Kathimerini.gr
Αλέξανδρος Λοθάνο
Ο Ζοσέ Μουρίνιο σπάνια εξωτερικεύει τα συναισθήματά του. Ναι, θα υψώσει φωνή, θα καταφύγει στα αγαπημένα του mind games και θα ψάξει την κόντρα που τόσο του αρέσει, αλλά είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι στιγμές που θα δεις τον πολύπειρο Πορτογάλο προπονητή να λυγίζει.
Συνέβη το 2010, μετά την κατάκτηση του Champions League με την Ιντερ, όταν έξω από το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» αγκάλιασε θερμά τον Μάρκο Ματεράτσι, τον ηγέτη του στα αποδυτήρια, και αποχώρησε κλαίγοντας, γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν το τελευταίο του ματς με τους «νερατζούρι», προτού αναλάβει τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Το απόγευμα της Τρίτης (05/08), ο Μουρίνιο βούρκωσε ξανά δημοσίως. Κατά σύμπτωση (;), συνέβη και πάλι με αφορμή έναν ποδοσφαιριστή που υπήρξε και αρχηγός και ηγέτης στα αποδυτήρια της ομάδας που τον καθιέρωσε ως το πιο «καυτό» όνομα της προπονητικής αγοράς, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα.
«Εχασα ένα κομμάτι του παρελθόντος μου», εξήγησε ο τεχνικός της Φενέρμπαχτσε, σκουπίζοντας τα δάκρυα από το πρόσωπό του, στη συνέντευξη Τύπου πριν από τον αποψινό (06/08) αγώνα με τη Φέγενορντ στο Ρότερνταμ, στο πλαίσιο του τρίτου προκριματικού γύρου του Champions League.
«Είμαι τρομερά λυπημένος, αλλά τώρα είμαι εδώ. Αν μπορούσε να μου μιλήσει τώρα, θα μου έλεγε: “Δώσε τη συνέντευξη Τύπου. Παίξε το παιχνίδι αύριο, πάρε τη νίκη και ξέχνα ό,τι συνέβη σε εμένα. Ετσι ήταν ο Ζόρζε, οπότε αυτό θα προσπαθήσω να κάνω. Θα κάνω τη δουλειά μου σήμερα και αύριο, και μετά θα θρηνήσω», πρόσθεσε ο 62χρονος Ζοσέ, αναφερόμενος στον κατά εννέα χρόνια μικρότερό του Ζόρζε Πάουλο Κόστα Αλμέιδα, Ζόρζε Κόστα όπως τον έμαθε και τον θαύμασε ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
Ή «θηρίο», όπως τον φώναζαν συμπαίκτες και φίλοι. «Νονός» του ήταν ο συμπαίκτης του σε Πόρτο και εθνική Πορτογαλίας, Φερνάντο Κόουτο, για το πάθος του μέσα στο γήπεδο, για το πόσο δυνατά πήγαινε στις προσωπικές μονομαχίες, για τη δύναμή του. «Οχι για την φάτσα μου, ε;» ξεκαθάριζε αστειευόμενος ο άνθρωπος που υπήρξε αρχηγός, αλλά και ηγέτης. Οχι, οι δύο ιδιότητες δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένες.
«Είχα αρχηγούς που δεν ήταν ηγέτες. Είχα, όμως, και έναν πραγματικό ηγέτη στην Πόρτο, τον Ζόρζε Κόστα», είχε πει κάποτε ο Μουρίνιο, αποκαλύπτοντας μια ιστορία που αποτύπωνε απολύτως ανάγλυφα την προσωπικότητα του κεντρικού αμυντικού που γεννήθηκε και, δυστυχώς, πέθανε στο Πόρτο.
«Μια μέρα, χάναμε έναν αγώνα από μια ομάδα που λεγόταν Μπελενένσες, ήμασταν πίσω με 2-0 στο ημίχρονο. Πήγαινα προς τα αποδυτήρια και όλοι έβλεπαν ότι ήμουν εξοργισμένος», θυμήθηκε ο Μουρίνιο.
«Οταν ήμουν έτοιμος να μπω, ο Ζόρζε Κόστα μου είπε: “Περίμενε δύο λεπτά έξω, σε παρακαλώ”. Μπήκε μέσα, έκλεισε την πόρτα και έκανε τη βρώμικη δουλειά για μένα. Υστερα άνοιξε την πόρτα και μου είπε: “Τώρα, κόουτς, προπόνησέ μας”. Γιατί μέσα στα αποδυτήρια έκανε όλα όσα θα έκανα εγώ», συμπλήρωσε.
Αυτός ήταν ο Ζόρζε Κόστα. Ενας ηγέτης από μικρός, από τον πρώτο κιόλας μεγάλο του τίτλο, όταν σε ηλικία είκοσι ετών ανέλαβε να εκτελέσει το πρώτο πέναλτι στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Κ20 εντός έδρας, κόντρα στη Βραζιλία των Ρομπέρτο Κάρλος και Τζιοβάνε Ελμπερ.
