Με την Ανατολή ή με τη Δύση

Αυτά που σήμερα διαδραματίζονται, από την Ουκρανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, τα είχαμε περιγράψει σε δύο διαδοχικά άρθρα από τον Φεβρουάριο του 2012. Η κρίση στην Ουκρανία οδηγεί με ακρίβεια στην επαλήθευση της εκτίμησης ότι το σκληρότερο παιχνίδι θα παιχθεί στην περιοχή μας, λόγω ενεργειακών πηγών και επειδή οι ΗΠΑ έχουν να καλύψουν μία τεράστια τρύπα 7 τρισ. στο έλλειμμά τους. Η ουκρανική κρίση δίνει έρεισμα για συνοπτική ανάλυση των τελευταίων 25 ετών. Συμπέρασμα πρώτο: η απόλυτη κυριαρχία των «πλανηταρχών» των ΗΠΑ, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, εξαϋλώθηκε υπό το βάρος κατά συρροή λαθών που δημιούργησαν χαίνουσες πληγές σε καίρια σημεία του πλανήτη. Η Ουάσιγκτον «αναμετρήθηκε» με τη διεθνή τρομοκρατία αλλά και την υπέθαλψε, για να επιβάλει διεθνώς ένα ιδιότυπο καθεστώς, νόμων και περιορισμών που ίσχυαν για όλους πλην των ΗΠΑ. Πολιτική που έγινε μπούμερανγκ κι επέστρεψε επί των έξυπνων κεφαλών του establishment: Η «αραβική άνοιξη» άνοιξε πύλες κολάσεως σε Αίγυπτο, Λιβύη, Συρία, Υεμένη κ.α., ενώ η «διάσωση» του «πυρηνικού» Ιράκ από τον Σ. Χουσεΐν, είχε αντίτιμο δεκάδες χιλιάδες ζωές, δισεκατομμύρια δολάρια κι ένα ατέρμονα εμφύλιο. Στη Συρία έχασαν το παιχνίδι από μία κίνηση (συμφωνία για τα χημικά) του Πούτιν, ενώ και στο Ιράν, ο ίδιος παίκτης, αφαίρεσε από τον «πυρηνικό «κίνδυνο» τη βαλβίδα. Συμπέρασμα δεύτερο: μέσα από τα αμερικάνικα λάθη, αναδύθηκε ο Πούτιν ως μέγας παίκτης στη διεθνή σκακιέρα. Ο Πούτιν, ανέλαβε (1.1.2000) τα ηνία μιας χώρας διαλυμένης από τη δεκάχρονη ασύδοτη διακυβέρνηση Γιέλτσιν κι ενός μαφιόζικου περίγυρου ολιγαρχών. Τέκνο της διαβόητης Γκα Κε Μπε ήξερε καλά ότι μόνο ο δρόμος της αδυσώπητης πειθαρχίας θα επανέφερε τη Ρωσία σε δεσπόζουσα θέση. Στα 14 χρόνια που μεσολάβησαν έβαλε τάξη στην αχανή χώρα και αξιοποιώντας τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της κι έκανε τη μισή Ευρώπη και τη μισή Ασία εξαρτημένες από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, για να πούμε το ελάχιστο. Έπαιξε τη Δύση με τα δικά της μιντιακά όπλα, πλασάροντας την εικόνα του ήρωα, του θηρευτή και του σκληρού πράκτορα, που δεν διστάζει να εξουδετερώνει αντιπάλους ακόμα κι εξ αποστάσεως, με πολώνιο 210. Είναι όμως όντως κι ο ψυχρόαιμος ηγέτης που σε Μπεσλάν και Μόσχα κι εξολόθρευσε Τσετσένους αυτονομιστές χωρίς να λογαριάσει παράπλευρες απώλειες. Είναι ο τσάρος που «εξήγησε» στους Αμερικανούς ότι η Γεωργία δεν μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, όταν σε 48 ώρες μπήκε και βγήκε στη γειτονική χώρα προσαρτώντας Οσσετία και Αμπχαζία. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον αγνοώντας το δις εξαμαρτείν ξαναδοκίμασε στην Ουκρανία και η Κριμαία είναι μόνο η αρχή…

Η Κύπρος θα πρέπει να παραταχθεί με τη Ρωσία από την οποία ευεργετήθηκε πολλαπλώς μέχρι τώρα; Για πολλούς λόγους θα ήταν λάθος αλλά κυρίως επειδή στην ενεργειακή αντιπαράθεση τα κυπριακά συμφέροντα είναι ακριβώς απέναντι των ρωσικών. Η ευρωπαϊκή Κύπρος αντιλαμβανόμενη πλέον ότι η Ε.Ε. χρειάζεται επειγόντως εναλλακτικό σχέδιο απεγκλωβισμού, από το ρωσικό ενεργειακό κεφαλοκλείδωμα πρέπει να είναι με την Κύπρο. Πρέπει να βρεθεί στον πυρήνα του καίριας γεωπολιτικής σημασίας εναλλακτικού σχεδίου, αφού στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου, είναι πλέον στραμμένα τα βλέμματα όλων. Τα υπόλοιπα για την πολιτική ηγεσία θα πρέπει να είναι ευκόλως εννοούμενα…