ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ξεχνάμε τους Τουρκοκύπριους

Οι τελευταίες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ, η μεγάλη ένταση, σε συνδυασμό φυσικά με το αδιέξοδο στο Κυπριακό, το οποίο μας απασχολεί από την περίοδο του Κραν Μοντάνα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με μια αρνητική εξέλιξη, η οποία επιφυλάσσει αντίκτυπο για το μέλλον αυτού νησιού. Προσεγγίζοντας το ζήτημα της ΑΟΖ ως ένα διεθνές ζήτημα, που εντάσσεται στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου και της διπλωματίας, αφήνουμε πίσω μας τις υφιστάμενες πραγματικότητες της Κύπρου και εστιάζουμε στο Κυπριακό ως ένα θέμα, που στο σημείο που έχουν φτάσει οι εξελίξεις πλέον αφορά τις σχέσεις και τις συνδιαλλαγές της Λευκωσίας με την Άγκυρα και τους διεθνείς παράγοντες.

Με λίγα και απλά λόγια, το Κυπριακό τείνει να μετατραπεί από ένα κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα με ταξικές και ανθρώπινες διαστάσεις, σε ένα «απρόσωπο» πρόβλημα και ζήτημα, το οποίο ισχυρίζονται ότι ελέγχουν και διαχειρίζονται ντόπιοι και ξένοι διπλωμάτες και καριερίστες. Το σίγουρο είναι ότι τέτοιου είδους προσεγγίσεις εξυπηρετούν τα συμφέροντα διάφορων παραγόντων. Λ.χ. η ε/κ ηγεσία, έχοντας απελευθερωθεί από το «βάρος» των κοινωνικοοικονομικών πραγματικοτήτων του Κυπριακού, μην αγγίζοντας το υφιστάμενο κατεστημένο -πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό-, με μια απευθείας προσέγγιση-διαπραγμάτευση με την Άγκυρα και τον διεθνή παράγοντα, φέρει μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας και «ανάσας». Την ίδια ώρα, η Τουρκία, παρακάμπτοντας εσωτερικούς παράγοντες και τ/κ, συνομιλεί με την ε/κ πλευρά, πίσω από κλεισμένες πόρτες, φόρμουλες που εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά της συμφέροντα.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, με την τελευταία τροπή των εξελίξεων, τον παραμερισμό του ρόλου της τ/κ ηγεσίας, την διεθνοποίηση του ζητήματος του ΑΟΖ εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο του Κυπριακού, στην οποία ο ρόλος των τ/κ στο Κυπριακό και στα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τον τόπο περιορίζεται συνεχώς. Οι τ/κ εξαφανίζονται από τα πρωτοσέλιδα, από το προσκήνιο, τις συνομιλίες, την διένεξη για την ΑΟΖ, με την Κύπρο να παρασέρνεται σε απευθείας «αλισβερίσια» με την Τουρκία.

Για να μην χαθούμε μέσα στην θεωρία και στην απαισιοδοξία επεξηγούμε με απλό τρόπο το σκεπτικό-τον βασικό προβληματισμό μας: Ανεξάρτητα από την θέση της τ/κ κοινότητας στην σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Κύπρου, τα πλήγματα που έχει δεχθεί το τελευταίο διάστημα, τον παραμερισμό του ρόλου της σε πολλά ζητήματα και φυσικά τις κοινωνικοοικονομικές ισορροπίες που αλλάζουν στο βόρειο τμήμα του νησιού με γοργούς ρυθμούς, καμία λύση, κανένας διάλογος, καμία προσπάθεια προσέγγισης δεν πρόκειται να σημειώσει επιτυχία δίχως την ουσιαστική, πραγματική σύμπραξη και συμβολή του τ/κ συμπολίτη. Μπορεί οι τ/κ να τείνουν να μετατραπούν σε πληθυσμιακή μειοψηφία της βόρειας Κύπρου και η Άγκυρα να μην κρύβει τις ηγεμονικές διαθέσεις της, ωστόσο αυτές οι εξελίξεις δεν πρέπει να μας οδηγήσουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Οι τ/κ ήταν, είναι και θα είναι συνιδρυτικό κομμάτι, συνδιαχεριστές του διαμελισμένου κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου του νησιού, παρά την διαχωριστική γραμμή. 

Από αυτήν την άποψη φέρει την δική της σημασία και η νέα πρόταση της τ/κ ηγεσίας για το φυσικό αέριο. Ενστάσεις υπάρχουν και αυτό είναι πολύ λογικό. Ωστόσο, κάθε είδους πρόταση που αποπειράται να υποστηρίξει-ενισχύσει τον συνιδρυτικό ρόλο των τ/κ στο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένου του νησιού θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη. Η ε/κ ηγεσία αν επιλέξει να απορρίψει τελικά την τ/κ πρόταση για δικούς της λόγους, θα φέρει την υποχρέωση να προβάλλει μια εναλλακτική πρόταση που θα εξασφαλίζει την συμμετοχή του τ/κ συνιδρυτικού παράγοντα τόσο στα έσοδα όσο και στην διαχείριση του ζητήματος της ΑΟΖ.

Φυσικά, την ίδια περίοδο οι ίδιοι οι τ/κ καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναθεωρήσουν πολλές λανθασμένες επιλογές και πρακτικές τους. Όλο το εγχείρημα αποτελεί κομμάτι μιας μελλοντικής ανάλυσης-τοποθέτησης.

Για να το θέσω με τα λόγια ενός εκπροσώπου μια μεγάλης δυτικής δύναμης που παρακολουθεί το ζήτημα της ΑΟΖ και δεν επιθυμεί να κατονομαστεί: «Είτε ε/κ και τ/κ βρίσκουν τον τρόπο με τον οποίο θα δημιουργήσουν ένα πλαίσιο συνεργασίας, σύμπραξης, στο οποίο θα εμπλέξουν τις περιφερειακές και μεγάλες δυνάμεις είτε το γκάζι παραμένει στον βυθό και η Κύπρος οδηγείται στο αβέβαιο μέλλον που επιφυλάσσει η διχοτόμηση. Ενδιάμεσοι δρόμοι δεν υπάρχουν και όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο παίζουν κυριολεκτικά με την φωτιά».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X