Ο Λουίς Φίγκο, το αστέρι εκείνης της γεμάτης ταλέντο ομάδας μαζί με τον Ρουί Κόστα, ήταν μόνο ένας από τους δεκάδες παλιούς συμπαίκτες και φίλους που αποχαιρέτησαν σοκαρισμένοι τον Ζόρζε Κόστα, ο οποίος το 2022 υπέστη έμφραγμα, δύο μέρες μάλιστα αφότου έγινε παππούς για πρώτη φορά.
«Αγαπημένο μου θηρίο, το ποδόσφαιρο χάνει έναν ηγέτη, έναν πρωταθλητή, ένα παράδειγμα και η ζωή μου χάνει έναν μεγάλο φίλο», έγραψε μεταξύ πολλών άλλων ο συγκλονισμένος Φίγκο για τον Κόστα, ο οποίος μετά από εκείνο το έμφραγμα είδε τη ζωή με άλλον τρόπο. Δυστυχώς, παρά τις αλλαγές που εφάρμοσε, η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει δύο μήνες προτού κλείσει τα 54 του χρόνια.
«Σταμάτησα εντελώς να καπνίζω, απέκτησα πιο υγιεινές συνήθειες. Ζούμε πολύ χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες, με ανεξέλεγκτο τρόπο, αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούν να αποφευχθούν», έλεγε ο πατέρας τριών παιδιών, τα οποία θρηνούν απρόσμενα την απώλεια του πατέρα τους.
Η Πόρτο, η οποία πριν από έναν μήνα έχασε με τραγικό τρόπο ένα ακόμα «παιδί» της, τον Ντιόγκο Ζότα, θρηνεί για τον μεγάλο αρχηγό της, αυτόν που σήκωσε πρώτος το Europa League του 2003 και το Champions League του 2004, με τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο και τον Βίτορ Μπαΐα κάτω από τα δοκάρια και υπαρχηγό του Ζόρζε.
«Εχασα έναν αρχηγό και έναν φίλο», έγραψε ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες στην ιστορία του πορτογαλικού ποδοσφαίρου για τον διευθυντή ποδοσφαίρου των «δράκων», οι οποίοι σκέφτονται πολύ συχνά να αποσύρουν για πάντα τη φανέλα με το «2», προς τιμήν και στη μνήμη του αρχηγού με τα γαλάζια μάτια και την τεράστια καρδιά.
Μια καρδιά που αποδείχθηκε ευάλωτη, αλλά μέχρι που σταμάτησε να χτυπάει το έκανε πρωτίστως για το ποδόσφαιρο και την οικογένεια. Γιος ενός πωλητή οικοδομικών υλικών και μιας μοδίστρας, είχε ινδάλματα τον Φερνάντο Γκόμες και τον Ραμπά Ματζέρ, τον Αλγερινό που με τακουνάκι έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης την αγαπημένη του Πόρτο το 1987.
Τότε που άρχισε να κάνει μερικές προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, έχοντας ξεχωρίσει στα φυτώρια της ομάδας. Πρωταθλητής με τους εφήβους και τους νέους στους «δράκους», κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα με την πρώτη ομάδα, πέντε εκ των οποίων διαδοχικά, κάτι που έχουν πετύχει συνολικά μόλις έξι παίκτες στα 131 χρόνια ιστορίας της ομάδας.
Μετέφερε τις τεράστιες εμπειρίες του σε Πόρτο, αλλά και Πεναφιέλ, Μαρίτιμο, Τσάρλτον και Σταντάρ Λιέγης, στην προπονητική, εργαζόμενος για 18 χρόνια σε Πορτογαλία, Κύπρο, Τυνησία, Γαλλία, Ινδία, Ρουμανία, ακόμα και στην Γκαμπόν.
Τον Ιούνιο του 2024, ο υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές της Πόρτο, Αντρέ Βίλας Μπόας, του ζήτησε να είναι στο πλευρό του και, εφόσον εκλεγεί, να αναλάβει διευθυντής ποδοσφαίρου στην ομάδα της ζωής του(ς).
Το έκανε με χαρά, αφού η Πόρτο σημάδεψε παντοιοτρόπως και μόνο θετικά τη ζωή του. Και η μοίρα θέλησε, στο προπονητικό κέντρο της ομάδας, να αφήσει την τελευταία του πνοή από ανακοπή καρδιάς, αφού η διακομιδή στο νοσοκομείο αποδείχθηκε μάταιος κόπος.
«Γελάσαμε πολύ, κλάψαμε μερικές φορές, και έτσι χτίστηκε μια φιλία για μια ζωή. Ησουν ο μεγαλύτερος φίλος που είχα στο ποδόσφαιρο, και όποιος σε γνώριζε ήξερε ότι η καρδιά σου εξέπεμπε τόση καλοσύνη όση και θέληση για νίκη. Αναπαύσου εν ειρήνη, Ζόρζε, είσαι και θα είσαι πάντα το θηρίο, ο αρχηγός που ποτέ δεν παραδόθηκε», έγραψε ο καλός του φίλος Σέρζιο Κονσεϊσάο, αποχαιρετώντας όπως άρμοζε τον αιώνιο αρχηγό.
