Του Μάριου Χριστοφή
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου κατεβαίνει στην Κύπρο, μετά από πολλά χρόνια, με την κωμωδία «Μαύρη γαλότσα» και μας θυμίζει πόσο έχουμε ανάγκη το γέλιο και το θέατρο που τόσο στερηθήκαμε. Μιλάει στην «Κ» για την παράσταση, το θέατρο και για τη ανάγκη του κόσμου για γέλιο. Στην «Κ» μιλάει και η σκηνοθέτρια της παράστασης Βάσια Αργέντη, η οποία έρχεται στην Κύπρο για πρώτη φορά στην Κύπρο με την κωμωδία του καλοκαιριού μαζί με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, την Κρίστη Παπαδοπούλου και τον Λευτέρη Ζαμπετάκη σε μια ομαδική δουλειά αποτελούμενη από ανθρώπους που η ίδια χαρακτηρίζει «φωτεινούς».
–Κα Παπακωνσταντίνου, πόσο καιρό έχετε να βρεθείτε θεατρικά στην Κύπρο;
–Οκτώ ολόκληρα χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν όταν ήρθαμε με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και την Κατερίνα Παπουτσάκη, το 2014, με το μιούζικαλ Annie. Έχω έρθει όμως αρκετές φορές για διακοπές στη Λεμεσό, όπου μένει μια από τις καλύτερες μου φίλες, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η οποία έχει την καλοσύνη να με φιλοξενεί και περνάμε υπέροχα, ειδικά όταν πηγαίνουμε για μπάνιο. Τρελαίνομαι με τη θάλασσα και το νερό. Αν μπορούσα θα ζούσα μέσα στο νερό.
Ως θεατής λατρεύω μια παράσταση που θα μου ξυπνήσει και το γέλιο και τη συγκίνηση, γιατί σημαίνει πολύ απλά ότι με “άγγιξε”»
–Τι στερηθήκατε αυτά τα δύο χρόνια του κορωνοϊού;
–Αυτά που στερήθηκε όλος ο κόσμος. Αυτό όμως που για μένα ήταν το χειρότερο ήταν ο φόβος που μπήκε μέσα σε όλους μας. Τώρα το θέατρο είναι ένα «όπλο» που έχουμε για να φύγει αυτός ο φόβος από μέσα μας.
–Φοβηθήκατε για το θέατρο αυτά τα δύο χρόνια; Επειδή πλήγηκε βαριά λόγω της πανδημίας...
–Παρόλο που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας δεν πίστεψα ποτέ ότι δεν θα επανέλθει. Το θέατρο είναι ανθρώπινη εφεύρεση που προκύπτει από την ψυχική ανάγκη που έχει ο ίδιος ο άνθρωπος. Το θέατρο είναι γιατρειά της ψυχής. Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει κι εσάς να πάτε στο θέατρο και να φύγετε με μια ανάταση ψυχής από την παράσταση και με ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευφορίας; Αυτό δεν μετριέται σε αξία. Το θέατρο άντεξε και αντέχει χιλιάδες χρόνια και πιστεύω θα υπάρχει μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης από τον πλανήτη.
–Έχει περισσότερη ανάγκη ο κόσμος το γέλιο σήμερα λόγω της καραντίνας και της πανδημίας ή είναι ένα κλισέ αυτό που λέγεται τον τελευταίο καιρό;
–Καθόλου κλισέ. Αν δεν έχει ανάγκη ο κόσμος σήμερα το γέλιο, πότε θα το έχει; Δεν είναι μόνο η πανδημία που ήταν το επιστέγασμα. Υπάρχει ένας πόλεμος δίπλα μας, υπάρχει η ανασφάλεια και γενικότερα υπάρχει μια ψυχολογία αρνητική. Ε, αυτό κάνει το θέατρο. Σου δείχνει ότι πάνω απ’ όλα βρίσκεται η ψυχή του ανθρώπου. Αυτό είναι το «κέντρο» μας. Ο «πυρήνας» μας. «Το γέλιο είναι ένα ηρεμιστικό χωρίς παρενέργειες» όπως είπε ο Arnold Glasow και δυστυχώς έχετε δει πόσο έχει ανέβει η κατανάλωση των ψυχοφαρμάκων στις μέρες μας. Άρα… γελάτε, γιατί χανόμαστε (γέλια).
