Στα άρθρα μου αποφεύγω να αναφέρομαι σε προσωπικές ιστορίες. Σε αυτό το άρθρο θα το πράξω όχι γιατί έχω μια ιστορία που είναι άξια να δημοσιευθεί, αλλά κυρίως ως μια προσπάθεια ενίσχυσης περαιτέρω της ιατρικής και της επιστήμης μέσα από δικά μου βιώματα τα οποία ονόμασα «βραχυκυκλώματα μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και μεταξύ τύχης και θρησκείας». Θέλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα θέμα με την πίστη κανενός, μάλιστα θαυμάζω τους ανθρώπους που αντλούν δύναμη και ηρεμία από κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί. Είναι, βλέπετε, σ’ εμάς τους επιστήμονες, κανόνας σε ότι θα αφιερωθούμε να μπορούμε να το αποδείξουμε, απαντώντας σε ερωτήματα όπως «πως τεκμηριώνεται αυτό;», «τι στοιχεία υπάρχουν;», «και αν αυτό συμβεί πως επηρεάζεται το άλλο;».
Στα 7 μου χρόνια, λοιπόν, είχα περάσει ρευματικό πυρετό (νόσημα που οφείλεται στη λοίμωξη του λαιμού), με συμπτώματα όπως αρθρίτιδα στα γόνατα, καρδίτιδα (φλεγμονή της καρδιάς) και χορεία δηλαδή δεν μπορούσα να συντονίσω τις κινήσεις μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και να φάω εξαιτίας ενός ακούσιου τρέμουλου. Θυμάμαι τότε είχα νοσηλευθεί στο παλιό νοσοκομείο Λευκωσίας (δεν υπήρχε την εποχή μου καινούριο έτσι και αλλιώς), ήταν ένας άθλιος χώρος! Όσες διαγνωστικές εξετάσεις μού έκαναν δεν μπορούσε κανείς να διαγνώσει το πρόβλημα, δοκίμαζαν διάφορες αντιβιώσεις, μάλιστα ανακαλώ με τεράστια αηδία ακόμα και τώρα την μυρωδιά τους σαν ναφθαλίνη. Θυμάμαι επίσης τους νοσηλευτές να με βαστούν χειροπόδαρα για να μου τις χορηγήσουν ή να μου κάνουν κάποια ένεση (για το καλό μου πάντα!). Να μην σας τα πολυλογώ, κανένας γιατρός δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχα και από ένα παιδί άρρωστο που θα γίνει καλά έγινα μέσα σε λίγες μέρες ένα παιδί που αργοπεθαίνει.
Ένα πρωινό (αλήθεια όπως τα παραμύθια), ήρθε ένας ειδικευόμενος παιδίατρος από το εξωτερικό να επισκεφθεί ένα συγγενικό του παιδί που νοσηλευόταν στον ίδιο θάλαμο με εμένα και τον παρακάλεσε η μητέρα μου να με εξετάσει και εμένα! Διέγνωσε τον ρευματικό πυρετό, έλαβα σωστές αντιβιώσεις και αφαίρεσα σε ιδιωτικό νοσοκομείο τις αμυγδαλές μου! Βασικά χρωστώ τη ζωή μου σε αυτόν τον παιδίατρο που όταν επέστρεψε για τα καλά στην Κύπρο είχε μεγαλουργήσει και ήταν βέβαια ο παιδίατρος μου, ο ήρωας μου!
Όταν, λοιπόν, θεραπεύτηκα εντελώς, οι γονείς μου οργάνωσαν μια εκδρομή στην Παναγία του Κύκκου. Στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, καθόμουν εγώ, η αδερφή μου, και ένα κέρινο ομοίωμα-μωρό στο μέγεθος μου, με δυο μάτια φτιαγμένα από λουβί (φασόλια μαυρομάτικα). Οι γονείς μου το είχαν τάξει στην Παναγία για να με κάνει καλά! Μέχρι τώρα γνώριζα ότι αν δεν ήταν ο Δρ Περσιάνης δεν θα ζούσα και ξαφνικά ανακάλυψα ότι η Παναγία τον έφερε στο νοσοκομείο! Εκεί ήταν το πρώτο βραχυκύκλωμα για εμένα μεταξύ επιστήμης και θρησκείας!
