Του Ονασαγόρα
Ο νεαρός μας Νίκος είναι διπλωμάτης καριέρας και έτσι συχνά λέει στον καθένα αυτό που θέλει να ακούσει. Αυτό είναι μια χαρά σε ιδιωτικές συζητήσεις με το μαύρο βιβλιαράκι στο χέρι, δεν πληγώνει τα αισθήματα κανενός, ψηφοφόρου ή μη. Όταν όμως οι δηλώσεις γίνονται δημόσια και μπροστά σε δημοσιογράφους μπορεί να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όπως προχθές που είπε στον Γάλλο πρέσβη πως η Γαλλία είναι η πιο σημαντική μας στήριξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Wait a minute, what? Μας δημιούργησε μεγαλύτερη αμηχανία από το «αισθάνομαι την Αίγυπτο σαν το δεύτερό μου σπίτι»!
Διερωτώμαι πώς θα δικαιολογήσει αυτή τη δήλωση όταν συναντηθεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Θα είναι μια μάλλον άβολη στιγμή. Εκτός αν εννοούσε «το πιο σημαντικό μας στήριγμα, εκτός από την Ελλάδα», όπως περίπου ο υπουργός μας είπε πως «δεν είχαμε απώλειες ζωών, εκτός από αυτούς που πέθαναν». Σχιζοφρένεια, που λέει και η Αννούλα μας.
Έφυγαν πυροβολώντας οι Κυνηγοί –pun intended– φοβούμενοι μην τους πιάσουν τα σκάγια της οργής. Να μην ξεχνάμε βέβαια πως οι Κυνηγοί στήριξαν τον Πρόεδρο διότι είχαν τον ίδιο πνευματικό. Εννοώ ο πρόεδρος των κυνηγών με τον Χριστοδουλίδη, καθότι ο Νίκαρος δεν είχε πνευματικό, ούτε καν οινοπνευματικό. Και κάπως έτσι, μέσω του κοινού πνευματικού, αλλά και του Αγίου Πνεύματος, τα δύο μεγάλα πνεύματα, ο πρόεδρος των Κυνηγών και ο νεαρός μας Νίκος, βρήκαν ξαφνικά πολλά να τους ενώνουν. Εξάλλου ήταν και οι δύο κυνηγοί: ο ένας της εξουσίας και ο άλλος της πέρδικας. Ο Νίκαρος, όπως έχω ήδη αναφέρει, δεν είχε πνευματικό καθότι άμωμος, άσπιλος, αμόλυντος και αναμάρτητος. Αλληλούια.
Πολίτης καταγγέλλει πως σε έντονη συνομιλία που είχε με αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς –και συγκεκριμένα οδηγό του υπουργού Άμυνας– όταν του είπε «θα καεί κόσμος» έλαβε την εξής απάντηση: «στα (μαντέψτε τη λέξη) μου αν καεί κόσμος, εμένα με ενδιαφέρει μόνο να φυγαδεύσω τον Υπουργό». Αφοπλιστική ειλικρίνεια. Όπως λέγαμε και για τον κομμουνισμό: όλοι είναι ίσοι μα κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Deal with it.
Γκρίνια ανάμεσα σε μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου αφού κάποιοι θεωρούν πως φιλοκυβερνητικό συγκρότημα ΜΜΕ στήριξε συγκεκριμένους υπουργούς και άλλους άφησε απροστάτευτους. Ε τί να γίνει παιδιά, κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν για να εξευμενιστούν οι θεοί. Ή, όπως το είπε ο Πρόεδρος, ζητώντας να καταβληθούν άμεσα τα πρώτα επιδόματα βοήθειας, «… για να καταλαγιάσει η οργή του κόσμου». Δεν ξέρω ποιος επικοινωνιολόγος το έγραψε αυτό, αλλά θαυμάζω την ειλικρίνειά του. Είναι όμως η λαϊκή αγανάκτηση τόσο εύκολα εξαγοράσιμη; Περί επιδομάτων τον αγώνα ποιούμεθα; Well, possibly.
Στα 100 εκατομμύρια υπολογίζεται το κόστος των αποζημιώσεων. Θεωρώ βέβαιο πως θα εκτοξευθεί σε ψηλότερο επίπεδο αλλά πολλοί πληγέντες θα μείνουν παραπονούμενοι, αφού η αποζημίωσή τους θα απέχει πολύ απ’ τη ζημιά τους, ενώ γνωστοί αετονύχηδες θα πάρουν αποζημίωση χωρίς να έχουν υποστεί ζημιά. Ο λόγος: this is Cyprus.
Οι περιβόητες κινητές μονάδες αφαλάτωσης θα μας έδιναν νερό τον Ιούνιο. Στην πορεία μας είπαν τέλη Ιουλίου. Μπήκαμε στον Αύγουστο και μαθαίνουμε πώς τελικά έχουν λειτουργήσει μόνο οι μισές, συγκεκριμένα οι 6 από τις 13. Τα πράγματα δυστυχώς ποτέ δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ιδανικά με τον γρουσούζικο αριθμό 13. Δεν αποκλείεται να τις φέραμε και σε ανάδρομο Ερμή, ενώ παρά το ότι οι μονάδες παραχωρήθηκαν δωρεάν το κόστος του παραγόμενου νερού είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, αφού σε σύγκριση π.χ. με το Ντουμπάι είναι σχεδόν πενταπλάσιο. Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, ένα νερό να «ποφυρτώ»!
