24sports.com.cy
Ο χειμώνας λεν οι ειδικοί, εμείς δηλαδή τρομάρα μας, δίνει πρωτάθλημα. Πέρα από τα κονέ και τις διασυνδέσεις με το παρασκήνιο… στο αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι που είναι επίσης σημαντικό οι μεταγραφές του χειμώνα είναι τόσο σημαντικές για μια ομάδα ακριβώς για δύο λόγους.
Πρώτο σου δίνεται η ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη του καλοκαιριού και κατά δεύτερο έχεις ενώπιον σου ένα μεγάλο δείγμα για να διαπιστώσεις τι χρειάζεσαι από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάη.
Και πρόσεξε!! Δεν είναι θέμα ποσότητας. Μια δύο, τρεις, τριαντατρείς μεταγραφές όπως οι περισσότεροι ζητούν κάθε Ιανουάριο. Όχι!!
Το θέμα είναι η ποιότητα και μόνο. Θυμάμαι τον καλύτερο Απόλλωνα ever που κανείς δεν κατάλαβε πως έχασε το πρωτάθλημα πριν από δύο χρόνια, είχε φέρει τον Ιανουάριο του 18, τον Μάρκοβιτς. Μια μόνο μεταγραφή ήταν αρκετή για να βοηθήσει την ομάδα σε πολύ σημαντικά σημεία της πορείας του, ανεξαρτήτως εάν το έχασε και πως το έχασε.
Τώρα να μου πεις… και τι με ενδιαφέρει ο Απόλλωνας; Ορθώς. Έλα όμως που η τότε καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, βουτηγμένη στην ποδοσφαιρική υγεία με τον καλύτερο κόουτς εκείνης της σεζόν, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική σου. Γιατί και τον καλύτερο κόουτς έχεις και ποδοσφαιρική υγεία αποπνέει το Ηλίας Πούλλος και την καλύτερη μπάλα παίζεις. Το τέλος τους δεν σου το εύχομαι… ο χρόνος θα το δείξει.
Πάμε στο ζουμί και τον λόγο που γράφεται αυτό το κείμενο.
Εσύ, εγώ, αυτή και τα μυστήρια φωνάζαμε ότι η ομάδα θέλει και τρείς και τέσσερις μεταγραφές τον χειμώνα. Από τη μεριά τους, η «αγία τριάδα» των Λάρκου, Ταραπουλούζη και Μπεργκ, ήταν τόσο ψύχραιμοι και αντίθετοι με την πλειοψηφία της άποψης που νόμιζες ότι είτε κοιμούνται, είτε δεν έχουν ιδέα από μπάλα, είτε ο Παπασταύρου δεν άφησε δολάριο στη τσέπη του παίζοντας τα ρέστα του, στοίχημα τους τελικούς του NBA.
Γενικώς είχαν και κράτησαν μια εντελώς διαφορετική στάση σε σχέση με την επικρατούσα αντίληψη. Η απόφαση που ακολούθως υλοποιήθηκε ήταν αναπόφευκτη ως προς την απόκτηση ενός τερματοφύλακα και ακολούθως το καμπανάκι κτύπησε για εξτρέμ.
Αρχικά δε, ο στόχος ήταν ν’ απαλλαγούν από τον Εζρά που έτρεχε τις συναγωγές από πίσω και ακολούθως να βρουν έναν σούπερ ποιοτικό εξτρέμ που θα κάνει αυτή ακριβώς τη δουλειά. Κάποιον που κάνει τη γραμμή, που συνδέεται με τον επιτελικό χαφ, που κτυπά στο χώρο και κυρίως κινείται στην πλάτη της άμυνας. Άμα με ρωτάς τόσο καλά τους έκατσε… που ούτε και οι ίδιοι δεν θα το πιστεύουν.
Και έφτασε η χάρη τους μέχρι τη Δανία και τη Μίτιλαντ. Η οποία Μίτιλαντ εδώ και τρία περίπου χρόνια έχει για κλοτσοσκούφι αυτό το παιδί που εδώ μάθαμε Ακιντόλα και στο Ηλίας Πούλλος φωνάζουν Ντέιβιντ. Άμα προσθέσεις και το αμιγώς αφρικάνικο Παμπατζίντε, σχηματίζεις τη τελική μορφή του ονόματος του. Παμπαντζίντε Ντέιβιντ Ακιντόλα. Ετών 24. Νιγηριανός… και άμα με ρωτάς, εξτρεμάρα με τα όλα της.
Που λες, αυτή η Μίντιλαντ ποια είναι η Άρσεναλ και το μεταχειρίζεται έτσι το παιδί; Τον έδωσε σε μια Νορβηγική Τζέρβ, μετά τον παραχώρησε στην Χόγκσαντ, κάτι τέτοιο, και από πέρσι ως δανεικό και πάλι τον είχαν στην διάσημη Ρόζεμποργκ.
Τελείωσε εκεί πάνω στη γη των Βίκινγκς και από φέτος τον Ιανουάριο έμελλε η μοίρα να τον φέρει στη Μεσόγειο, πάνω από την Αίγυπτο, κάτω από την Τουρκία και δυτικά του Ισραήλ, της Συρίας και του Λιβάνου.
