Του Τάσου Τρύφωνος
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει λευτεριά» - Διονύσιος Σολωμός – «Ύμνος προς την ελευθερία». Φανταστείτε ότι δεν είστε Κύπριος, έχετε όμως γνώση ότι η Κύπρος είναι ένα νησί που έχει υποστεί εισβολή και κατοχή και εδώ και 42 χρόνια γίνονται διπλωματικές προσπάθειες για μια πολιτική λύση και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί. Ανοίγετε την τηλεόρασή σας ή διαβάζετε σε ένα site τα ρεζιλίκια που έγιναν προχτές στην κυπριακή βουλή. Τι θα σκεφτείτε;
Εγώ πάντως ένιωσα οργή, απογοήτευση και θλίψη. Θυμήθηκα και τον εθνικό μας ποιητή και τον στίχο που παρέθεσα πιο πάνω. Ας αναρωτηθούμε όλοι αγαπητοί συμπατριώτες μετά από όλα αυτά που είδαμε προχτές. Αλήθεια μας αξίζει η λευτεριά; Είστε αισιόδοξοι για το μέλλον αυτού του τόπου; Αν οι πολιτικοί μας ταγοί και οι βουλευτές του κυπριακού κοινοβουλίου (που δυστυχώς για ακόμη μια φορά απέδειξε το χαμηλό του επίπεδο), δεν μπορούσαν να αποφύγουν αυτή την «μπανανόφλουδα» του Ενωτικού και την άφησαν να εξελιχθεί σε μείζον θέμα, τι καλό έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον γι’ αυτό το νησί; Βλέπετε εσείς πουθενά σοβαρότητα, στρατηγική, νηφαλιότητα, πολιτική σκέψη και κυρίως ενότητα; Εγώ πάντως βλέπω μικροκομματικά συμφέροντα, ψηφοθηρικές τακτικές και στρατηγικές μόνο για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, λαϊκισμό, ηλιθιότητα και για να το πούμε και πιο λαϊκά «δεν έχουμε υπόθεση».
Οι βουλευτές μας και κάποια κόμματα έβγαλαν το μέτρο να μετρήσουν ποιος είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η καλλιέργεια κλίματος διχόνοιας του λαού είναι ό,τι χειρότερο για τον τόπο μας. Καταλαβαίνω την αγωνία κάποιων να εκλεγούν πρόεδροι αλλά αν έτσι δείχνουν το πόσο εκτιμούν και λογαριάζουν πρώτα απ’ όλα το καλό του τόπου από το δικό τους, φανταστείτε τι έχουμε να δούμε αν καταφέρουν να εκλεγούν.
Βαρέθηκα τον ψευδοπατριωτισμό σε αυτό τον τόπο. Την έπαρση, την αλαζονεία, την εξυπνοβλακεία, την αμάθεια. Βαρέθηκα την έλλειψη διορατικότητας και πολιτικού ορθολογισμού. Όταν πολλοί προειδοποιούσαν ότι με την είσοδο του ΕΛΑΜ στη βουλή υπάρχει ενδεχόμενο να δούμε στο κοινοβούλιο τα φαινόμενα που είδαμε τελικά την Παρασκευή, αρκετοί σφύριζαν αδιάφορα.
Όταν επίσης πολλοί προειδοποιούσαμε ότι η ετεροχρονισμένη και απ’ ό,τι φαίνεται «πονηρή» απόφαση της βουλής, μετά από πρόταση του ΕΛΑΜ, σχετικά με τον «εορτασμό» του ενωτικού δημοψηφίσματος του 1950, έδινε αδικαιολόγητα προς την άλλη πλευρά μια αφορμή ή μια διέξοδο για αποχώρηση από τις συνομιλίες και έριχνε «νερό στον μύλο» της Τουρκίας για να επιμένει για τις εγγυήσεις τη στιγμή που είχε στριμωχθεί για πρώτη φορά πάνω σ’ αυτό το θέμα, κάποιοι μιλούσαν για «υπερβολές».
Έτσι για ένα περίπου μήνα, είχαμε μια πρωτοφανή οξύτητα και αντιπαράθεση στο εσωτερικό μιας ημικατεχόμενης χώρας που φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έκανε σημαντικά βήματα προς την επανένωσή της. Φαίνεται κάποιοι πανικοβλήθηκαν μπροστά στο σοβαρό πλέον ενδεχόμενο λύσης και έπρεπε να βρουν τρόπους να ανατρέψουν τα δεδομένα. Εύγε τιτανοτεράστιοι βουλευτές μας. Να σας χαιρόμαστε.
Είναι πιστεύω γνωστό ότι όλες οι υπόλοιπες ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχουν αποφασίσει να μη στηρίζουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο ή πρόταση έρχεται από την ομάδα των εθνικιστών. Όταν το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ έχουν «κτίσει» το δημοκρατικό τους προφίλ πάνω στους αγώνες τους εναντίον του πραξικοπήματος, των πραξικοπηματιών, της ΕΟΚΑ Β΄ κτλ. είναι σχεδόν σχιζοφρενικό να γίνονται σήμερα η «ουρά» του εθνικιστικού ΕΛΑΜ.
Και το χειρότερο; Να μην το καταλαβαίνουν ή να το παραδέχονται και να επιμένουν, εφευρίσκοντας μάλιστα τον αισχρό κατά τη γνώμη μου όρο «νόμος Ακιντζί» για να «φωτογραφίσουν» ή να υπαινιχθούν για τους υπόλοιπους βουλευτές που δεν συμφωνούν ότι δεν είναι αρκετά πατριώτες. Μιλάμε για φαιδρότητες που δυστυχώς πολύς κόσμος «αγοράζει τοις μετρητοίς» και αυτό είναι επίσης ένα απίστευτα δυσοίωνο φαινόμενο.
Θα κλείσω με μια φράση που ίσως θα ήταν εμφανές ότι θα χρησιμοποιούσα αλλά ταιριάζει απόλυτα με το θέμα και όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν είναι κακό να την επαναλαμβάνουμε. «Το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα είναι ο πατριωτισμός» - Σάμιουελ Τζόνσον. Περαστικά μας (συμ)πατριώτες…
