ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δεν είναι φτιαγμένοι από ατσάλι

Οι επαγγελματίες υγείας είναι οι πραγματικοί ήρωες αυτής της κρίσης και σε αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία. Θεωρώ μάλιστα ότι στην Κύπρο είναι δυο φορές ήρωες αν λάβουμε υπόψη το χάος που επικρατεί στην οργάνωση των νοσοκομείων μας, την έλλειψη εξοπλισμού να προστατευθούν και ότι αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά χωρίς να λαμβάνουν καμία ψυχολογική υποστήριξη.

Διάβαζα αυτές τις μέρες διάφορες έρευνες που αφορούν στην επίδραση της πανδημίας COVIT-19 στους επαγγελματίες υγείας, η πιο πρόσφατη δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Annals of Internal Medicine» 3 Απριλίου και αφορούσε τα επίπεδα τους στρες, άγχους και κατάθλιψης 470 επαγγελματιών υγείας από τη Σιγκαπούρη. Στην έρευνα συμμετείχαν όχι μόνο γιατροί και νοσηλευτές αλλά και παραϊατρικό προσωπικό, τεχνικοί και όσοι μέσα από το ρόλο τους σχετίζονταν με την περίθαλψη ασθενών με COVIT-19. Στην έρευνα αυτή φάνηκε ότι οι επαγγελματίες υγείας που ήταν στην πρώτη γραμμή είχαν χαμηλότερα επίπεδα στρες και κατάθλιψης συγκριτικά με το υπόλοιπο προσωπικό υγείας και ο λόγος ήταν γιατί στην πρώτη γραμμή οι επαγγελματίες υγείας είχαν την στήριξη από ψυχολόγους, είχαν άμεση εκπαίδευση για τα προστατευτικά μέτρα που πρέπει να λαμβάνουν για να ελέγξουν την μετάδοση του ιού εντός νοσοκομείου, καθώς και στήριξη από ομάδες συναδέλφων. Οι άλλες ομάδες που δεν είχαν αυτή την στήριξη είχαν αυξημένα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης. Το σημαντικότερο όμως από τα ευρήματα αυτής της έρευνας είναι ότι τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης ήταν χαμηλότερα συγκριτικά με την προηγούμενη πανδημία SARS όπου πολλοί επαγγελματίες ανέφεραν τότε ότι βίωναν συμπτώματα μετα-τραυματικού στρες. Αυτά τα αποτελέσματα ερμηνεύονται ως εξής σύμφωνα με τους ερευνητές: οι επαγγελματίες υγείας έχουν πλέον την εμπειρία και είναι πλέον πνευματικά προετοιμασμένοι για τις πανδημίες.

Τι γίνεται όμως σε χώρες όπως την Κύπρο, όπου οι επαγγελματίες υγείας δεν έχουν βιώσει ποτέ προηγουμένως μια πανδημία; Τι γίνεται στην Κύπρο όπου οι επαγγελματίες υγείας εργάζονται μέσα σε συνθήκες όπου απουσιάζει η ψυχολογική στήριξη, η οργάνωση, ο εξοπλισμός, η ενημέρωση για την προστασία και διαχείριση καταστάσεων πανδημίας; Εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουμε πετάξει κυριολεκτικά αυτούς τους ανθρώπους, το λέω και το εννοώ με όλους τους τρόπους, έχοντας προσωπική εμπειρία μέσα από ένα ευρωπαϊκό ερευνητικό πρόγραμμα που είχα με τα δημόσια νοσηλευτήρια του τόπου μας για τρία χρόνια. Παίρνω μηνύματα από προσωπικό υγείας αυτές τις μέρες που μου γράφουν ότι είναι αγχωμένοι, κουρασμένοι, φοβισμένοι. Δεν επιτρέπεται ως κράτος να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο. Αν σε χώρες όπως η Σιγκαπούρη, που υπάρχει εξοπλισμός, υπάρχει ψυχολογική στήριξη, στην πανδημία του SARS πολλοί επαγγελματίες βίωσαν μετα-τραυματικό στρες τότε τι θα γίνει στη χώρα μας που δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία με πανδημίες; Που είναι οι ομάδες που έπρεπε ήδη να υπάρχουν στα νοσοκομεία; Η μόνη ομάδα που υπάρχει αυτή τη στιγμή για στήριξη των επαγγελματιών υγείας είναι η τηλεφωνική γραμμή στήριξης που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το ΤΕΠΑΚ και τον ΠΑΣΥΝΜ.

Οι επαγγελματίες υγείας είναι και αυτοί άνθρωποι με οικογένειες όπως τον καθένα από εμάς, έχουν παρόμοιες καθημερινές έγνοιες και προβληματισμούς αλλά έχουν και ένα τεράστιο καθήκον που εμείς από την άνεση του σπιτιού μας δεν το έχουμε και ούτε θα το καταλάβουμε ποτέ. Να μας φροντίσουν και να μας βγάλουν από αυτή τη μάχη ζωντανούς και την ίδια ώρα να προσπαθήσουν και οι ίδιοι να κρατηθούν ζωντανοί. Συνεπώς τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια δεν είναι ότι καλύτερο μπορούμε να τους προσφέρουμε αυτή την στιγμή. Τώρα χρειάζονται μια ασπίδα να βγουν από αυτό σωματικά και πνευματικά υγιείς. Ο εξοπλισμός θα θωρακίσει τη δική τους ζωή και η ψυχολογική στήριξη θα θωρακίσει την ψυχική τους υγεία. Το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο, αλληλένδετα και απαραίτητα! Κανείς μας δεν είναι φτιαγμένος από ατσάλι γιατί θεωρείτε ότι οι επαγγελματίες υγείας οφείλουν να είναι;

X