Και μπήκε κατ’ ευθείαν στα βαθιά. Μόνο που αυτός όχι μόνο ξέρει κολύμπι, αλλά άμα λάχει οδηγεί ταχύπλοο. Γιατί αν η δεξιά γραμμή ήταν πισίνα, αυτός μοιάζει με ολυμπιονίκη στα 50 μέτρα ελεύθερο. Ιδιαίτερα δε όταν βρει χώρο νομίζεις ότι αυτός πάει με το jet ski και ο αντίπαλος αριστερός μπακ τραβάει κουπί.
Στον αγώνα δε με την Ένωση εάν ήμουν αριστερά του Παραλιμνίου, Στάροκιν αν δεν κάνω λάθος, ή που θα ζήταγα αλλαγή ή που θα του είχα επιτεθεί μούτρα, μούτρα. Αϊσιχτίρ… πόση ώρα να τον τρέχεις από πίσω και να ρουφάς τη σκόνη του.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Με τον Μποτεάγκ πια που κλίνει συνεχώς προς τη μεριά του στο νέο ρόλο που του έδωσε ο Μπεργκ, βρίσκονται πια με κλειστά μάτια. Ωσάν και μεγάλωσαν μαζί στην ίδια γειτονιά, πήγαν προσκοπικό, σπούδασαν και παντρεύτηκαν δίδυμες αδελφές.
Και καλά με τον Γάλλο κάνουν παρέα εντός του αγωνιστικού χώρου, από πίσω έχει τον Μαυρία που μοιάζει με τον προστατευτικό μεγάλο αδελφό.
Ναι μεν ο Ακιντόλα, δίνει πλάτος στην επίθεση και έχει το νου του μονάχα πως θα βρει τα πόδια του Ματ, αλλά από πίσω είναι ο Ελλαδίτης να καλύπτει τα νώτα. Ο οποίος από τον καιρό που μπήκε ο Νιγηριανός μείωσε κατά πολύ τα κατεβάσματα του… λογικό αφού ο μικρός από πίσω είναι συνεχώς μπροστά και ψάχνει το κεφάλι ή τα πόδια του Άγγλου.
Μη μου αρχίσεις τώρα μα είναι απρόσεκτος στην τελική προσπάθεια, δεν πολύ σκοράρει και αυτές τις μαλακίες γιατί αν ο Νιγηριανός είχε το γκολ, δεν θα τον ήξερες καν εκτός και αν είσαι κολλημένος με το στοίχημα και ξέρεις το Νορβηγικό όπως ο χριστιανός τον Ακάθιστο Ύμνο.
Και δεν είναι εύκολο να βελτιωθεί αυτό το μειονέκτημα του όσο και αν το δουλέψει ο Μπεργκ. Ή το έχεις ή δεν το έχεις… μην τα θέλουμε όλα.
Η ενσωμάτωση του δε, μες στην ομάδα είναι μαεστρική. Ξεκίνησε με κάτι Δόξες, καθιερώθηκε στην ενδεκάδα και πλέον το επιθετικό κομμάτι βασίζεται κατά πολύ στα πόδια του και την ταχύτητα του.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Το κακό είναι ότι η Ομόνοια δεν έχει κανένα option πάνω στον παίκτη και τους Δανούς. Το μέλλον του στην Λευκωσία δεν εξαρτάται ούτε από το Λάρκου, ούτε από τον Μπεργκ ούτε από τα δολάρια του Παπασταύρου. Ή ίσως τα δολάρια να παίξουν κάποιο ρόλο. Γιατί αυτοί τον δίνουν δανεικό από δω και από κει, μήπως και καταφέρουν να πιάσουν «μαρούλι». Συνεπώς η Ομόνοια, και η «αγία τριάδα» των Λάρκου, Ταραπουλούζη και Μπεργκ να το έχουν ψυλλιαστεί και δεν αποκλείεται να κινηθούν ή να κινούνται μήπως και τον κάνουν Ομονοιάτη για τα καλά.
Γιατί και ο ίδιος ο Ακιντόλα, καλύτερα δεν θα του τύγχανέ. Και ποδοσφαιρική υγεία βρήκε και ωραίο νησί είμαστε και ανταγωνιστική ομάδα βρήκε.
Συνεπώς φεύγοντας από τα κακά ας επιστρέψουμε και πάλι στα ωραία. Και το καλύτερο σενάριο στην περίπτωση του θα ήταν να μείνει εδώ, να πάρει η ομάδα τίτλο, να βγει Ευρώπη και οι Δανοί να συναινέσουν στην παραχώρηση του…
Και από του χρόνου να κάνει παπάδες με τον «κολλητό Μποτεάγκ», τον «μεγάλο αδελφό» Μαυρία, να ψάχνει τα πόδια του Ματ και να ψήνουν Νιγηριανούς μεζέδες με τον συμπατριώτη Ουζόχο…
Όπως τις χολιγουντιανές ταινίες που σχεδόν όλες έχουν happy end. Κάτι ξέρει κιόλας ο Παπασταύρου από ταινίες αμερικανικές...