–Εσάς η ζωή σας είχε περισσότερο γέλιο ή κλάμα;
–Και τα δύο φυσικά αλλά τολμώ να παραδεχτώ ότι δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου. Πιστεύω ότι υπήρξα τυχερή. Τυχερή γιατί έκανα και κάνω τη δουλειά που κάνω με επιτυχία αλλά και με αποτυχία πολλές φορές, που είναι κι αυτή χρήσιμη. Τυχερή γιατί μεγάλωσα με δύο υπέροχους γονείς σε ένα αγαπημένο σπίτι. Τυχερή που έζησα μεγάλους έρωτες και που έχω πολύ καλούς φίλους.
–Στη «Μαύρη γαλότσα» θα γελάσουμε δυνατά;
–Ναι, θα γελάσετε και θα συγκινηθείτε. Ξέρετε αυτά τα δύο δεν είναι αντίθετα. Συμβαδίζουν. Εγώ ως θεατής λατρεύω μια παράσταση που θα μου ξυπνήσει και το γέλιο και τη συγκίνηση, γιατί σημαίνει πολύ απλά ότι με «άγγιξε». Αυτό δεν θέλουμε όλοι από μια θεατρική παράσταση;
–Πώς προέκυψε η «Μαύρη γαλότσα»;
–Κοιτάξτε, εγώ έχω μια ιδιαίτερη αγάπη και αδυναμία στον Λευτέρη Ζαμπετάκη. Είναι ένα υπέροχο, ευαίσθητο παιδί και καταπληκτικός ηθοποιός. Μου είχε πρωτομιλήσει για τον Λευτέρη, ο Δάνης Κατρανίδης – ο πρώην σύζυγός μου με τον οποίο διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις. Ήρθε λοιπόν να με δει τον χειμώνα στην παράσταση «Ο κήπος με τις αλήθειες» στο «Μουσούρη» όπου παίζαμε με τον Σταμάτη Φασουλή. Μετά την παράσταση αρχίσαμε να μιλάμε και μου μίλησε για τη σκηνοθέτη Βάσια Αργέντη με την οποία θα έκαναν μαζί μια παράσταση. Κανονίσαμε ένα ραντεβού στο σπίτι μου και εντυπωσιάστηκα από τη Βάσια. Είναι μια νέα γυναίκα και σκηνοθέτης με ήθος και όραμα. Ξέρετε εγώ όταν βλέπω τέτοιους ανθρώπους στη δουλειά μας συγκινούμαι. Τη ρώτησα εάν έχει κάποιο έργο να μου προτείνει. Μου πρότεινε αρχικά ένα άλλο έργο που πιστεύω ότι δεν θα μου ταίριαζε και της λέω «δεν έχει κάτι άλλο δικό σου»; Μου φέρνει την επόμενη μέρα τη «Μαύρη γαλότσα». «Αυτό είναι» της λέω και έτσι ξεκινήσαμε να στήνουμε την παράσταση.
–Γιατί είπατε «αυτό είναι»;
–Γιατί είναι ένα έργο σύγχρονο, μη επιτηδευμένο που ταυτόχρονα έχει βάθος, γέλιο και συγκίνηση. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Νομίζω ότι αυτά είναι ήδη μια «μαγική» συνταγή. Το πιο μαγικό όμως είναι ότι είμαστε μια αγαπημένη παρέα. Να πω ότι ούτε την Κρίστη Παπαδοπούλου την ήξερα προσωπικά και την πρότεινε επίσης ο Λευτέρης και έχω πάθει πλάκα. Είναι ένα υπέροχο παιδί. Να σας πω κάτι… αυτό που θέλω τώρα στη ζωή μου είναι να δουλεύω και να συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους περνάμε ωραία και να υπάρχει αγάπη στη δουλειά αλλιώς δεν αξίζει.
–Αναπολείτε καθόλου το παρελθόν;
–Όχι. Ως στάση ζωής έχω το σήμερα και το αύριο. Πρόσφατα είχα πάει στην εκπομπή του Λούη Πατσαλίδη στην Κύπρο. Στο ακροατήριο είχαν έρθει πολλά παιδάκια με τους γονείς τους για να με δουν. Μετά ήρθαν για φωτογραφίες και για να μου μιλήσουν. Μου λέει ένα φίλος μου που ήταν μαζί μου: «καταλαβαίνεις ότι έχεις άλλα τριάντα χρόνια καριέρας αν το θες; Το κοινό σου ξεκινάει από παιδιά δημοτικού». Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ’ αυτό;
–Εσείς θέλετε άλλα τριάντα χρόνια καριέρας;
–Καλά να είμαστε πάνω απ’ όλα και βλέπουμε. Πάντως δεν είμαι από τους ηθοποιούς που θέλουν να πεθάνουν στο σανίδι (γέλια). Προτιμώ σε μια παραλία δίπλα ή μέσα στη θάλασσα. Ελπίζω τώρα στην Κύπρο ανάμεσα στις παραστάσεις να βρω χρόνο να κάνω κανένα μπανάκι.
