Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, το μεγαλύτερο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού εργάζεται! Είναι σημαντικό η γυναίκα να αισθάνεται ότι είναι ικανή να προσφέρει και να ανταμειφθεί για αυτό, όποιος και αν είναι ο τομέας που απασχολείται.
Στην πορεία της καριέρας τους οι γυναίκες, ίσως λίγο περισσότερο από τους άντρες, καλούνται να αντιμετωπίσουν διάφορα «εμπόδια» που δίνουν την εντύπωση της στασιμότητας και της έλλειψης κινήτρου για ηγετικούς ρόλους. Για παράδειγμα, οι πλείστες των περιπτώσεων στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό, όταν αποκτήσουν παιδί, χρειάζεται να μείνουν μακριά από την εργασία τους κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό δεν είναι κατά ανάγκη κακό ή συμβάλει στην στασιμότητα τους. Αυτό που θεωρώ εγώ προσωπικά οφείλει να αλλάξει είναι το πλαίσιο ανέλιξης των γυναικών που είναι και μητέρες. Όχι με τη μορφή διάκρισης από την αντίστοιχη ανέλιξη των αντρών, αλλά περισσότερο ως προς τις άκαμπτες κλίμακες που ισχύουν στην ανέλιξη. Το θέμα δεν είναι οι 4 μήνες περίπου μετά τη γέννα, γιατί 4 μήνες δεν μπορεί επί της ουσίας να μείνει μια γυναίκα πίσω επαγγελματικά. Το θέμα ξεκινά στο γεγονός ότι το παιδί τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του είναι πιο ευάλωτο σε ασθένειες και αυτή που καλείται να ζητά άδειες, ή να φεύγει πιο νωρίς από την δουλειά της ή και να αποφεύγει να αναλάβει νέους ρόλους στην εργασία της είναι η γυναίκα. Το γεγονός ότι κυρίως οι γυναίκες, αντί οι σύζυγοι τους, θα μειώσουν τις ώρες εργασίας τους ή θα αρνηθούν να εμπλακούν σ’ ένα καινούριο πρότζεκτ σε συνδυασμό με το υφιστάμενο άκαμπτο πλαίσιο ανέλιξης συμβάλουν κατά τη γνώμη μου στην «επαγγελματική στασιμότητα» των γυναικών και κατ’ επέκταση στο χάσιμο ευκαιριών ανάληψης ηγετικών ρόλων.
Το δεύτερο εμπόδιο που θεωρώ δημιουργεί ένα πλαίσιο στασιμότητας για τις γυναίκες, είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες αναμένουν ότι η επαγγελματική τους αναγνώριση μέσω μιας προαγωγής θα συμβεί χωρίς να πρέπει να την διεκδικήσουν, θεωρούν ότι το στέμμα τους ανήκει και ότι οι υπόλοιποι θα έπρεπε ήδη να το γνωρίζουν και να τους το απονείμουν. Ενώ αντίθετα, οι άντρες θα διεκδικήσουν την αναγνώριση μέσω μιας προαγωγής ακόμα και όταν δεν την αξίζουν πραγματικά. Αυτή η τόλμη απουσιάζει από τις γυναίκες. Επίσης, διάφορες έρευνες (Gender & Organisation Management 2006, 31, σελ 651-676) απέδειξαν ότι οι γυναίκες δεν θα διεκδικήσουν ή θα ρισκάρουν να αναλάβουν νέους ρόλους αλλά συνήθως παρόμοιους με αυτούς που έχουν γιατί θεωρούν ότι για να το κάνουν πρέπει να είναι 100% ικανές σε αντίθεση με τους άντρες που ακόμα και αν δεν πληρούν τα κριτήρια μιας θέσης θα την διεκδικήσουν. Οι άντρες είναι καλύτεροι σε αυτό που λένε οι ξένοι «fake it until you make it».
Συνεπώς, χρειαζόμαστε ένα άλμα να πιστέψουμε στις ικανότητες μας και να αντιμετωπίσουμε το φόβο του να ρισκάρουμε! Ακόμη και να μην τα γνωρίζουμε όλα σε μια ηγετική θέση, η θέληση μας και η αποφασιστικότητα μας θα μας βοηθήσουν να τα μάθουμε. Στο τέλος της ημέρας κανένας δεν γεννιέται σπουδαίος ηγέτης αλλά γίνεται!
