ΠΗΓΗ: Reuters
Στο Τσερνίχιβ της βόρειας Ουκρανίας, η Μαρίγια Πιλνίκ κρατά μια φωτογραφία του συζύγου της, Ντμίτρο, ο οποίος αγνοείται από τον Φεβρουάριο του 2023, και επιδιώκει κάθε ευκαιρία να μάθει νέα του από τους πρόσφυγες των τελευταίων ανταλλαγών αιχμαλώτων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.
Oπως εξηγεί, «κρατώ μεγάλη ελπίδα ότι κάποιος άκουσε, είδε κάτι», καθώς μόνο έτσι δικαιολογείται η παραμονή της στο σημείο όπου αποβιβάζονται οι απελευθερωμένοι στρατιώτες.
Μαζί με άλλες οικογένειες, ανταλλάσσει πληροφορίες μέσω διαδικτυακών ομάδων, προσπαθώντας να συμπληρώσει τα κενά σχετικά με την τύχη του αγαπημένου της.
Ο Ντμίτρο, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, επιστρατεύτηκε στα τέλη του 2022 και υπηρετούσε σε μονάδα που είχε αναπτυχθεί για την υπεράσπιση του Μπαχμούτ.
Το τελευταίο του τηλεφώνημα έγινε στις 27 Φεβρουαρίου 2023, στα τρίτα γενέθλια του γιου τους, και σύμφωνα με όσα έμαθε η Πιλνίκ, η μονάδα του έπεσε σε ενέδρα ρωσικών δυνάμεων.
«Οι άνδρες έτρεξαν ο καθένας όπου μπορούσε», ανέφερε συνομιλώντας με αξιωματικούς, οι οποίοι της μετέφεραν ότι 41 στρατιώτες θεωρούνται αγνοούμενοι.
Δύο από αυτούς συνελήφθησαν και επέστρεψαν — ο ένας χωρίς χέρια μετά την απελευθέρωσή του το Πάσχα, καθώς «δεν μπόρεσε να μοιραστεί καμία ουσιαστική πληροφορία», ενώ ο δεύτερος αρνήθηκε να μιλήσει.
Με επίσημα στοιχεία που κάνουν λόγο για περισσότερους από 70.000 αγνοούμενους Ουκρανούς –οι περισσότεροι από αυτούς στρατιώτες– και περίπου 12.000 που έχουν αφαιρεθεί από τον κατάλογο είτε γιατί εντοπίστηκαν νεκροί είτε επανήλθαν στην πατρίδα τους, η μαρτυρία της Πιλνίκ αντικατοπτρίζει την αγωνία χιλιάδων οικογενειών.
Οπως σημειώνει ο Πέτρο Γιατσένκο, εκπρόσωπος του συντονιστικού οργάνου για τις ανταλλαγές, η Ρωσία αρνείται να ενημερώσει το Κίεβο για το ποιοι από τους κρατούμενούς της πολέμησαν στις ουκρανικές τάξεις· η Ουκρανία συλλέγει τα δεδομένα «όπως μπορεί».
Παρότι η τελευταία μεγάλη ανταλλαγή του Μαΐου και η πρόσφατη επιμέρους απελευθέρωση νέων αιχμαλώτων αναζωπύρωσαν την ελπίδα, η Πιλνίκ δεν σταματά τις προσπάθειες για τον εντοπισμό του άνδρα της.
Εχει καταθέσει το DNA του γιου της ώστε, σε περίπτωση επιβεβαίωσης θανάτου, να ενημερωθεί αμέσως.
Οπως λέει, «όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι πόλεμος και οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Αλλά μέχρι σήμερα δεν το πιστεύω· νιώθω ότι είναι ζωντανός και, Θεού θέλοντος, θα επιστρέψει».
Μέχρι τότε, μεγαλώνει τον πεντάχρονο γιο της στο χωριό Πακούλ της περιφέρειας Τσερνίχιβ, αποφεύγοντας να του αποκαλύψει ότι ο πατέρας του αγνοείται.
Του λέει ότι «ο μπαμπάς είναι καλός άνθρωπος, είναι στη δουλειά του και απλώς δεν έχει σήμα για να τηλεφωνήσει» και δεν του επιτρέπει να τη δει να κλαίει, διατηρώντας την ελπίδα ζωντανή για όποιον —σε ευκαιρία ανταλλαγής— μπορεί να φέρει νέα από την άλλη πλευρά των γραμμών.
