελευταία περίοδο ηγεσίας του κ. Ακιντζί, δηλαδή το τι συνέβη με τα περίφημα σημεία αναφοράς; Γιατί καθυστέρησε η επίλυση του προβλήματος και περιπλέχτηκε το ζήτημα; Για ποιο λόγο δεν αντιστάθηκε στις πιέσεις της Τουρκίας η τ/κ ηγεσία; Μήπως η ρητορική εναντίωσης στην Τουρκία ήταν ένα απλό «εκλογικό» πυροτέχνημα άνευ ουσίας; Μήπως η αντιπαράθεση με την Άγκυρα και τους εθνικιστές Τούρκους διπλωμάτες σε ζωτικής υφής ζητήματα ήταν εν τέλει κούφια;
Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα και στα όσα διαδραματίστηκαν από την έναρξη της πανδημίας, αναρωτιόμαστε γιατί άραγε απέτυχε η συνεργασία των δυο κοινοτήτων σε αυτό το ζήτημα; Για ποιο λόγο η τ/κ πλευρά δεν συνεργάστηκε με το αρμόδιο ινστιτούτο της ΚΔ και γιατί η εθνικιστική «κυβέρνηση» άφησε τους τ/κ στο «έλεος» της Τουρκίας στο μέτωπο του κορωνοϊού; Και όλα αυτά χωρίς κανένα αντίλογο.

Είναι σίγουρο ότι η ιστορική αποτίμηση του έργου μιας ηγεσίας δεν «χωράει» σε ένα μικρό άρθρο γνώμης. Παρόλα αυτά, επιχειρήσαμε εδώ να θέσουμε στον αναγνώστη κάποια ερωτήματα προς προβληματισμό σχετικά με το μερίδιο ευθύνης που φέρουν και οι υποστηρικτές της επανένωσης του νησιού. Στο όλο ζήτημα, πέρα από το έργο και την προσωπικότητα του τέως ηγέτη, πρωταγωνιστικό ρόλο φέρουν και οι ε/κ και τ/κ υποστηρικτές του «ναι» κυρίως ως προς την παραγνώριση των ταξικών-κοινωνικοοικονομικών διαστάσεων του εγχειρήματος της ένωσης, της επιμονής σε κενού περιεχομένου σλόγκαν υπέρ της λύσης και τον προβληματικό διάλογο με τον κάθε πολίτη σε «ολόκληρη την Κύπρο», από την Καρπασία μέχρι την Λεμεσό, χωρίς ιδεολογικές και εθνοτικές αγκιστρώσεις (του τύπου «δεν συνομιλώ με τους έποικους» την ώρα που στο τραπέζι των συνομιλιών συζητάμε την παραμονή πάνω από 50.000 εποίκων στο νησί μετά την λύση κ.ο.κ.)

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