Την ώρα που η πληροφορία της απόσυρσης του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Ορούτς Ρείς» -προσωρινή όπως την χαρακτηρίζουν οι τουρκικές πηγές της «Κ» από την Ανατολική Μεσόγειο έβρισκε αντίκτυπο στα τουρκικά, ελληνικά και ξένα μέσα και ενώ στην Αθήνα οι κύκλοι των αναλυτών εστίαζαν στις νέες ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού για την σύσφιξη των σχέσεων της Ελλάδας-Γαλλίας (βλπ. Πεδίο άμυνας), ο συγγραφέας αυτής της στήλης έστρεφε την προσοχή του σε μια νέα ανάλυση του κορυφαίου ισραηλινού κέντρου στρατηγικών μελετών «The Institute for National Security Studies».
Η νέα έκθεση-ανάλυση του ισραηλινού κέντρου η οποία εστιάζει στον ρόλο που διαδραματίζει το Παρίσι στην Ανατολική Μεσόγειο φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Γαλλία στην Ανατολική Μεσόγειο: Βιασύνη για τη διάσωση της Βηρυτού, ήττα στη Λιβύη και μόνη απέναντι στον Ερντογάν». Η σημαντική τοποθέτηση του «The Institute for National Security Studies» εισηγείται στον αναγνώστη την τήρηση μιας «προσεκτικής στάσης» απέναντι στις κινήσεις της Γαλλίας στην περιοχή. Η εν λόγω τοποθέτηση, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στον γειτονικό Λίβανο ύστερα από την μεγάλη έκρηξη στο λιμάνι της λιβανέζικης πρωτεύουσας σημειώνει επίσης τις μεγάλες αδυναμίες που φέρει η γαλλική διπλωματία.
«Η Γαλλία δεν έχει ακόμη καταφέρει να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο κυρίως λόγω της έλλειψης πολιτικού σχεδιασμού, της αναποτελεσματικής χρήσης των εργαλείων που έχει στη διάθεσή της και των τακτικών λαθών», υπογραμμίζει η ισραηλινή ανάλυση η οποία προσθέτει ότι στη νέα περίοδο οι μεγάλες αδυναμίες της Γαλλίας είναι πολλές και αισθητές σε πολλά μέτωπα: «Παρά τη θέση της στον ΟΗΕ, δεν κατάφερε να ακουστεί η φωνή της εντός του οργανισμού όσον αφορά τη Μεσόγειο. Εμφανίζεται διστακτική απέναντι στην χρήση της στρατιωτικής ισχύος και τα γαλλικά θεσμικά όργανα στην περιοχή υποφέρουν από υποχρηματοδότηση. Η Γαλλία επίσης δεν έχει βρει ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας της να συνεργαστεί με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και της φιλοδοξίας της να υπερασπιστεί τη δική της ελευθερία δράσης».
Σε ότι αφορά τις μεγάλες αδυναμίες της Γαλλίας του Εμμανουέλ Μακρόν, η ισραηλινή έκθεση εστιάζει σε τέσσερα μέτωπα. Εντός της Ε.Ε. οι εισηγήσεις της Γαλλίας δεν βρίσκουν αντίκτυπο. Στο ΝΑΤΟ, το Παρίσι εξακολουθεί να παραμένει απομονωμένο. Την ίδια στιγμή στην Λιβύη, ο σύμμαχος και στενός συνεργάτης του Παρισιού, ο Στρατάρχης Χαλίφα Μπιν Χάφταρ οπισθοχωρεί. Τέλος στα ελληνοτουρκικά, η Γαλλία «ποντάρει» στο δίδυμο Αθήνας-Λευκωσίας, μια κίνηση που την φέρνει αντιμέτωπη με την Τουρκία.
Όλες οι προαναφερόμενες αδυναμίες σχηματίζουν την εικόνα μιας ισχυρής ευρωπαϊκής δύναμης, η οποία αν και φέρει μεγάλες φιλοδοξίες για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι σε θέση να προλάβει τις εξελίξεις σε πολλά ανοιχτά μέτωπα. Υπό την σκιά του εν λόγω συμπεράσματος προκύπτει σύμφωνα με την ισραηλινή ανάλυση ένα σημαντικό ερώτημα: Πως θα πρέπει να προσεγγίσουν το Παρίσι οι πρωτεύουσες της Ανατολικής Μεσογείου, οι οποίες διατηρούν παραδοσιακά στενές σχέσεις και συνεργασία με την Γαλλία σε διάφορα πεδία; Για τον Ισραηλινό μελετητή η απάντηση του συγκεκριμένου ερωτήματος είναι σχετικά απλή. Η γαλλοισραηλινή φιλία και συνεργασία θα συνεχιστεί ανεξάρτητα από την τροπή των εξελίξεων στην περιοχή. Ωστόσο, «συνομιλώντας» με την Γαλλία του κ. Μακρόν, το Ισραήλ δεν θα παραγνωρίσει τις αδυναμίες, τις ελλείψεις, και τις λανθασμένες κινήσεις του Παρισιού. «Το Ισραήλ πρέπει να παραδειγματιστεί από τα λάθη της Γαλλίας», καταλήγει η ανάλυση, η οποία προσθέτει τα εξής: «Η περιορισμένη ικανότητα της Γαλλίας να μετατοπίσει την περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων υπέρ της είναι άσχημο νέο για το Ισραήλ. Οι ισραηλινοί φορείς λήψης αποφάσεων πρέπει να παραδειγματιστούν από την εμπειρία της Γαλλίας η οποία παρουσιάζει ένα μοντέλο αναποτελεσματικής πολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο».
Προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα από την ισραηλινή ανάλυση, υπό την ιδιαίτερη οπτική γωνία της Ελλάδας και της Κύπρου, αφήνουμε στο τέλος αυτής της στήλης την εξής σκέψη-προβληματισμό: «Όχι όλα τα αυγά στο καλάθι της Γαλλίας, όπως θα επισήμαναν οι παλιοί. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική άμυνα είναι πεδία για τα οποία οι χώρες χρειάζονται ψυχραιμία και πολυδιάστατη ανάλυση».
