Ο Απόλλωνας είναι εδώ και απ’ ότι φαίνεται θα παλέψει για τον τίτλο μέχρι το τέλος, καθώς σε ακόμη ένα παιχνίδι όπου θα έπρεπε να βγάλει αντίδραση, ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Κέρδισε την ΑΕΛ και εξακολουθεί να ελπίζει για το πρωτάθλημα.
Η αλήθεια είναι ότι καρδιοχτύπησε στο τέλος, όμως σε ένα ντέρμπι γνωρίζεις από πριν ότι θα τα συναντήσεις όλα. Το σημαντικό είναι ότι έβγαλε αντίδραση, μετά από τα γνωστά γεγονότα και τις απρόσμενες απουσίες των Πίττα, Γιαννιώτα, παρουσιάζοντας ένα καλό πρόσωπο μέσα στο γήπεδο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντά αγωνιστικά προβλήματα, αφού την μέρα που πάτησε το πόδι του στο Κολόσσι, το «Απόλλων Columbia» έμοιαζε με… νοσοκομείο και όχι με αθλητικό κέντρο ομάδας.
Ωστόσο, κατάφερε να μειώσει στο ελάχιστο τους τραυματισμούς και οι περισσότεροι παίκτες βρήκαν την… υγεία τους και κατ’ επέκταση την φόρμα τους.
Αυτό είναι έργο… Πετράκη, διότι παρά την έντονη αμφισβήτηση και την παράνοια που υπήρχε μερικές φορές προς το πρόσωπο του, στάθηκε εκεί, χωρίς να επηρεάζεται από κανένα, οδηγώντας τον Απόλλωνα μέχρι το τέλος.
Διότι, δεν είναι λίγο πράγματα να ακούς και να διαβάζεις συνέχεια, ότι πρέπει να φύγεις ή ότι έρχεται ο τάδε προπονητής και διάφορα άλλα. Όμως, κρατήθηκε εκεί και προσπάθησε να δουλέψει κάτω από αυτή την πίεση.
Δικαιολογημένα τώρα, μπορεί και να σιγοτραγουδά: «κι όμως είμαι ακόμα εδώ», διότι όλοι τον είχαν «τελειωμένο», αλλά τελικά έμεινε και μπορεί στο τέλος να οδηγήσει τον Απόλλωνα στην γη της επαγγελίας.
Θα είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα προπονητή, που ακόμα και την ώρα που θα σηκώνει τον τίτλο, θα υπάρχουν άτομα που θα τον αμφισβητούν. Όλα τα περιμένουμε στην Κύπρο που ζούμε, διότι όποιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο, σημαίνει ότι καταλαβαίνει και το αντικείμενο.
