24sports.com.cy
Χρήστος Ζαβός
Επέτρεψε μου να μην γράψω και πολλά για την ομάδα. Αν είναι όμως να πεις κάτι επ’ αυτού σίγουρα είναι σπουδαία η νίκη, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους, βαθμολογικούς και κερδίζεις και χρόνο, έως ότου έρθει η χειμερινή μεταγραφική περίοδος, ενισχυθείς, ηρεμήσει επιτέλους ο Κετσπάγια και φτιάξει μια ομάδα που δεν θα φοβάται μήτε την Πάφο στο Παπαδόπουλος, μήτε την Ομόνοια στο ΓΣΠ.
Γιατί μέχρι στιγμής δεν είναι αυτή η ομάδα. Καλά, καλά να παίζεις με την Πάφο μες στο Παπαδόπουλος και να τελειώνεις το ματς με οκτώ αμυντικογενείς παίκτες, τον Χουσπάουερ και τον Κβιλιτάια, ωσάν και αντιμετωπίζεις την Αταλάντα στην έδρα της… δεν είναι αυτό στοιχείο της Κυρίας και άμα με ρωτάς δεν της πάει κιόλας.
Σαν σύνολο δεν είναι και κανά σπουδαίο, αλλά έχει κάτι μονάδες η ομάδα, που όχι απλά ζητάνε το πρωτάθλημα αλλά θέλουν κιόλας να το πάρουν από μόνοι τους. Ο ένας είναι ο Λόρια και δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά για την αφεντιά του.
Άλλωστε στην κουβέντα ποιος είναι ο καλύτερος πορτιέρο στην Κύπρο ποτέ δεν μασήσαμε τα λόγια μας. Και άμα θες… Φαμπιάνο ή Λόρια, εγώ παίρνω τον δεύτερο και εσύ πάρε όποιον θες.
Τα τρία που πιάνει στο πρώτο ημίχρονο, δύο του Μπεριγκό και ένα του Ανγκούλο, είναι να είσαι τρελός με την ομάδα και να τρέξεις να τον αγκαλιάσεις διακόπτοντας το ματς. Για να μην τα πολύ λέμε όμως…η θεωρία που λέει ότι οι μεγάλες ομάδες κτίζονται από τον τερματοφύλακα, εφαρμόζεται στην Ανόρθωση μέχρι και το τελευταίο γράμμα.
Άλλο εμένα με ξένισε. Τον Κβιλιτάια, με τον που είδαμε εκεί στην Ελβετία, θαμπωθήκαμε. Πως το λέγαμε, για τον καλύτερο τερματοφύλακα στην Κύπρο; Τα ίδια ισχύουν και για τον φορ. Μακράν ο καλύτερος επιθετικός στη βραχονησίδα.
Και το είδαμε και το γράψαμε. Αυτό που δεν είδαμε και δεν γράψαμε, είναι ότι ο Κβιλιτάια είναι ένας παίκτης που αφήνει τη ψυχή για το σύνολο, πολεμά για το αποτέλεσμα, δεν κλέβει από τον ιδρώτα των συμπαικτών του αντιθέτως αφήνει τη φανέλα του στο γήπεδο.
Κρατά τη μπάλα ανάμεσα σε τρεις και τέσσερις αντιπάλους γλιστρώντας από δω και από κει μήπως και ροκανίσει χρόνο ωσάν και είναι το οκτάρι της ομάδας. Πάει στη γωνιά του κόρνερ, κολλά τη μπάλα στα πόδια του λες είναι το δεκάρι του συνόλου δίνοντας ανάσες στους συμπαίκτες του. Πάει πιέζει τον αντίπαλο αριστερό μπακ ωσάν και είναι το δεξί εξτρέμ, του κλέβει την μπάλα, πασάρει στον Μαρκάσα και σκοράρει ο μαλλιαρός. Άμα συνυπολογίσεις και τη συνεισφορά του στα στημένα, όταν δηλαδή η ομάδα αμύνεται, λειτουργώντας ως στόπερ, να με πάρει ο διάολος… όλα τα κάνει εκτός απ’ αυτά που κάνει ο Λόρια.
Είναι αυτό που λέμε τίμιος σε όλα του, με φιλότιμο. Όπως και οι περισσότεροι Γεωργιανοί η αλήθεια. Δεν είναι αυτό το φορ, που θα κάνει συγκεκριμένα πράγματα, θα δώσει μια ασσίστ, θα σκοράρει και θ’ αφήσει όλους τους υπόλοιπους να κάνουν τα υπόλοιπα, δουλεύοντας για την αφεντιά του, υποδυόμενος κατά κάποιο τρόπο την πριμαντόνα.
Τίποτα. Στρατιώτης, εργάτης, ψυχή, παικταράς, που τα κάνει σχεδόν όλα μες στην ομάδα… εκτός απ’ αυτά που κάνει ο Λόρια.
