Αναπάντεχη για την πλειοψηφία του φίλαθλου κοινού ήταν η χθεσινή ανακοίνωση του ΑΠΟΕΛ για την απόκτηση του Τορνίκε Οκριασβίλι.
Η περιρρέουσα των προηγούμενων ημερών τον ήθελε να βρίσκεται προ των πυλών του «Ηλίας Πούλλος». Όμως τελικά τα φαινόμενα απατούσαν.
Εννοείται ότι η εξέλιξη αποτελεί χαστούκι στο πρεστίζ της Ομόνοιας που επί μέρες προσπαθούσε να αποκτήσει τον παίκτη, λόγω κυρίως της επιμονής του Χένινγκ Μπεργκ. Το τι πήγε στραβά δεν το γνωρίζουμε. Γιατί όταν ασχολείσαι με έναν παίκτη για αρκετό καιρό και τελικά καταλήγει αλλού, προφανώς κάτι πήγε στραβά.
Αν ρωτήσετε την πλειοψηφία των Ομονοιατών δεν νομίζω ότι καιγόντουσαν για να δουν το Γεωργιανό ντυμένο στα πράσινα γιατί αυτό που είδαν πέρυσι από τον παίκτη δεν δικαιολογούσε κάτι τέτοιο. Ποιοτικός μεν, ασταθής δε. Σε κάθε περίπτωση η άποψη του κόσμου ήταν ότι... ναι μεν είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά υπάρχουν και συνεπέστεροι σε απόδοση στην πιάτσα. Όμως αυτό που έγινε, επικοινωνιακά, τους ενόχλησε και βεβαίως ήταν ατυχές για την Ομόνοια.
Πέραν του επικοινωνιακού. Με τη μη ευόδωση της προσπάθειας για την απόκτηση του Γεωργιανού η ομάδα αναγκαστικά στρέφει το βλέμμα αλλού, κάτι που σημαίνει… καθυστέρηση. Εκτός αν υπάρχει κάτι άλλο εναλλακτικό που πάντως δε είναι λογικό να είναι προχωρημένο όσο αυτό του Γεωργιανού.
Με την εξέλιξη αυτή η ουσία είναι ότι η Ομόνοια έχασε μια μετεγγραφική… ευκαιρία, ενώ παράλληλα προχωρά με βήμα σημειωτόν προς την ενδυνάμωση της ενόψει των προκλήσεων της νέας χρονιάς. Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει βήμα που να στέλνει μήνυμα ενδυνάμωσης ,τη στιγμή που κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο.
Με τον κορμό έτοιμο ο κόσμος περιμένει με ανυπομονησία και έγνοια τις περιορισμένες σε αριθμό ποιοτικές κινήσεις ενίσχυσης.
