Του Χάρη Γεωργιάδη
Τη δεκαετία του 1970 ο πατέρας μου, νεαρός τότε καθηγητής της βιολογίας, έγινε γνωστός μέσω της «Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης» την οποία παρουσίαζε από το ΡΙΚ. Το μοναδικό, μαυρόασπρο, τηλεοπτικό κανάλι του ΡΙΚ, του οποίου το κανονικό πρόγραμμα διαρκούσε μερικές μόνο ώρες κάθε βράδυ, μετέδιδε σε ειδική, οπτικογραφημένη, πρωινή εκπομπή το μάθημα της βιολογίας και χημείας από το εργαστήριο του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Την «Εκπαιδευτική Τηλεόραση» παρακολουθούσαν μαθητές σε όλα τα γυμνάσια της Κύπρου, πλείστα από τα οποία δεν διέθεταν κατάλληλα εργαστήρια.
Ήταν μια καλή χρήση των τεχνολογικών μέσων της εποχής. Από τότε η τεχνολογία έκανε άλματα. Ειδικά στον τομέα της πληροφορικής και της επικοινωνίας η πρόοδος είναι ασύλληπτη. Ουσιαστικά το κάθε κινητό τηλέφωνο είναι σήμερα ένας πανίσχυρος υπολογιστής. Πέρα από την πρόσβαση στο διαδίκτυο, είναι πλέον εφικτή η πραγματοποίηση τηλεδιασκέψεων και βιντεοδιασκέψεων μέσω ενός απλού κινητού τηλεφώνου. Αυτό γίνεται εύκολα μέσω εφαρμογών που προσφέρονται μάλιστα δωρεάν. Δηλαδή δεν χρειάζεται καν προσωπικός υπολογιστής.
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, τα δημόσια σχολεία δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν κάποιες από τις επιλογές που προσφέρει πλέον η τεχνολογία για να προσφέρουν εξ αποστάσεως εκπαίδευση κατά τη διάρκεια αυτής της αναπάντεχης κατάστασης με τον κορωνοϊό, που οδήγησε στην αναστολή λειτουργίας των σχολείων. Δεν γράφω με επικριτική διάθεση. Ξέρω ότι γίνονται προσπάθειες και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν δυσκολίες και επιφυλάξεις τις οποίες έχουν εκφράσει τόσο οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, όσο και οι οργανωμένοι γονείς. Οι προσπάθειες πρέπει σίγουρα να εντατικοποιηθούν. Προσωπικά, όμως, θα έδειχνα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.
Μπορεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να έχει προβλήματα και στρεβλώσεις, αλλά θεωρώ ότι στα δημόσια σχολεία υπηρετούν πολύ καλοί εκπαιδευτικοί, με γνώσεις και με διάθεση προσφοράς. Συνεπώς θα τους επέτρεπα να βγουν μπροστά. Θα τους καλούσα να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Ο κάθε Διευθυντής να οργανώσει και να διευκολύνει την προσπάθεια. Οι λύσεις από το κέντρο πιθανώς να καθυστερήσουν. Ούτε και χρειάζεται να είναι τα πάντα ρυθμισμένα από το κέντρο, ειδικά σε μια έκτακτη κατάσταση όπως αυτή που διανύουμε. Η ευελιξία δεν βλάφτει. Εξάλλου, ο κάθε εκπαιδευτικός γνωρίζει την τάξη του καλύτερα από κάθε άλλο και μπορεί από την ασφάλεια της κατοικίας του και με την χρήση των τεχνολογικών μέσων να κρατήσει επαφή με τους μαθητές, να τους εμψυχώσει, να τους καθοδηγήσει και να συνεχίσει τη διδασκαλία στο βαθμό που είναι εφικτό. Το όφελος θα ήταν ανεκτίμητο.
Αυτή η προσπάθεια θα ήταν ευκολότερη εάν υπήρχαν καταλληλότερα μέσα και εάν υπήρχε μεγαλύτερη εξοικείωση με την τεχνολογία. Χωρίς αμφιβολία. Την απάντηση όμως την δίνει ένας εκπαιδευτικός σε δημόσια ανάρτηση του στο Facebook: «Πράγματι υπάρχουν ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και μύριες αστοχίες στην ψηφιακή πολιτική…Με την ίδια λογική όμως, ελλείψεις υπάρχουν, μάλλον σημαντικότερες, και στον χώρο της δημόσιας υγείας. Να αρνηθούν οι γιατροί και οι νοσηλευτές να επιτελέσουν το καθήκον τους; Σε αυτό τον αγώνα, ο καθένας οφείλει να παίξει από τη θέση του τον ρόλο του ώστε να κρατηθεί η κοινωνία όρθια». Αυτή είναι η σωστή προσέγγιση που προέρχεται από άνθρωπο που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εκπαίδευσης. Επιφυλάξεις του τύπου «πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν οι εκπαιδευτικοί» ή αυτές που αφορούν τα προσωπικά δεδομένα δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο. Κατ’ ακρίβεια υπερβολική έμφαση σε αυτά τα ζητήματα ή η αναζήτηση του τέλειου θα δημιουργούσε υποψίες ότι κάποιοι επιχειρούν να διυλίσουν τον κώνωπα.
Σε κάθε δοκιμασία, όπως είναι αυτή που διανύουμε, αναδεικνύονται και τονίζονται τόσο τα αρνητικά μας, όσο και τα θετικά μας. Αυτή είναι η ευκαιρία για το δημόσιο σχολείο να αναδείξει το θετικό του πρόσωπο και το σημαντικό του ρόλο.