Συνύπαρξη αντιθέσεων
«Πρόκειται για ένα φυσικό συναπάντημα «γέλιου-συγκίνησης». Πρόκειται για την υγρασία στα ίδια μάτια από διαφορετικές αιτιάσεις. Η ζωή γίνεται όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα μέσα από την συνύπαρξη αντιθέσεων» λέει η σκηνοθέτρια της παράστασης Βάσια Αργέντη. Φωτογραφία: Γιώργος Καλφαμανώλης
–Η «Μαύρη γαλότσα» είναι μια σύγχρονη κωμωδία που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην Κύπρο. Πώς και γιατί γράψατε αυτό το έργο και γιατί να έρθει κάποιος να το δει;
–Η «Μαύρη γαλότσα» λειτουργεί συμβολιστικά ως τίτλος αλλά και ως υπόδημα. Πόσο μεγάλο παπούτσι και πόσα πολλά μπορεί να χωρέσει; Σαν την ζωή μας που ανυποψίαστα γεμίζει χαρές, λύπες, ανθρώπους, σχέσεις κ.ο.κ. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο θέλησα να φτιάξω μία κωμική θεατρική κατάσταση με ανθρώπους οικείους, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας που να μπορούν να επικοινωνήσουν με έναν ευχάριστο και ίσως υπερβολικό τρόπο, αλήθειες που ενδόμυχα μας βασανίζουν.
–Στην περιγραφή του έργου αναφέρεται ότι είναι μια «κωμωδία σχέσεων γεμάτη γέλιο και συγκίνηση». Θεωρείτε ότι η συγκίνηση μπορεί να συνδυαστεί με το γέλιο;
–Ανενδοίαστα θα πω πως «ναι». Πρόκειται για ένα φυσικό συναπάντημα «γέλιου-συγκίνησης». Πρόκειται για την υγρασία στα ίδια μάτια από διαφορετικές αιτιάσεις. Η ζωή γίνεται όμορφη και πιο ενδιαφέρουσα μέσα από την συνύπαρξη αντιθέσεων.
–Στη «Μαύρη γαλότσα» πρωταγωνιστεί μια σημαντική και ξεχωριστή μονάδα του ελληνικού θεάτρου, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε ή γνωριζόσασταν από παλαιότερη συνεργασία;
–Πρώτη φορά συνεργαστήκαμε και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το αντάμωμα.
–Πώς είναι η συνεργασία σας με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και πώς προέκυψε;
–Είναι πραγματικά μια πολύ όμορφη συνεργασία. Είναι ένας αρκετά εξωστρεφής άνθρωπος, γεμάτος εμπειρίες, εικόνες, ταλέντα, σεβασμό προς τον συνάδελφο (δεν είναι δεδομένο) και ένα σωρό άλλα χαρίσματα. Το σημαντικό είναι πως η εμπειρία της δεν αποτελεί τροχοπέδη στις συνεργασίες της με νέους ανθρώπους, αλλά αντιθέτως λειτουργεί ως μοχλός εκκίνησης συλλογής νέας «γνώσης» για εκείνη και ανοίγματος νέων οριζόντων για τους άλλους. Ένας ευγενής και όμορφος άνθρωπος μέσα και έξω. Σε ό,τι αφορά το πώς συναντήθηκαν οι δρόμοι μας... Της κάναμε μία πρόταση για μία άλλη υπαρξιακή κωμωδία της οποίας είχα τα δικαιώματα και έλαχε να κάνω τη μετάφραση. Δεν ήταν κάτι που τη γέμιζε και έτσι της προτείναμε κάτι καθ’ ολοκληρίαν δικό μου, τη «Μαύρη Γαλότσα». Ένιωσε να βρίσκει τον εαυτό της υποκριτικά μέσα σε αυτό και ομολογώ πως με χαροποίησε ιδιαίτερα που προτίμησε κάτι καθαρά δικό μου. Είναι πραγματικά «τιμή μου».
