Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΖΩΗ
Θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει μέσα από τα λόγια επιφανών ομοτέχνων του. Τα λόγια του Πολ Μακάρτνεϊ για παράδειγμα, που υπογράμμισε πόσα οφείλει «σε εκείνον και στο στυλ του», ή του Μπράιαν Φέρι, που παραδέχτηκε ότι «μας χτύπησε, εμένα και τη γενιά μου, σαν κεραυνός». Ο Λιτλ Ρίτσαρντ, όμως, ένας από τους ιδρυτές πατέρες του ροκ εν ρολ, που το εμπλούτισε με την εκτυφλωτική και ατίθαση παρουσία του, μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. «Υπάρχουν πολλοί υποκριτές, αδελφέ μου, άσε με να σου εξηγήσω, είμαι το πρωτότυπο. Δεν κοκορεύομαι, είμαι δικαιωματικά ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ», έλεγε σε μια συνέντευξη το 1972. Το περασμένο Σάββατο πέθανε σε ηλικία 87 ετών. Αιτία, ο καρκίνος των οστών.
Γεννήθηκε το 1932 στο Μέικον της Τζόρτζια – το τρίτο από τα δώδεκα παιδιά του Τσαρλς Πένιμαν και της Λέβα Μέι Στιούαρτ. Ο πατέρας του, ένας κτίστης που πωλούσε παράνομο ουίσκι και προερχόταν από οικογένεια κληρικών, δεν ανεχόταν τις μουσικές φιλοδοξίες του γιου του, πόσο μάλλον την ομοφυλοφιλία του. Eτσι, ο έφηβος Ρίτσαρντ το έσκασε από το σπίτι και σύντομα άρχισε να συμμετέχει σε drag show της εποχής. Το 1951 ηχογράφησε μερικά κομμάτια σε ύφος rhythm & blues χωρίς επιτυχία, μέχρι που γνώρισε τον Σ. Κ. Ρίντερ, ένα διασκεδαστή με φανταχτερό ντύσιμο και ιδιαίτερη ζέση στο παίξιμο του πιάνου.
Το 1955, ενώ εργαζόταν ως λαντζέρης, έγραψε το «Tutti Frutti», ένα φρενήρες κομμάτι με πικάντικους στίχους, που έπειτα από ένα ρετουσάρισμα άρεσε στον ιδιοκτήτη της Specialty Records, Αρτ Ρούπε. Η καταιγιστική συνέχεια περιλάμβανε τα «Long Tall Sally», «Rip It Up» ή «Lucille», που δεν έφταναν στην πρώτη θέση των καταλόγων επιτυχιών, αλλά κατόρθωναν να ενώνουν λευκούς και μαύρους κάτω από την ασυγκράτητη σκηνική παρουσία ενός ερμηνευτή. Ωστόσο, όταν το 1958 κυκλοφορούσε το «Good Golly Miss Molly», ο Λιτλ Ρίτσαρντ, επηρεασμένος κατά δήλωσή του από ένα θεϊκό σημάδι, είχε ήδη αποκηρύξει την εγκόσμια μουσική. Χειροτονήθηκε πάστορας, κυκλοφόρησε κομμάτια γκόσπελ, κατέκρινε τις ομόφυλες σχέσεις, μέχρι που επέστρεψε στο ροκ εν ρολ, όχι χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις. Το 1986 ήταν από τα πρώτα ονόματα που εισήχθησαν στο νεοσύστατο Rock and Roll Hall of Fame.
Η αστείρευτη ενέργειά του, ακόμη και οι χαρακτηριστικές κραυγές ή το εντυπωσιακό χτένισμά του, θα επηρέαζαν πλήθος μουσικών, μεταξύ των οποίων και ο Λένι Κέι, κιθαρίστας της Πάτι Σμιθ, ο οποίος επίσης τον αποχαιρέτισε το Σάββατο, εξηγώντας καλύτερα από όλους τη δύναμή του: «Την πρώτη φορά που τον άκουσα, έπεσα στο πάτωμα με ένα ανεξέλεγκτο γέλιο, μια ανεξήγητη χαρά και με μια αχαλίνωτη αίσθηση απελευθέρωσης και τρέλας», έλεγε. «Αποδεχόταν την αμαρτία αλλά και τη σωτηρία του ροκ εν ρολ, γνωρίζοντας ότι το ένα χρειάζεται το άλλο».
