ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο Ιμάμης, το λάθος κουμπί και η Γενεύη

Αν δεν κάνω λάθος ήταν πριν από αρκετά χρόνια όταν μια ημέρα, στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής, ένας ιμάμης μπερδεύτηκε κατά την διάρκεια του χειρισμού του ηχοσυστήματος με το οποίο η «Αρχή Θρησκευτικών Υποθέσεων» εκπέμπει το ναμάζι σε ολόκληρη την επικράτεια του βόρειου κομματιού του νησιού.

Εκείνη την άτυχη ημέρα, ο ιμάμης, αντί να πατήσει το κουμπί για το ναμάζι, πάτησε ένα άλλο κουμπί και για λίγα λεπτά, προς μεγάλη έκπληξη της ντόπιας κοινωνίας, από τον μιναρέ ακούστηκαν ήχοι σύγχρονης τουρκικής μουσικής. Μετά το συμβάν, θυμάμαι ότι Τουρκοκύπριοι φίλοι μου είχαν αναφέρει ότι ο ιμάμης, επιθυμώντας να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να αιτιολογήσει την απροσεξία του, επικαλέστηκε «την βούληση του Αλλάχ». Με άλλα λόγια, η πανωλεθρία στα μεγάφωνα του τεμένους ήταν θέλημα Θεού. Ο αναγνώστης θα αναρωτιέται:

Για ποιο λόγο επιλέγω να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο γνώμης με την παραπάνω ιστορία; Για τον απλούστατο λόγο: Στις 28 του μηνός έχουμε νέο ραντεβού στην Γενεύη. Οι εμπλεκόμενες πλευρές επιστρέφουν στην ελβετική πόλη για να συζητήσουν το ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, αλλά και τα υπόλοιπα ανοιχτά θέματα του Κυπριακού. Θυμάμαι την ιστορία με τον ιμάμη και το λάθος κουμπί επειδή η νέα εικόνα που παρουσιάζει το Κυπριακό δεν διαφέρει και πολύ από αυτή την παλιά ιστορία. Όπως ο ιμάμης, έτσι και οι εμπλεκόμενες πλευρές ετοιμάζονται να επιστρέφουν στην Γενεύη για να επαναλάβουν τις γνωστές θέσεις τους, χωρίς να παρουσιάζουν σημάδια-προθέσεις για διάλογο, διαπραγμάτευση ή συμβιβαστικές φόρμουλες.

Στην περίπτωσή του, ο ιμάμης μπορούσε να δικαιολογήσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε επικαλούμενος την δική του ανθρώπινη απροσεξία ή την άνωθεν επέμβαση, δηλαδή την βούληση του Αλλάχ.

Με τον ίδιο τρόπο οι εκπρόσωποι των δυο κοινοτήτων επικαλούνται για να αιτιολογήσουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην Κύπρο τα δικά τους «εθνικά συμφέροντα» ή τα έξωθεν συμφέροντα των ξένων κρατών (βλπ. Τουρκία και Βρετανία) κ.ο.κ. Με λίγα λόγια ταξιδεύουμε στην Γενεύη για να επαναλάβουμε θέσεις οι οποίες είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες. Μια συνοπτική ματιά στην καθημερινή επικαιρότητα είναι αρκετή απόδειξη για τις προθέσεις των δυο πλευρών στην Γενεύη. Δείτε, τι δηλώνει ο Μουσταφά Ακιντζί: Λύση με μηδενικά στρατεύματα γιοκ.

Δείτε τι απαντά ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών: Λύση χωρίς στρατεύματα εισβολής, με την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία θα παραχωρεί στην τουρκοκυπριακή κοινότητα δικαιώματα παρόμοια με αυτά που καλείται να παραχωρήσει η Τουρκία στους Κούρδους.

Δυστυχώς στην Λευκωσία διάφοροι κύκλοι προσεγγίζουν τις προαναφερόμενες δηλώσεις υπό το πρίσμα των ιδεολογικών-εθνοκεντρικών αγκιστρώσεων. Η φιλελεύθερη παράταξη τρέχει να τις δαιμονοποιήσει, ενώ την ίδια στιγμή οι εθνικιστές βρίσκουν σε τέτοιου είδους δηλώσεις «περιθώρια ανάσας».

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι μια και μοναδική: Παρά τους ισχυρισμούς περί μεγάλης προόδου στις συνομιλίες, οι εμπλεκόμενες πλευρές επιμένουν στις θέσεις τους. Μεταβαίνουν στην Γενεύη όχι για να εκπέμψουν από τα ηχεία το ναμάζι-την λύση, αλλά τα δικά τους λαϊκά άσματα. Απομένουν δυο σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Πρώτον, πως εξηγείται η προαναφερόμενη επιμονή των εμπλεκόμενων πλευρών, πέρα από τις θεωρίες πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων; Δεύτερον, δεν θα μπορούσε να αλλάξει η συνολική εικόνα μέχρι, ή και κατά την διάρκεια της Διάσκεψης της Γενεύης;

Σε ότι αφορά το πρώτο ερώτημα πιστεύω ότι η κάθε εμπλεκόμενη πλευρά παρασέρνεται πίσω από την δική της ιδιαίτερη μικροπολιτική. Η Ελλάδα, η οποία στην παρούσα περίοδο βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο στο ζήτημα του δανείου, δεν εκπέμπει την εικόνα μιας χώρας που φλέγεται για την λύση.

Η Τουρκία, στρέφοντας σταδιακά την προσοχή της στις προεκλογικές εκλογές του 2019 (στην επανεκλογή του κ. Ερντογάν) και αποδίδοντας σημασία στις λεπτές ισορροπίες στο εσωτερικό πεδίο, επιμένει στις θέσεις της. Η ε/κ ηγεσία ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί, στην μια άκρη του οποίου βρίσκονται οι προεδρικές εκλογές και στην άλλη η ιστορική ευθύνη της πιθανής κατάρρευσης των συνομιλιών. Την ίδια στιγμή, η τουρκοκυπριακή ηγεσία ακροβατεί ανάμεσα στον πόλο εθνικισμού-Άγκυρας και στην προεκλογική υπόσχεση της λύσης (αφήνω έξω από την συζήτηση την Βρετανία, η οποία είναι απασχολημένη με το Brexit και την νέα πολιτική αστάθεια).

Τέλος, με τα σημερινά δεδομένα, θεωρώ εφικτή την αλλαγή των θέσεων των εμπλεκόμενων πλευρών αν και εφόσον αυτές δεχθούν πιέσεις πριν και κατά την διάρκεια της Διάσκεψης της Γενεύης. Σε αυτό το σημείο, περιορίζομαι να προσθέσω μια πληροφορία που φτάνει σε αυτή την στήλη από μια «πηγή» γειτονική χώρας, η οποία διατηρεί οδούς επικοινωνίας με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Η πηγή μας τονίζει: «Οι αποφάσεις για το Κυπριακό έχουν ληφθεί προ πολλού.

Τα συμφέροντα στην Συρία, στην ευρύτερη περιοχή και στο φυσικό αέριο επιβάλλουν νέες στρατηγικές στις Μεγάλες Δυνάμεις, η εμβέλεια των οποίων ξεπερνά τις δυο κοινότητες, την Τουρκία και την Ελλάδα».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X