ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ούτε με τον Νετανιάχου, αλλά ούτε και με την Χαμάς

Την ώρα που ο νέος πόλεμος στην Παλαιστίνη βρίσκεται σε εξέλιξη, σε Λευκωσία, Αθήνα και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (με εξαίρεση ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών που υποστηρίζουν το Ισραήλ) ξεχωρίζει ένα κλίμα αμηχανίας. Καριερίστες πολιτικοί, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αναλυτές, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα υποστηρίζουν την ανάπτυξη του διαλόγου και της συνεργασίας στον άξονα Δύσης-Ισραήλ, προβληματίζονται ως προς την στάση που καλούνται να τηρήσουν οι χώρες τους απέναντι στην κορύφωση του νέου δράματος στην Παλαιστίνη.

Την ίδια ώρα, για διάφορες μερίδες της Αριστεράς, η γενική εικόνα είναι σχετικά ξεκάθαρη. Σε γενικές γραμμές το σκεπτικό των συγκεκριμένων μερίδων έχει ως εξής: «Το Ισραήλ, η ίδρυση και η ύπαρξη του οποίου στον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου είναι αμφισβητήσιμη, σήμερα εξαπολύει μια νέα επίθεση κατά του άμαχου πληθυσμού της Παλαιστίνης. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι δημοκρατικές μερίδες της δυτικής κοινής γνώμης δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να σταθούν στο πλευρό των Παλαιστινίων και να καταπολεμήσουν με κάθε διαθέσιμο μέσο το ισραηλινό κράτος». Προσθέτω ότι αυτή η εισήγηση αναπαράγεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο διαδίκτυο την στιγμή που Κύπριοι και Έλληνες πολιτικοί και αναλυτές επικαλούνται το «δικαίωμα αυτοάμυνας» του Ισραήλ.

Η ταπεινή άποψη του αρθρογράφου είναι ότι και οι δυο προαναφερόμενες απόψεις είναι άκρως προβληματικές. Και αυτό διότι, η νέα ανάφλεξη στο Παλαιστινιακό δεν είναι δυνατόν να υποβαθμιστεί σε μια νέα, απλή επίθεση του ισραηλινού κράτους. Και την ίδια στιγμή, δεν είναι δυνατόν να αιτιολογηθούν επιθέσεις σε κατοικίες άμαχου πληθυσμού και κτίρια που στεγάζουν δημοσιογραφικά συγκροτήματα στο όνομα της «αυτοάμυνας».

Είναι γεγονός ότι η νέα αντιπαράθεση στο Παλαιστινιακό ξεκίνησε ύστερα από σειρά λανθασμένων κινήσεων και επιλογών της ισραηλινής πλευράς, που προκαλούν σήμερα την αντίδραση των δημοκρατικών μερίδων της ισραηλινής κοινής γνώμης. Ωστόσο, «η όλη ιστορία δεν ολοκληρώνεται» στα περίχωρα και στο εσωτερικό του Μεγάλου Τεμένους Αλ Άκσα. Ακολουθεί η μεγάλη αντεπίθεση μιας συντηρητικής, εθνικιστικής ομάδας, η ρητορική της οποίας αγγίζει τα νοητά σύνορα του ρατσισμού, αυταρχισμού, της ομοφοβίας, της καταπίεσης των δικαιωμάτων της γυναίκας, των μειονοτήτων κ.α. Την ίδια ώρα ακολουθεί η εργαλιοποίηση των περιστάσεων, των θανάτων, των τραυματισμών, του κλίματος τρομοκρατίας από τον απερχόμενο Πρωθυπουργό του Ισραήλ, ο οποίος χάρη στον νέο κύκλο αιματοκυλίσματος σήμερα καταφέρνει να διατηρήσει ζωντανό το όνειρο της διαιώνισης της πρωθυπουργίας του (σ.σ. λίγο πριν αρχίσουν οι παλαιστινιακές ρουκέτες να πέφτουν στο Ισραήλ, η ισραηλινή αντιπολίτευση συζητούσε με Άραβες νομοθέτες τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας).

Εν ολίγοις λοιπόν, ο κάθε δημοκράτης πολίτης καλείται να τηρήσει ψύχραιμη και προσεκτική στάση απέναντι στα όσα συμβαίνουν αυτήν την ώρα, σε μικρή απόσταση από τα νοτιοανατολικά παράλια της Κύπρου. Το νέο πλαίσιο συνεργασίας με το Ισραήλ, τα κοινά συμφέροντα, οράματα, οι κοινοί αντίπαλοι δεν πρέπει να μας παρασύρουν σε πρόωρα και λανθασμένα συμπεράσματα. Την ίδια στιγμή, η αντίδραση στην κατεδάφιση πόλεων, στο δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων δεν πρέπει να μας εγκλωβίσει μέσα στα στενά όρια της προπαγανδιστικής μηχανής των Μουσουλμάνων Αδελφών και των συνεργατών τους, που από την περίοδο του πραξικοπήματος στην Αίγυπτο αναζητούν διέξοδο σε περιφερειακό επίπεδο.

Για συντρόφους της Αριστεράς σε Κύπρο και Ελλάδα που διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο γνώμης δεν αποκλείεται να καταλήξουν σε πρόωρα συμπεράσματα, απλώς υπενθυμίζω τις πρόσφατες αναλύσεις σε διάφορες γλώσσες μαρξιστών μαχητών και συναγωνιστών από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που επιφυλάσσουν δριμύτατη ταξική κριτική τόσο για την πλουτοκρατία της Παλαιστινιακής Αρχής, τον ολοκληρωτισμό και σκοταδισμό της Χαμάς όσο και για τις αυταρχικές διαθέσεις των ισραηλινών κυβερνήσεων.

Ολοκληρώνω τονίζοντας ότι όπως στην περίπτωση όλων των πολυσύνθετων εθνοτικών συγκρούσεων (βλπ. Κυπριακό) και στην περίπτωση του Παλαιστινιακού δεν έχω στην διάθεση μου έναν ξεκάθαρο οδικό χάρτη-πρόταση για την τελική λύση του προβλήματος. Ωστόσο γνωρίζω το εξής: Η πανάρχαια γη της Μεσογείου χωρά όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, αρκεί να οικοδομηθεί με σωστό τρόπο η ταξική-κοινωνικοπολιτική βάση της πολιτισμικής συνύπαρξης.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