Όσοι παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στον τουρκικό στρατό αντιλαμβάνονται ότι ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές, την προσκόλληση στις αρχές του τουρκικού εθνικισμού και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει το τελευταίο διάστημα, στον απόηχο πάντα του αποτυχημένου πραξικοπήματος, ο στρατός της γείτονος εξακολουθεί να έχει άσσους στο μανίκι του. Εν ολίγοις, οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν στο δυναμικό τους «καλούς» αναλυτές οι οποίοι προσεγγίζουν τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή ψύχραιμα και πολυδιάστατα. Ο Έλληνας ή ο Άραβας αναλυτής μπορεί να μην συμφωνεί σε πολλά σημεία με τον αναλυτή του τουρκικού στρατού, ωστόσο το σίγουρο είναι ότι θα εκτιμήσει το στρατηγικό βάθος στις αναλύσεις του.
Στο προαναφερόμενο συμπέρασμα καταλήγουμε για μια ακόμη φορά στα πλαίσια της επικοινωνίας μας, υπό το την σκιά των σαρωτικών εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, με μια σειρά στρατιωτικών πηγών στην Τουρκία. Αρχικά οι πηγές μας εκφράζουν τον προβληματισμό τους πρώτον για την ανοιχτή αντιπαράθεση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στα ζητήματα της Συρίας, του Κουρδικού, αλλά και στην Υπόθεση ΦΕΤΟ, δεύτερον όσον αφορά τις ρωγμές στις σχέσεις της Άγκυρας με την Μόσχα και την Τεχεράνη, κυρίως εξαιτίας της δράσης των τζιχανιστών στο Ίντλιπ, και τρίτον για την κορύφωση της έντασης σε Αιγαίο και την Μεσόγειο. Στην συνέχεια οι πηγές μας εστιάζουν σε μια σειρά ζητημάτων-συμπερασμάτων τα οποία θεωρούμε ότι έχουν ενδιαφέρον για τον Κύπριο και Έλληνα αναγνώστη. Συγκεκριμένα, οι πηγές μας μοιράζονται μαζί μας πέντε εκτιμήσεις, οι οποίες έχουν ως εξής:
Πρώτον, στην περίπτωση του Άφριν οι επιλογές της Τουρκίας είναι περιορισμένες. Η βασική συμφωνία είναι η δημιουργία μιας ζώνης «ασφαλείας», η οποία θα έχει βάθος 30 χιλιομέτρων. Υπό τις νέες συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, η Τουρκία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να παραμείνει πιστή σε αυτήν την συμφωνία, η οποία συνάφθηκε με Ρωσία και Ιράν. Η εισβολή στο κέντρο του Άφριν δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Εξαιτίας διάφορων πολιτικών παραμέτρων, η Άγκυρα δεν αποκλείεται να δοκιμάσει την τύχη της και να εκτελέσει την εν λόγω στρατιωτική επιχείρηση. Ωστόσο, από στρατιωτική και στρατηγική άποψη ένα τέτοιο εγχείρημα δεν πρόκειται να φέρει πολλά θετικά αποτελέσματα.
Δεύτερον, στην περίπτωση του Μίνμπιτς δεν πρέπει να αναμένουμε άμεση αναμέτρηση -στρατιωτική- της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, καθώς αυτό το ενδεχόμενο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα καμίας πλευράς. Το πιθανότερο σενάριο είναι η εξασφάλιση μιας συμβιβαστικής φόρμουλας, την οποία ήδη συζητούν οι δυο πλευρές χρησιμοποιώντας «back door» διπλωματικές οδούς. Ενδεχομένως, στην περίπτωση του Μίμπιτς θα δούμε τις ΗΠΑ να επιβάλλουν στους Κούρδους συμβιβαστικές φόρμουλες και την Τουρκία να περιορίζει την επιθετικότητά της.
Τρίτον, η τουρκική στρατιωτική ηγεσία συμφωνεί με την «ουδέτερη γραμμή» που προσπαθεί να ακολουθήσει η Τουρκία στις σχέσεις της με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Όταν γίνεται λόγος για τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας και οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν εννοούν να κατανοήσουν τις ευαισθησίες της χώρας, η Άγκυρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να συνεργαστεί με εκείνες τις δυνάμεις, με τις οποίες συνδέονται λόγω των κοινών στρατηγικών τους συμφερόντων. Αυτή η επιλογή δεν πρέπει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία βρίσκεται ένα βήμα πριν την αποχώρηση της από την δυτική συμμαχία. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι η Τουρκία δεν εμπιστεύεται πλήρως την Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν και το Ιράν του σιιτικού θεοκρατικού καθεστώτος και των επεκτατικών βλέψεων.
Τέταρτον, στο Αιγαίο και στην Κύπρο δεν πρέπει να αποκλείουμε την έναρξη ενός νέου κύκλου συνομιλιών στο άμεσο μέλλον, με απώτερο στόχο την διευθέτηση των διαφορών στο Αιγαίο και την ανάδυση ενός σχεδίου λύσης στο Κυπριακό. Οι εμπλεκόμενες πλευρές, βρισκόμενες υπό την επήρεια εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων παρασέρνονται σε δύσβατα μονοπάτια και διατρέχουν τον κίνδυνο να βρεθούν σε ένα σημείο όπου θα υποχρεωθούν να αναθεωρήσουν εθνικά δόγματα και πάγιες ρητορικές. Π.χ. στο Κυπριακό η ε/κ πλευρά θα υποχρεωθεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της ειρηνικής συμβίωσης με μια μονάδα του τουρκικού στρατού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και η τουρκική πλευρά θα αποδεχθεί πλήρως την ομοσπονδιακή ιδέα.
Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ένας παράγοντας που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανατρέψει τα προαναφερόμενα δεδομένα. Οι πηγές μας κάνουν λόγο για ένα «μη προβλέψιμο και αστάθμητο» στρατηγικό παράγοντα, για τον οποίον δίνουν την εξής επεξήγηση: Η Τουρκία οδεύει προς τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις του 2019. Παρά την συμμαχία του με τους Γκρίζους Λύκους, ο Πρόεδρος της χώρας δεν είναι σε θέση να θεωρεί δεδομένη την επανεκλογή του. Για αυτόν τον λόγο είναι ευάλωτος προς τις επιθέσεις που δέχεται στο εσωτερικό. Υπό την σκιά αυτών των επιθέσεων, η κυβέρνηση θα μπορούσε να πραγματοποιήσει σπασμωδικές κινήσεις, οι οποίες ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να τινάξουν στον αέρα τις ισορροπίες και τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.
Ολοκληρώνοντας, σε συνδυασμό με τα προαναφερόμενα, στον αναγνώστη, ο οποίος επιλέγει να εντάξει τις εξελίξεις σε διάφορα ζητήματα σε ένα ευρύτερο και πολυδιάστατο πλαίσιο, προτείνουμε να «διαβάσει» για μια ακόμη φορά με μεγάλη προσοχή την είδηση που μετέδωσε πρώτη η Κ, με πληροφορίες από τον αραβικό τύπο, και η οποία θέλει τις ΗΠΑ να επιβάλλουν στην περιοχή μας «την συμφωνία του αιώνα», δηλαδή ένα περιφερειακό μπλοκ που θα αντιτίθεται στον «ιρανικό παράγοντα-απειλή».
