Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την κορύφωση της έντασης στον άξονα Ισραήλ-Γάζας, η προσοχή των αναλυτών και καθηγητών στην Κύπρο, στην Τουρκία, στην Ελλάδα και στις άλλες πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής έχει εστιάσει για μια ακόμη φορά στο Παλαιστινιακό Ζήτημα. Πολλές αναλύσεις, επιχειρώντας να προλάβουν τις εξελίξεις τονίζουν ότι η νέα κρίση έχει ως σημείο εκκίνησης την νέα επιθετικότητα του Τελ Αβίβ.
Κατά την άποψη μας αυτή η ανάγνωση είναι απλοϊκή και ενδέχεται να οδηγήσει τον αναγνώστη σε λανθασμένα συμπεράσματα. Το Ισράηλ είναι το κομμάτι της μεγάλης κρίσης, και όχι το σημείο εκκίνηση της. Το νέο δράμα της Παλαιστίνης συσχετίζεται με τις σαρωτικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων σε ολόκληρη την Μεσοποταμία και στην Μέση Ανατολή.
Ως γνωστόν, στις αρχές του Ιουνίου, το Ιράκ έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, η Οργάνωση Ισλαμικού Κράτους Ιράκ - Δαμασκού, η οποία, την προηγούμενη περίοδο, ανέπτυξε πολιτική και στρατιωτική δράση στο βόρειο κομμάτι της Συρίας, έθεσε υπό τον έλεγχο της την Μοσούλη και άλλα σημαντικά αστικά κέντρα του βόρειου Ιράκ. Η συγκεκριμένη οργάνωση δημιουργήθηκε στον απόηχο της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ από τον καθηγητή Αλ Μπαγνταντί και τους συντρόφους του. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η οργάνωση του κ. Μπαγναντί ήρθε σε σύγκρουση με την Αλ Κάϊντα, η οποία μετά την δολοφονία του Μπιν Λάντεν ελέγχεται από τον Αλ Ζαβαχιρί .
Στην περίπτωση του Ιράκ, η Αλ Κάϊντα ζήτησε από τους μαχητές της να επικεντρωθούν στην προοπτική της αποδυνάμωσης και της σταδιακής πτώσης της ιρακινής κυβέρνησης. Το συγκεκριμένο σχέδιο δεν βρίσκει σύμφωνο τον κ. Μπαγνταντί. Σε αντίθεση με την Αλ Κάϊντα, ο κ. Μπαγναντί οραματίζεται την αναστήλωση του χαλιφάτου στα εδάφη του Ιράκ, της Συρίας και των άλλων μουσουλμανικών χωρών.
Κατά την διάρκεια του Ιουνίου, η Οργάνωση Ισλαμικού Κράτους έθεσε τον θεμέλιο λίθο του νέου χαλιφάτου στο Ιράκ και κατεδάφισε τα σύνορα Ιράκ - Συρίας. Στην συνέχεια εξαπέλυσε μετωπική επίθεση κατά του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος στην βόρεια Συρία και τις αρχές του Ριγιάντ στα σύνορα Ιράκ - Σαουδικής Αραβίας. Οι επιθέσεις ήρθαν σε μια στιγμή που οι διεθνείς αερολιμένες της Δύσης πέρασαν σε κατάσταση συναγερμού. Σε κατάσταση συναγερμού τέθηκε και η αστυνομία του Παρισιού. Είχε προηγηθεί επίθεση κατά του εβραϊκού παράγοντα του Βελγίου. Όλα δείχνουν ότι την προηγούμενη περίοδο, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εξασφάλισαν πληροφορίες σχετικά με επικείμενη επίθεση των τζιχαντιστών στις δυτικές πρωτεύουσες.
Ο συναγερμός στην Δύση και η αναστήλωση του χαλιφάτου συνέπεσε με την απαγωγή των τριών ισραηλινών νέων. Πριν από λίγες ημέρες, οι ισραηλινές αρχές εντόπισαν τους σωρούς των δολοφονημένων νεαρών. Ο ενταφιασμός των νέων σηματοδότησε την έναρξη βίαιων συγκρούσεων ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς πολίτες. Σταδιακά, στην σύγκρουση έλαβαν μέρος και οι ισλαμιστικές οργανώσεις της Λωρίδας της Γάζας. Η εκτόξευση των συριακών και ιρανικών καταγωγής ρουκετών από την Γάζα στο νότιο Ισραήλ, τελικά άνοιξε τον δρόμο για μια νέα αναμέτρηση του Τελ Αβίβ με την Οργάνωση Χαμάς, η οποία ελέγχει την Γάζα και υποστηρίζεται από την Τουρκία, το Ιράν και το Κατάρ.
Στα πλαίσια των προαναφερθέντων προκύπτουν μια σειρά σημαντικών ερωτημάτων; Ποια η σχέση των σαρωτικών εξελίξεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στην Μεσοποταμία με τον νέο πόλεμο στην Παλαιστίνη; Ποιοι κρύβονται πίσω από την απαγωγή και την δολοφονία των ισραηλινών νέων; Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί ο νέος πόλεμος; Τι μας προϊδεάζει ο νέος πόλεμος για το μέλλον της «γειτονιάς» μας;
Οι αναλυτικές απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων ξεπερνούν τα όρια αυτού του σύντομου άρθρου γνώμης. Ωστόσο, προτείνω στον αναγνώστη να λάβει υπόψη του τα εξής τρία σημεία καθώς αναλύει τις νέες εξελίξεις στην περιοχή μας: Πρώτον, το νέο Ισλαμικό Χαλιφάτο δημιουργεί μια νέα δυναμική στους κόλπους του συντηρητικού, διεθνιστικού, ισλαμιστικού κινήματος. Αυτή η δυναμική επιφυλάσσει επιπτώσεις για ολόκληρη την περιοχή μας. Δεύτερον, η κορύφωση της έντασης και ο πόλεμος, ως συνήθως, εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων των περιφερειακών, συντηρητικών- εθνικιστικών, δεξιών κυβερνήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στο εσωτερικό.
Η ένταση εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυβέρνησης Νετανγιάχου, η οποία δεν αποδέχεται την πολιτική ενότητα της Παλαιστίνης και επιχειρεί να κρατηθεί στην εξουσία με νύχια και δόντια. Την ίδια στιγμή εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Χαμάς, του Ιράν, της Τουρκίας κ.ο.κ. Τέλος, η περιοχή μας έχει εισέλθει σε μια περίοδο που οι ντόπιοι πληθυσμοί αμφισβητούν τα σύνορα και τις πολιτικές δομές του παρελθόντος.