–Η Κρίστη Παπαδοπούλου και ο Λευτέρης Ζαμπετάκης είναι εξοικειωμένοι με το κυπριακό κοινό. Τι σας έχουν πει για τις ιδιαιτερότητες του κοινού στην Κύπρο;
–Μου έχουν πει ότι πρόκειται για ένα κοινό που διψά για όμορφες παραστάσεις και πως έχει πάντα μια αγκαλιά μεγάλη και γι’ αυτό ανυπομονώ για τις παραστάσεις στην Κύπρο.
–Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Λευτέρη Ζαμπετάκη και την Κρίστη Παπαδοπούλου;
–Φωτεινή! Όταν συναναστρέφεσαι ταλαντούχους, ευγενείς και καλούς ανθρώπους γεμάτους φως, πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι η συνεργασία μας; Χωρίς σκοπέλους και γεμάτη φως!
–Εσείς έχετε ξανανεβάσει έργα σας στην Κύπρο;
–Προσωπικά όχι. Ωστόσο, ανέβηκε το χειμώνα που μας πέρασε η «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ» από μία νεανική ομάδα της περιοχής Λατσίων και πήρε το πρώτο βραβείο στους Παγκύπριους Θεατρικούς Αγώνες.
–Το θεατρικό σας έργο «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ» έκανε αίσθηση στα θεατρικά πράγματα στην Ελλάδα και βραβεύτηκε. Πώς μπαίνετε στη διαδικασία συγγραφής ενός έργου;
–Κατ’ αρχάς, έχω μία εμμονή με τον «άνθρωπο» και με ό,τι σέρνει στην πλάτη και στην ψυχή του. Δεύτερον, λατρεύω τα ψυχογραφήματα των συμπεριφορών και των αντικειμενικών συνθηκών που λειτουργούν ως ομπρέλα για πολλούς ανθρώπους σε συνδυασμό με τις συμπεριφορικές συνήθειες που σχετίζονται με τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση. Οπότε, ό,τι μου ερεθίζει το μυαλό να σκεφτώ, να στριμωχτώ, να βουτήξω λίγο πιο βαθιά, με ωθεί πάνω από ένα χαρτί και ένα μολύβι. Κάπου εκεί ξεκινά το δικό μου ταξίδι…
–Τι είναι το θέατρο για σας;
–Το θέατρο είναι η ζωή ξεγυμνωμένη, δίχως τύψεις, δίχως ενοχές και προκαταλήψεις. Μία θορυβούσα ηχώ που απροκάλυπτα μας οδηγεί στο να δούμε όσα πολλές φορές τρομάζουμε να παραδεχτούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ένας γυάλινος κόσμος με πολλά επίπεδα, πολλές οπτικές, πολλές αποχρώσεις… Ένας εσωτερικός τουρισμός στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής.
–Έχετε αγωνία εάν ο κόσμος θα επιστρέψει στα θέατρα μετά από δυο χρόνια απουσία λόγω κορωνοϊού και μέτρων ή αισιοδοξείτε ότι το κοινό «διψάει» για θέατρο;
–Καμία αγωνία γι’ αυτή τη συνθήκη. Η μόνη μου αγωνία σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους είναι αν θα γείρουν περισσότερο στο διάβασμα και στην ενασχόληση με τις τέχνες και δη στο θέατρο, μπας και ανοίξουν οι ορίζοντες μας και ο κόσμος μας ομορφύνει μια στάλα παραπάνω και γίνει πιο ανθρώπινος.
Πληροφορίες
Η μπύρα ΚΕΟ παρουσιάζει την κωμωδία του καλοκαιριού: «Μαύρη γαλότσα» της Βάσιας Αργέντη. Παραστάσεις: Δημοτικό θέατρο Λευκωσίας: 2,3,4 Ιουνίου, Παττίχειο θέατρο Λεμεσού: 6,7,8 Ιουνίου. Θέατρο Σκάλα, Λάρνακα: 9 Ιουνίου , Μαρκίδειο θέατρο, Πάφος 10 Ιουνίου. Εισιτήρια: tickethour.com.cy & καταστήματα ACS. ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ : ELECTROLINE Χορηγοί: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΟΠΑΠ Υποστηρικτές: Δ.Κ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΜΗΤΣΙΔΗΣ, ΥΠΕΡΑΓΟΡΕΣ ΑΛΦΑ ΜΕΓΑ, McDonald's, PAREX.
Επίσημος αερομεταφορέας: SKY EXPRESS . Χορηγός φιλοξενίας: ATLANTICA HOTELS & RESORTS Χορηγοί επικοινωνίας: LOVE FM 100.7, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΤΗΛΕΩΡΕΣ , WIZZ, ALPHA ΚΥΠΡΟΥ
