Kathimerini.gr
Όταν ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έφθασε την περασμένη εβδομάδα στη Νέα Υόρκη, πρέπει να ένιωθε ότι βρίσκεται στην κορυφή του πλανήτη. Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Ένας δικαιότερος κόσμος είναι εφικτός», είχε μόλις κυκλοφορήσει, με έναν χαμογελαστό Ερντογάν στο εξώφυλλο, όπως αναφέρει σε άρθρο της η εφημερίδα Washington Post.
Το εξώφυλλο κοσμούσε μάλιστα γιγάντια οθόνη LED στην πλατεία Τάιμς της μεγαλούπολης, την ώρα που ο Ερντογάν, χωρίς καμία αίσθηση ειρωνείας, μιλούσε για τις αδικίες του διεθνούς συστήματος από το βήμα του ΟΗΕ. Λίγο αργότερα, εγκαινίαζε το Σπίτι της Τουρκίας, σε νεόκτιστο ουρανοξύστη απέναντι από τον διεθνή οργανισμό, για να ολοκληρώσει την ημέρα με ομιλία ενώπιον επιχειρηματιών, όπου περιέγραψε με λυρισμό την «απόλυτη συμφωνία» μεταξύ του ιδίου και του προέδρου Μπάιντεν και τη «στρατηγική συμμαχία» Τουρκίας – ΗΠΑ. Ερωτηθείς σε συνέντευξη του CBS τι εννοούσε ο Μπάιντεν όταν είχε αποκαλέσει τον Ερντογάν «αυταρχικό ηγέτη», ο Τούρκος πρόεδρος είπε ότι δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει.
Σε κάποια στιγμή της επίσκεψης, όμως, η διάθεση του Ερντογάν άλλαξε. Την τελευταία ημέρα του στη Νέα Υόρκη, ένας εμφανώς ενοχλημένος Ερντογάν παραπονέθηκε ότι η πορεία των αμερικανοτουρκικών σχέσεων «δεν προμηνύεται καλή», για να προσθέσει: «Δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοια κατάσταση με Αμερικανό πρόεδρο», αναφερόμενος στη σχέση του με τον Τζο Μπάιντεν.
Ο Ερντογάν έμοιαζε να οργίσθηκε με την άρνηση του Μπάιντεν να συναντηθεί μαζί του. Εν μέσω υποχώρησης της δημοτικότητάς του λόγω της οικονομικής κρίσης στην Τουρκία, ο Ερντογάν ήθελε να προβάλει εικόνα ηγέτη διεθνούς εμβέλειας στον τουρκικό κοινό. Παρά τις τυμπανοκρουσίες για την παρουσίαση του βιβλίου, το ταξίδι στη Νέα Υόρκη δεν αποδείχθηκε παραγωγικό.
Ο Ερντογάν επιθυμούσε διακαώς να συναντηθεί με τον Μπάιντεν για έναν ακόμη λόγο: να ενισχύσει τη θέση του ενόψει των σκληρών διαπραγματεύσεων με τον Πούτιν. Η χώρα, θέλει να πιστεύει ο Ερντογάν, είναι αυθύπαρκτη ανερχόμενη δύναμη. Δεν επιθυμεί έτσι να γίνει υποτελής της Ρωσίας, αλλά δεν εμπιστεύεται και τη Δύση. Επιδιώκοντας ένα ρόλο στην κούρσα των μεγάλων δυνάμεων, έχει «παίξει» περίτεχνα τη Ρωσία απέναντι στις ΗΠΑ, και τούμπαλιν, ενισχύοντας ταυτόχρονα το αποτύπωμα της Τουρκίας σε περιοχές όπως η Λιβύη, η Συρία και ο Καύκασος.
Το παιχνίδι ισορροπίας αυτό γίνεται, όμως, ολοένα και πιο δύσκολο, καθώς τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα σωρεύονται.
