Λίγο πριν την διάσκεψη του Βερολίνου στον ελληνικό και ελληνοκυπριακό τύπο, στα μέσα που υιοθετούν την γνωστή εθνικιστική ρητορική δίχως πολλά ερωτήματα και σημάδια αμφισβήτησης, ξεχώριζαν οι γνωστές ατάκες-κατηγορίες που αφορούν την Τουρκία. Ο ελληνόφωνος τύπος από την μια έτρεχε να δώσει διαστάσεις στην «στάση» του Στρατηγού Χαλίφα Μπιν Χάφταρ στην ελληνική πρωτεύουσα και από την άλλη να ασκήσει κριτική σε Βερολίνο και Άγκυρα με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην κρίση της Λιβύης.
Την στιγμή που Βερολίνο και Άγκυρα βρίσκονταν στο στόχαστρο της Αθήνας και της Λευκωσίας, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ρωσία και άλλες χώρες ετοιμάζονταν να θέσουν επί τάπητος τις εξελίξεις στην Λιβύη, λίγες μόλις ημέρες μετά το διπλωματικό φιάσκο στη ρωσική πρωτεύουσα. Η τελευταία προσπάθεια της ρωσικής διπλωματίας για ειρηνική επίλυση του προβλήματος στην Λιβύη δεν απέδωσε το αναμενόμενο αποτέλεσμα κυρίως εξαιτίας της μετωπικής σύγκρουσης του Στρατηγού Χάφταρ με την Άγκυρα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Τουρκία, λίγο πριν την διάσκεψη του Βερολίνου ανακοίνωνε την έναρξη γεώτρησης στα νότια παράλια του νησιού. Η δε, Κύπρος κατέκρινε τις κινήσεις της Τουρκίας στην κρίση της Λιβύης και επανέφερε στο προσκήνιο την συζήτηση σχετικά με την «ισλαμοποίηση» του βόρειου τμήματος της Κύπρου.
Για έναν αναλυτή που επιλέγει να προσεγγίσει πολυδιάστατα, διεξοδικά και «ψύχραιμα» τις τελευταίες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο όλα τα προαναφερόμενα μοιάζουν με μια τραγελαφική κωμωδία το σενάριο της οποίας γράφεται στην πλάτη των λαών της περιοχής, οι οποίοι πληρώνουν το αντίτιμο της κωμωδίας-δράματος με την ίδια την ζωή τους.
Το Βερολίνο, το Παρίσι και άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές πρωτεύουσες που πριν από λίγα χρόνια αποφάσισαν να επιτεθούν στην Λιβύη για να ανατρέψουν το καθεστώς της χώρας και να εξασφαλίσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους στο ενεργειακό πεδίο, σήμερα σπεύδουν να σώσουν ότι σώζεται από την πυρκαγιά-κρίση της Λιβύης, η οποία πλέον λαμβάνει τεράστιες (περιφερειακές και διεθνείς) διαστάσεις. Η νατοϊκή-δυτική λυκοσυμμαχία, όπως θα την ονόμαζαν οι σύντροφοι στην Αθήνα, σήμερα εμφανίζεται ενώπιον της ιστορίας σε ρόλο-πυροσβέστη όχι φυσικά για χάρη των λαών μας αλλά για το καλό των δικών της συμφερόντων. (Με αυτήν την ευκαιρία «χαιρετώ» όσους στην Κύπρου έχουν την φοβερή ιδέα να παρέχουν «νατοϊκή λύση» στο Κυπριακό, βλπ. κεφάλαιο εγγυήσεων).
Η Ρωσία, η οποία στο εσωτερικό της επιθυμεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ιστορία του πολιτικού αυταρχισμού (βλπ. νέες προτάσεις Πούτιν για συνταγματική μεταρρύθμιση), προβάλλει αναθεωρημένες εκδόσεις των ιμπεριαλιστικών της βλέψεων στην Ανατολική Μεσόγειο, ποντάροντας σε παράγοντες αστάθειας-αυταρχισμού σε μια γεωγραφία που απλώνεται από τα βάθη του Ιράν μέχρι τα παράλια της Λιβύης. Μια σύντομη ματιά στις κινήσεις της Μόσχας στην Λιβύη επιβεβαιώνει την συγκεκριμένη επισήμανση. Η Ρωσία από την μια υποστηρίζει τις δυνάμεις του Χάφταρ με μισθοφόρους και πολεμοφόδια και από άλλη συνομιλεί με την Τρίπολη και τους εκπροσώπους του παλιού κατεστημένου της χώρας (κύκλος Κανταφί).
Η Τουρκία, η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας παρασύρθηκε πίσω από ένα όραμα σουνιτικής συνομοσπονδίας στο επίκεντρο της οποίας θα βρισκόταν η ίδια και τα καθεστώτα των Μουσουλμάνων Αδελφών που θα αναδυόταν σε Συρία, Αίγυπτο και βόρεια Αφρική, σήμερα σπεύδει να περισώσει ότι μπορεί στον ενεργειακό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου και κυρίως τα συμφέροντά των τουρκικών εταιρειών στη Λιβύη.
Η δε, Ελλάδα και Κύπρος εξακολουθούν να μην κατανοούν το γεγονός ότι κανένας περιφερειακός ανταγωνισμός, κανένα F35 (το οποίο φυσικά αν αποκτηθεί ποτέ θα έχει αγοραστεί εις βάρος του μέσου πολίτη που δεν «ανασαίνει» εξαιτίας της οικονομικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας), καμία περιστασιακού τύπου συνεργασία δεν είναι δυνατόν να επιλύσει σοβαρά περιφερειακά προβλήματα. Για αυτό, χρειαζόμαστε διπλωματία, διάλογο (όσο και δύσκολο αν είναι το εγχείρημα και όσο και αν ο «συνομιλητής» μας έχει τάσεις φυγής από το τραπέζι του διαλόγου) και πάνω από όλα «ψυχραιμία» και πολυδιάστατη προσέγγιση (βλπ. ζήτημα φυσικού αερίου και χωρικών υδάτων-ΑΟΖ).
Όλα τα προαναφερόμενα μας οδηγούν σε δυο βασικά συμπεράσματα, με τα οποία ολοκληρώνουμε την σημερινή μας παρέμβαση: Πρώτον, αν όχι βραχυπρόθεσμα σίγουρα μακροπρόθεσμα κανένα «θεατρικό έργο», στο οποίο οι υπαίτιοι του σημερινού αδιέξοδου στην περιοχή αναλαμβάνουν ρόλο σωτήρα δεν πρόκειται να επιλύσει κανένα μεγάλο πρόβλημα της Ανατολικής Μεσογείου. Δεύτερον, την ηγεμονική θέση των υπαιτίων στις μεγάλες κρίσεις της περιοχής μας την εξασφαλίζει κυρίως η δική μας απραξία και αναποτελεσματικότητα. Η χαοτική κατάσταση, τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα των κοινωνιών μας είναι αυτά που παρέχουν την δυνατότητα στην «λυκοσυμμαχία» να στήσει τραπέζι-φαγοπότι οικονομικής και ενεργειακής μοιρασιάς πάνω στις δικές μας πλάτες
