«Που να αρχίσω και που να τελειώσω; Έχουμε τόση μεγάλη πικρία σε ότι αφορά την συμπεριφορά των συμπατριωτών και συνοδοιπόρων μας, την οποία αδυνατώ να εκφράσω και να προβάλλω με αποτελεσματικό τρόπο». Με αυτά, τα γεμάτα παράπονο λόγια, πριν από λίγες ώρες, η τ/κ ακτιβίστρια Φαϊκά μοιράστηκε με τον συγγραφέα αυτού του άρθρου γνώμης τα μεγάλα κενά και προβλήματα που παρουσιάζει η υπεράσπιση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο το νησί.
Στα πλαίσια της συνομιλίας μας, η Φαϊκά μας ενημέρωσε για την τιτάνια μάχη-προσπάθεια που καταβάλλει μια μικρή ομάδα Κυπρίων στην άλλη πλευρά Πράσινης Γραμμής, με απώτερο στόχο την υπεράσπιση των βασικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου που ζει σε αυτό τον τόπο στην διαφορετικότητα και την ελεύθερη έκφραση.
Μια μικρή ομάδα με οράματα, με θάρρος, με δημιουργική σκέψη κατεβαίνει στους δρόμους για να ενημερώσει την κοινωνία για τα δικαιώματα των πολιτών. Ο αγώνας τους επικεντρώνεται στα δικαιώματα της LGBT κοινότητας, αλλά την ίδια στιγμή, ξεπερνά τα όρια της υπεράσπισης του δικαιώματος της σεξουαλικής προτίμησης και αγγίζει τα ευρύτερα όρια των ατομικών ελευθεριών. Μέσα από τον αγώνα τους, προκαλούν τριγμούς στις «ευαισθησίες» και τα ταμπού αυτού του μικρού συντηρητικού τόπου, όπου η θρησκεία, το χρώμα του δέρματος και η εθνικότητα εξακολουθούν να χαράζουν τις ζωές των ανθρώπων.
Η Φαϊκά και οι σύντροφοί της δεν περιορίζουν την δράση τους στο βόρειο κομμάτι του νησιού, αλλά επιχειρούν με κάθε ευκαιρία να συνεργαστούν με τους ε/κ ακτιβιστές. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια έχουν ήδη αναπτύξει ένα σημαντικό δίκτυο επαφών και συνεργασιών εντός του οποίου επιχειρείται η ανταλλαγή απόψεων και η χάραξη ενός ενιαίου δρόμου σχετικά με τους μελλοντικούς κοινούς αγώνες των Κυπρίων.
Πριν από λίγο καιρό λοιπόν, η Φαϊκά και οι σύντροφοί της πρότειναν την πραγματοποίηση του πρώτου πραγματικού «παγκύπριου» pride parade, με την ταυτόχρονη συμμετοχή των δυο κοινοτήτων και στις δυο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής της ντροπής.
Ποια νομίζετε ότι ήταν η απάντηση της «δικής μας πλευράς»; «Δεν είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς στην κοινότητα των ε/κ ακτιβιστών υπάρχουν άτομα από τον χώρο της Δεξιάς, με εθνικιστικές ευαισθησίες, τα οποία μπορεί να προσβληθούν από την συμμετοχή των τ/κ!» Από τα βάθη της ψυχής μου, εύχομαι η πληροφόρηση της φίλης Φαϊκά να είναι ελλιπής. Εύχομαι να μην ήταν αυτή η πλήρης απάντηση που δόθηκε στους τ/κ ακτιβιστές και απλά οι δυο πλευρές να «χάθηκαν» στην μετάφραση. Ή εύχομαι να υπήρξε μια μικρή παρεξήγηση η οποία θα διευθετηθεί με συνοπτικό τρόπο στο άμεσο μέλλον.
Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή τα όσα μου μετέφερε η φίλη Φαϊκά είναι ακριβή και ορθά τότε τότε η συνολική εικόνα που εκπέμπει η Κύπρος του 2017 θα πρέπει να προβληματίσει ολόκληρη την ντόπια κοινότητα, αν όχι το σύνολο της, τουλάχιστον εκείνες τις μερίδες της που τάσσονται υπέρ της επανένωσης του τόπου.
Σε περίπτωση δηλαδή, που αποδεχθούμε ότι μεγάλες μερίδες της κοινωνίας μας υπονοούν ότι στο βόρειο κομμάτι της Κύπρου υπάρχουν «ψευδό» ομοφυλόφιλοι, «ψευδό» ακτιβιστές, «ψευδό» αναρχικοί, «ψευδό» αντιρρησίες συνείδησης, «ψευδό» διεμφυλικοί, «ψευδό» queer και σε τελική ανάλυση «ψευδό» πολίτες, τότε η συζήτηση γύρω από την τελική διχοτόμηση θα χάσει το νόημα της. Σε μια τέτοια περίπτωση η διχοτόμηση θα είναι ήδη υπαρκτή, ενδεχομένως με την πιο επικίνδυνη εκδοχή της: Με τα νοητά σύνορα στις ψυχές και σκέψεις μας.
Εφόσον επιλέγουμε να θυσιάσουμε το όραμα των κοινών αγώνων στον βωμό του εθνικισμού και των πολιτικών ή προσωπικών εμμονών μας, τότε δεν θα πρέπει να προβληματιστούμε για το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε στην τελική διχοτόμηση; Στο κάτω κάτω της γραφής η δική μας πλευρά δεν είναι αυτή που εγκαινιάζει μνημεία για αμφιλεγόμενα ιστορικά πρόσωπα σε μια περίοδο που στην Λευκωσία επικρατούν δεύτερες σκέψεις για το ενδεχόμενο της επανέναρξης των συνομιλιών;
Επαναλαμβάνοντας λοιπόν, για μια ακόμη φορά την ελπίδα μου για την ενδεχόμενη παραπληροφόρηση ή παρεξήγηση της Φαϊκά σχετικά με την προαναφερόμενη υπόθεση, ολοκληρώνω το σημερινό άρθρο γνώμης με μια μικρή υποσημείωση: Για τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τις γενοκτονίες και τις μαζικές εκκαθαρίσεις των «περιττών» και εκείνων που χαλούν την ομοιομορφία, δεν φέρουν πάντα την αποκλειστική ευθύνη κάποιοι παλαβοί σαδιστές που βρέθηκαν στο τιμόνι της εξουσίας, αλλά και ο λαός και η κοινωνία που «σιωπά». Η ιστορία «τιμωρεί» την απάθεια με σκληρό τρόπο. Δείτε λ.χ. Δρεσδένη-Βερολίνο 1945 και Κύπρος 1974-2017.
