Έτυχε αρκετές φορές να παρευρεθώ σε συζητήσεις που αφορούν την ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα. Είναι πάντοτε πολύ ενδιαφέρον να ακούει κανείς τις απόψεις που κυριαρχούν! Μια από αυτές που έτυχε να την ακούσω κάποιες φορές και μου κάνει εντύπωση είναι η πεποίθηση ότι μόνο οι γυναίκες συμβάλουν στην ανατροφή των παιδιών τους και ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς τις γυναίκες/μητέρες για τους χαρακτήρες που θα αναπτύξουν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας. Μάλιστα το Νοέμβριο μού έκανε φοβερή εντύπωση η δήλωση μιας βουλευτού σ εκδήλωση ενάντια στη βία κατά των γυναικών, η οποία σηκώθηκε και με σθένος μας είπε: «Εμείς οι μανάδες μεγαλώνουμε τα αγόρια μας, εμείς ευθυνόμαστε αν θα σέβονται και αν δεν θα κτυπάνε τις γυναίκες».
Είχα μείνει άφωνη! Βλέπετε από δηλώσεις όπως αυτές ξεκινάει η ενίσχυση της ανισότητας ανάμεσα στα δυο φύλα! Εμείς φταίμε για όλα! Εμείς γεννάμε και μεγαλώνουμε ανθρώπους και η φρίκη που υπάρχει στο κόσμο οφείλεται αποκλειστικά στις γυναίκες! Αυτές οι πεποιθήσεις οφείλουν να εκλείψουν και δεν θα έπρεπε ποτέ να ακούγονται από στόματα που εκπροσωπούν την κοινωνία και στη βουλή καλούνται να ψηφίσουν νομοσχέδια που αφορούν την ισότητα ή την θωράκιση των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Λυπάμαι πραγματικά που υπάρχουν άνθρωποι που συντηρούν αυτό το «κατηγορώ» («blaming»).
Σήμερα, σε πάρα πολλές χώρες της Ευρώπης και αλλού, το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι εξίσου ευθύνη και των δυο γονιών. Υπάρχουν βέβαια χώρες, που εξακολουθεί η μητέρα να αναλαμβάνει μεγαλύτερη ευθύνη (όπως για παράδειγμα στη Κύπρο) αλλά αυτό δεν σημαίνει, αυτομάτως, ότι πλάθει αποκλειστικά το χαρακτήρα ενός παιδιού. Τεράστια συμβολή στο χαρακτήρα ενός παιδιού έχουν τα γονίδια, οι παππούδες και οι γιαγιάδες που πιθανώς να το μεγαλώνουν, ο παιδικός σταθμός και μετέπειτα τα σχολεία, οι δάσκαλοι, οι θείοι, η γειτονιά, οι φίλοι, οι μπαμπάδες είτε με την απουσία τους ή την παρουσία τους και οι μαμάδες είτε με την απουσία τους ή την παρουσία τους στις ζωές των παιδιών τους και γενικότερα μιλώντας, οι εμπειρίες και τα βιώματα που αποκομίζουν τα παιδιά μέσα στο περιβάλλον που μεγαλώνουν.
Επομένως, πεποιθήσεις και φράσεις ότι οι γυναίκες ευθύνονται για το χαρακτήρα των παιδιών τους πέραν από επιπόλαιες είναι και εντελώς άστοχες και καλό θα ήταν όταν τις ακούμε να διακόπτουμε τον ομιλητή και να υποδεικνύουμε την διαστρέβλωση. Είναι άλλο μια γυναίκα να θέλει να πάρει την ευθύνη για κάποια συγκεκριμένα θέματα που αφορούν την ανατροφή του παιδιού της, κάλλιστα μπορεί να το πράξει και να μιλήσει για τον εαυτό της χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο αλλά είναι εντελώς άδικο να θεωρεί ότι όλες οι γυναίκες στο κόσμο έχουν αποκλειστικά την ευθύνη της προσωπικότητας και του χαρακτήρα που θα έχει ένα παιδί μεγαλώνοντας.
Συνεπώς, είναι πολύ σημαντικό να είμαστε προσεκτικοί με τις απόψεις και πεποιθήσεις που κουβαλούμε εμείς οι ίδιοι ή άλλοι συνάνθρωποι μας και αφορούν κυρίως μια σειρά από κατηγορίες οι οποίες διατηρούν στερεότυπα, ανισότητα και το χειρότερο από όλα ότι μας ρίχνουν την ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν μέσα και έξω από το σπίτι μας. Η ευθύνη βαραίνει τους πάντες για τη συμπεριφορά, το ήθος και τις αξίες που κουβαλούμε, δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των γυναικών!
