Όταν πριν από δέκα χρόνια είχα αποφασίσει ότι θα αγόραζα σπίτι για να στεγάσω την πολύτεκνη οικογένειά μου, ένας καλός φίλος, διευθυντής υποκαταστήματος τράπεζας, στον οποίον απευθύνθηκα για στεγαστικό δάνειο, με κέρασε καφέ και μου είπε να περάσω το βράδυ από το σπίτι του να τα πούμε.
Πέρασα και μου εξήγησε ότι το σπίτι που θα αγόραζα για 100.000 λίρες θα μου στοίχιζε στο τέλος πέραν των 350.000 λόγω των υψηλών επιτοκίων και άλλων, κρυμμένων στα μικρά γράμματα του συμβολαίου, τραπεζικών χρεώσεων. Μου εξήγησε ότι για μία σειρά ετών, από τις 1000 λίρες της μηνιαίας δόσης, οι 700 θα πήγαιναν στα επιτόκια και στα άλλα… «Εγώ δάνειο δεν σου δίνω, γιατί είσαι φίλος μου. Αν επιμένεις πήγαινε αλλού», μου είπε.
Τώρα, κάθε που θυμάμαι τα λόγια του τραβώ τα μαλλιά μου, αφού συνεπεία της κρίσης το οικογενειακό εισόδημα –όπως όλων των μισθωτών– συρρικνώθηκε δραματικά, με αποτέλεσμα η κάθε μηνιαία δόση να είναι βραχνάς. Από την άλλη οι τράπεζες αντί να μειώσουν τα επιτόκια, χαλαρώνοντας τον βρόγχο από τον λαιμό του κόσμου, δημιούργησαν ομάδες κρούσης που κάθε λίγο και λιγάκι σου τηλεφωνούν και με αυστηρό ύφος, σου υπενθυμίζουν ότι «έκοψες πίσω» και πως τον επόμενο μήνα θα πρέπει να καλύψεις τα κενά, διαφορετικά… Διαφορετικά τι, ρε μπαγάσες;
Η δική μου αντίληψη είναι ότι χρειάζεται μια μαζική αντίδραση έναντι των τραπεζών. Ή μειώνουν τα επιτόκια από, π.χ. την 1η Σεπτεμβρίου ή ουδείς πληρώνει εφεξής τη δόση του. Κι αυτό για να μην έρθουν τα χειρότερα κι επαληθευτεί η ανατριχιαστική ατάκα που κυκλοφορεί ευρέως το τελευταίο διάστημα, ότι «θα μιλήσουν τα G3»… Με αυτό, συμφωνεί απόλυτα και ο σοφός φίλος μου που πριν από δέκα χρόνια μου αρνήθηκε το στεγαστικό δάνειο. Τον συνάντησα προχθές στη Λήδρας.
Συνταξιούχος πια καθόταν σε μια καφετέρια και διάβαζε την εφημερίδα του. Πιάσαμε την κουβέντα και τον βρήκα πλήρως ενήμερο για όλα όσα τεκταίνονται στο τραπεζικό τοπίο: «Οι τράπεζες, φίλε, βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είναι στεγνές από ρευστό και φορτωμένες μέχρι τον λαιμό με μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ο μόνος που έχει ρευστό είναι ο Συνεργατισμός, πάνω στον οποίον έπεσαν το τελευταίο διάστημα, με διαρροές στα ΜΜΕ και με δηλώσεις πολιτικών και «ειδημόνων», για να του δημιουργήσουν αιμορραγία. Του δημιούργησαν.
Από τα 15 δισ. καταθέσεων που είχε, του ρούφηξαν δύο-τρία. Η διαφορά του Συνεργατισμού είναι ότι δεν έχει καταθέσεις ξένων μεγιστάνων αλλά το κομπόδεμα των κυπριακών νοικοκυριών. Αυτό το κομπόδεμα οι τράπεζες το βλέπουν σαν το αίμα που θα τις σώσει από τον θάνατο. Ο Συνεργατισμός τώρα ανήκει στο κράτος και η σωτηρία του ισοδυναμεί με τη σωτηρία δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών. Όμως τα παιχνίδια που παίζονται είναι κυρίως πολιτικά και η πολιτική ελέγχεται από τα γνωστά τζάκια. Αυτά που είχαν υπό τον έλεγχό τους τις τράπεζες, που τροφοδότησαν τις φούσκες των ακινήτων, που εξέδωσαν τα αξιόγραφα και που έστειλαν τον τόπο στη χρεοκοπία και τον κοσμάκη στη μιζέρια».
Προκύπτει, λοιπόν, ότι τώρα είναι η ώρα της αλήθειας για όλους. Έτσι, κυβέρνηση και Βουλή καλούνται να δώσουν λύσεις. Μετά ουδείς θα μπορεί να κλείσει την πόρτα της κολάσεως».
