ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το σύνδρομο του Λας Βέγκας

Το σύνδρομο του Λας Βέγκας για όσους δεν είναι γνωστό, είναι περίπου αυτό που παθαίνουν οι τουρίστες που το επισκέπτονται. Δηλαδή, μπαίνουν σε ένα ρυθμό, όπου δεν ξέρουν τι μέρα είναι, τι ώρα είναι, ο ύπνος τους είναι λίγος, πίνουν πολύ, ξενυχτούν, παίζουν στα καζίνο. Παρομοιάζω την καραντίνα αυτών των δύο μηνών περίπου με αυτό κυρίως στα σημεία όπου χάνεις την αίσθηση του χρόνου, τί μέρα είναι, τί ώρα είναι, τί μήνας είναι τί ημερομηνία είναι.

Ο κόσμος υποχρεώθηκε να μείνει σπίτι, να περιορίσει τις μετακινήσεις του (ένα μήνυμα την ημέρα και «κέρφιου» η ώρα 9μμ) πάρα πολλοί μάλιστα δεν είχαν την ευχέρεια ούτε να δουλέψουν από το σπίτι γιατί ήταν τέτοια η φύση της δουλειάς τους. Κανένας μας δεν κατάλαβε διακοπές του Πάσχα ή εθνικές αργίες όπως η 1η Απριλίου, η 25η Μάρτιου, 1η Μαΐου.

Τρίτη μέρα λοιπόν έξω από το Σύνδρομο του Λας Βέγκας, οι δρόμοι, οι καφετέριες, τα καταστήματα, τα πάρκα, οι δουλειές σχεδόν σε παρόμοιους ρυθμούς όπως στην προ COVID εποχή. Μπήκαν όμως για τα καλά όπως φαίνεται στη ζωή μας, οι μάσκες, τα πλαστικά γάντια και τα αντισηπτικά. Καταργήθηκαν οι αγκαλιές, τα φιλιά στα μάγουλα, οι χειραψίες. Μάθαμε να χαιρετιόμαστε και να κουβεντιάζουμε από απόσταση.

Σύντομα θα μάθουμε πώς να λειτουργούμε σε παραλίες, γυμναστήρια, σε υπηρεσίες που ήταν κλειστές μέχρι την 21η Μαΐου. Τα παιδιά μας στο σχολείο έμαθαν στο διάλειμμα να κουβεντιάζουν από απόσταση, να κάθονται ένας ένας, να μπαίνουν στις τάξεις ένας ένας, να σχολνάνε ένας ένας και στο διάλειμμα ανακάλυψαν ότι η παντομίμα είναι το παιχνίδι που ευχαριστιούνται, διατηρεί μια ομαδικότητα χωρίς να κινδυνεύει ο ένας από τον άλλο και κατάφεραν από μόνα τους να σπάσουν την μοναξιά του COVID.

Η δημοκρατία ξαναμπαίνει σε τροχιά και εύχομαι ότι αυτοί που φλέρταραν με ρόλους και νοοτροπίες αυταρχισμού αυτούς τους δυο μήνες να συνειδητοποιήσουν ότι η απουσία της δημοκρατίας δεν είναι μια συνήθεια που γίνεται λατρεία. Η απουσία της δημοκρατίας και οι συμπεριφορές που την συνοδεύουν είναι παθολογία και όσοι απόλαυσαν αυτό που έκαναν ή αυτό που ακολουθούσαν αυτούς τους μήνες, καλά θα κάνουν να προβληματιστούν. Μπορεί στην αρχή να αφέθηκε να εννοηθεί ότι οι Κύπριοι είμαστε «αμπάλαντοι» και δεν ακολουθούμε τις οδηγίες για αυτό και απαιτήθηκαν αυστηρότερα μέτρα αλλά θεωρώ ότι αυτό ήταν απόρροια όλου αυτού του πανικού που έσπειραν όλα τα ΜΜΕ, η πολιτική ηγεσία του τόπου μαζί με τις χιλιάδες ασάφειες για το τι ισχύει και τι όχι.

Η έξοδος της καραντίνας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της διαχείρισης του ιού, αλλά κυρίως της υπεύθυνης και ώριμης στάσης των πολιτών αυτού του τόπου. Μπορεί στο σύνδρομο του Λας Βέγκας να μην δυσκολευτήκαμε και τόσο να μπούμε, όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα από το τόσο πιεστικό μας πρόγραμμα, όλοι είχαμε ανάγκη τα πράγματα να γίνουν για λίγο με πιο αργούς ρυθμούς, πολλοί από εμάς απολαύσαμε λίγο πολύ στιγμές στο σπίτι με τις οικογένειες μας και κάποιοι είχαμε ανάγκη αυτή την παύση για μια ανάσα και να χαθούμε λίγο μέσα σε αυτή! Τώρα όμως αυτή η νέα κανονικότητα το “new normal” όπως το αποκαλούμε μας υποχρεώνει σε κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό.

Μας υποχρεώνει να βγούμε από τη ζώνη άνεσης μας, να ξεβολευτούμε (get out of comfort zone) και να κάνουμε πράγματα που κάναμε καθημερινά αλλιώς, να μάθουμε να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε αλλιώς, να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας κάθε λεπτό, να αναλάβουμε την ευθύνη της υγείας μας αλλά και των ανθρώπων γύρω μας. Είναι η στιγμή μιας αλλαγής την οποία ποτέ δεν θα κάναμε αν δεν ερχόταν αυτή η κρίση.

Είναι οκ να είμαστε θυμωμένοι με αυτό που συμβαίνει γιατί αρκετοί από εμάς ανάμεσα στην παύση και το Σύνδρομο Λας Βέγκας πεθαίναμε από την αγωνία για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ζήσαμε μικρές ή μεγάλες απώλειες, πολλοί πανικοβληθήκαμε με τους λογαριασμούς μας και μας κατέκλυσε ο φόβος για το αν τελικά θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
Αλήθεια, τι διαφορετικό θα μπορούσατε να κάνετε τώρα αν δεν φοβόσασταν;

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X