Του Ονασαγόρα
Η εβδομάδα που πέρασε δεν ήταν και η καλύτερη για τον τόπο. Κατ’ ακρίβεια ήταν μία από τις χειρότερες. Ιδιαίτερα προς το τέλος της, με την καταψήφιση από τη Βουλή του προϋπολογισμού. Δεν ξέρω για εσάς, για εμένα η κατάθλιψη άρχισε από την Τρίτη, όταν άρχισαν οι ομιλίες των βουλευτών και βουλευτριών στη Βουλή. Τα όσα ακούσαμε αυτή τη φορά ξεπέρασαν κατά πολύ τους θεατρινισμούς που παρακολουθούμε καθημερινά με δηλώσεις και αντιδηλώσεις μεταξύ κομματικών αντιπάλων, που κάνουν πρωταθλητισμό στην τιμιότητα και την διαφάνεια.
Βουλευτές όλων των κομμάτων πήραν το τέταρτό τους και μας περιέγραψαν πώς έπρεπε να είναι η κοινωνία μας για να λειτουργεί... αγγελικά. Μίλησαν και για αυτοκριτική, εκ του ασφαλούς ασφαλώς, αφού τα δικά τους κεκτημένα, ακόμα και η δυνατότητα να το παίζουν τζάμπα μάγκες, χωρίς επιπτώσεις δεν επηρεάστηκαν στο παραμικρό ούτε από την πανδημία, ούτε από τις άλλες κρίσεις που περάσαμε και περνούμε.
Τέτοια αυτοκριτική θα μπορούσα να την κάνω και εγώ καθημερινά. Με ευχαρίστηση. Να επικρίνω όλους και τον εαυτό μου ακόμα, να φωνάζω, να οδύρομαι και μετά να επιστρέφω στη σιγουριά μου και να εμφανίζομαι ως αγωνιστής και επαναστάτης. Το πιο αχώνευτο όμως είναι άτομα που εμπλέκονται ή φέρονται να έχουν εμπλακεί σε συναλλαγές εξουσίας και διαπλοκής να καταγγέλλουν όλους τους άλλους παρασιωπώντας τη δική τους ευθύνη.
Ένα από τα τρανταχτά παραδείγματα είναι η δημοφιλής κατά τα άλλα Ειρήνη Χαραλαμπίδου, η οποία πολύ συχνά μιλά για «επίπεδο» αλλά κατά την ομιλία της στη Βουλή κατάφερε τελικά να γίνει διπλά ρεζίλι. Τη μια φορά χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς.... επιπέδου, όπως αυτή γνωρίζει, παρομοιάζοντας την κυβέρνηση με αμερικανική μαφία, σικελική Κόζα Νόστρα και ιταλική Καμόρα. Τη δεύτερη φορά στην απάντηση που δέχθηκε από τον βουλευτή του ΔΗΣΥ Ζαχαρία Ζαχαρίου κατά τη δική του ομιλία στη Βουλή.
Ο Ζαχαρίου, που δεν άντεξε το θέατρο, διερωτήθηκε «για ποια μαφία και ποιον αρχιμαφιόζο μιλά η κ. Χαραλαμπίδου; Για εκείνον που ανέβηκε στο Τρόοδος για να τον παρακαλέσει να μην πάει στρατό ο γιος της;». Σκληρό, όταν στην μέση βρίσκονται παιδιά, το ξέρω. Από την άλλη «ας πρόσεχε» όπως και η ίδια συχνά λέει, γιατί σύμφωνα με την κυπριακή παροιμία, «όποιος κάμνει, βρίσκει».
Πάντως, η Ειρήνη δεν ανταπάντησε. Σιώπησε, όπως άλλωστε κάνει και το ΑΚΕΛ, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να καταρρίψει την αλήθεια. Η άμεμπτη που δεν κλείνει ποτέ το στόμα της δεν βρήκε ούτε λέξη (τουλάχιστον μέχρι τότε που γραφόταν η στήλη) για να απαντήσει στον Ζαχαρίου).Ούτε νομίζω ότι θα βρει. Ο... αρχιμαφιόζος όμως μια χαρά φιλοτιμήθηκε να βοηθήσει και αυτήν και άλλους γονιούς.
Πρόκειται για την ίδια τακτική που ακολουθεί η Εζεκία Παπαϊωάννου με το θέμα του Τζιοβάνη. Καταγγέλλει τους πάντες για διαφθορά και διαπλοκή αλλά ο δικός τους βουλευτής (και χορηγός του κόμματος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής), ο οποίος είναι ο μόνος που με αδιάψευστη εικόνα και ήχο πιάστηκε να συνωμοτεί με άλλους με σκοπό την κερδοσκοπία εις βάρος του τόπου, απλά... δεν υπάρχει. Τον διέγραψαν από τη μνήμη τους και θεωρούν πως έχει διαγραφεί και το γεγονός. Και τους φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους δικούς τους!
Όπως συμβαίνει και με το ΔΗΚΟ που καταγγέλλει τον Αναστασιάδη για το πρώην δικηγορικό του γραφείο, αλλά το οικογενειακό γραφείο του Τάσσου Παπαδόπουλου από το οποίο μέχρι πρόσφατα δήλωνε ο Νικόλας έσοδα, απλά... δεν υπάρχει. Ούτε μια κουβέντα δεν βρήκαν να πουν οι ΔΗΚΟϊκοί, ή οι σύντροφοι του ΑΚΕΛ για τη σχέση του δικηγορικού Τάσσος Παπαδόπουλος με τον Τζιοβάνη. Ούτε ότι το συγκεκριμένο γραφείο φιγουράρει επίσημα στις λίστες που η «Χαραυγή» αποκάλυψε και η Ειρήνη Χαραλαμπίδου διέδωσε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με 20 πολιτογραφήσεις.
Από αυτές για τις οποίες καταγγέλλουν όλους τους άλλους για διαπλοκή και συγκάλυψη για το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων. Μεταξύ των βουλευτών του ΑΚΕΛ είδαμε την Πέμπτη και μία ηρωική μορφή, τον Νίκο Κέττηρο, ο οποίος άφησε το κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο της Λάρνακας και με αναπηρικό καροτσάκι οδηγήθηκε στη Βουλή για να ψηφίσει και να δηλώσει περήφανος που είναι ΑΚΕΛικός. Τέτοιες εικόνες δεν είναι για να βουρκώνεις;
ΚΟΥΪΖ: Αληθεύει ότι στο ΔΗΚΟ πολύ πρόσφατα δύο, όχι ένα, μεγαλοστελέχη απείλησαν ακόμα και με παραίτηση;