Το δεύτερο βραχυκύκλωμα στην παιδική μου ηλικία ήταν μεταξύ τύχης και θρησκείας! Όσοι ανήκετε στη γενιά μου και στην γενιά των γονιών μου και των παππούδων μου, θα θυμάστε τις ομολογίες! Μάλιστα, οι συγγενείς τα Χριστούγεννα και στα γενέθλια θεωρούσαν ότι η ομολογία θα ήταν ένα σούπερ δώρο για ένα παιδί! Κατέβαζα, μονίμως, τα μούτρα μου και δεν μπορούσε το παιδικό μου μυαλό να κατανοήσει πώς οι συγγενείς θεωρούσαν ότι ένα παιδί θα ήθελε για δώρο μια ομολογία!
Μία, λοιπόν, από τις φορές μέσα στα χρόνια που ελέγχαμε τους αριθμούς των ομολογιών στην εφημερίδα με την μητέρα μου ένα Κυριακάτικο πρωί, μια από τις ομολογίες μας κέρδισε 200 λίρες! Άστραψαν τα μάτια μου στην ιδέα ότι με 200 λίρες σήκωνες ένα ολόκληρο κατάστημα παιχνιδιών! Το σημαντικό για εμένα και την αδερφή μου ήταν ότι είχαμε από 100 λίρες και μας επέτρεψαν να τις ξοδέψουμε όπως εμείς θέλαμε!
Έφθασε, λοιπόν, εκείνη η μεγάλη μέρα που θα μας πήγαινε η μητέρα μου να ξοδέψουμε τις λίρες μας. Πρώτη στάση η εκκλησία. Η μητέρα, μάς ζήτησε να βάλουμε από 50 λίρες η καθεμιά μας στο παγκάρι του Αγίου Γεωργίου! Αν δεν ήταν ο Άγιος η ομολογία δεν θα κέρδιζε! Βάλαμε τις 50 λίρες η κάθε μια μας στο κουτί του Αγίου, με βαριά καρδιά και κινήσαμε για το κατάστημα παιχνιδιών. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι για να έχεις τύχη πρέπει να έχεις Άγιο!
Σήμερα με το μυαλό ενός ενήλικα και τη μόρφωση κατανοείς ότι η πανδημία και ένας ιός δεν μπορεί να εξαφανιστεί εξαιτίας της πίστης σε μια θρησκεία, αλλά της πίστης μας σε έρευνες που μπορούν να μας αποδείξουν με χιλιάδες χειροπιαστούς αριθμούς ότι αυτά τα φάρμακα δουλεύουν, ότι με αυτούς τους τρόπους μεταδίδεται και με αυτούς τους τρόπους μπορούμε να προφυλαχθούμε. Δεν είναι θέμα πίστης σε θρησκεία, ούτε τύχης, είναι θέμα ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας απέναντι στους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας.
*Η μητέρα μου εδώ και χρόνια έπαψε να βάζει χρήματα σε παγκάρια άλλα όποτε θα πάει να προσκυνήσει αγοράζει πολλά κεριά και τα αφήνει δίπλα από το παγκάρι για να ανάβει ο κόσμος. Από τη μέρα της απαγόρευσης δεν έχει πάει εκκλησία αλλά καπνίζει το σπίτι, το Θεό και τους Αγίους της κάθε μέρα.
Εγώ έγινα Ψυχολόγος Υγείας ίσως γιατί υποσυνείδητα δεν ήθελα κανένα παιδί να υποφέρει όπως υπόφερα εγώ όταν ημουν 7χρονών. Προσωπικά με ενδιαφέρει η ανθρώπινη συμπεριφορά και ψυχοσύνθεση. Πιστεύω στην δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, πιστεύω στις δυνατότητες και ικανότητες που έχει ο καθένας από εμάς, στη θετική σκέψη και στον ορθολογισμό και θεωρώ ότι μόνο αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε συνετά στην καθημερινότητα μας πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας.
