Δεν μπορεί να είναι το αίσθημα ανασφάλειας που προκαλείται στους Ισραηλινούς, από τις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ρουκέτες «Κασάμ» της Χαμάς, η αιτία του λουτρού αίματος στη Γάζα. Αν ήταν έτσι, οι Ισραηλινοί θα είχαν πολλαπλάσιες απώλειες. Ούτε είναι λογικό το Ισραήλ να συνεχίζει –χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη διεθνή κατακραυγή– τον βομβαρδισμό σχολείων, νοσοκομείων και εγκαταστάσεων του ΟΗΕ με θύματα εκατοντάδες άμαχους Παλαιστίνιους καθημερινά.
Οι εικόνες των νεκρών παιδιών, των χιλιάδων τραυματιών και των 220.000 προσφύγων, που κάνουν τον γύρο του κόσμου, δεν εξωραΐζονται, από δηλώσεις όπως εκείνες του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζον Κέρι «περί πολιορκίας του Ισραήλ από τη Χαμάς». Αντιθέτως μεγιστοποιούν την καχυποψία. Είναι δε έως και αφελές να πιστεύει κανείς τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, όταν δηλώνει ότι δεν θα αποδεχόταν μια εκεχειρία, η οποία θα εμπόδιζε την καταστροφή των υπόγειων στοών που χρησιμοποιεί η Χαμάς για να διεισδύει στο έδαφος του Ισραήλ.
Κι αυτό γιατί από τις 8 Ιουλίου που άρχισαν οι ισραηλινές επιχειρήσεις στη Γάζα, ο στρατός του κ. Νετανιάχου θα μπορούσε να είχε καταστρέψει, όχι τρία αλλά τριάντα χιλιόμετρα υπόγειων στοών.
Τι κρύβεται λοιπόν, πίσω από τη λυσσαλέα επίθεση κατά της Γάζας: Τι πολύτιμο έχει μια στενή λωρίδα γης σαν τσιρότο, που αγγίζει την Αίγυπτο από τη μία και εκτείνεται προς το σημερινό Ισραήλ από την άλλη, με τη μία πλευρά του μήκους της (41 χλμ.) να βρέχεται από τη Μεσόγειο;
Τι να ζηλέψει κανείς από 360 τετραγωνικά χλμ. τόπο, μέσα στον οποίο συνωστίζονται ενάμισι εκατομμύριο Παλαιστίνιοι; Και γιατί στο κάτω-κάτω ο ισραηλινός στρατός δεν σφυροκοπά και τη Δυτική Όχθη με τα δυόμισι εκατομμύρια Παλαιστινίων; Ή ακόμα χειρότερα, γιατί οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης δεν εξεγέρθηκαν προς συμπαράσταση των αδελφών τους στη Γάζα;
Όλα αυτά δεν αντέχουν στη βάσανο ακόμα και της απλούστερης λογικής αν από την «εξίσωση» απουσιάζει ο ουσιαστικός καταλύτης. Το οικονομικό όφελος. Το χρήμα. Εκείνα τα 41 χλμ. της παραλίας της Γάζας, στην υποθαλάσσια προέκταση τους κρύβουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αυτό για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δεν είναι είδηση. Είναι γνωστό προ πολλού.
Μάλιστα, τον Οκτώβρη του 2013, στο πλαίσιο των ισραηλο-παλαιστινιακών συνομιλιών υπήρξε συμφωνία για αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρίσκονται στα ανοιχτά της Λωρίδας της Γάζας. Στη συμφωνία εκείνη, που έγινε επί ενός αμερικανικού επενδυτικού σχεδίου 4 δισ. δολαρίων για αξιοποίηση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, η παλαιστινιακή πλευρά εξασφάλιζε μερίδιο ενός δισ. δολαρίων.
Το μέγα πρόβλημα για υλοποίηση της συμφωνίας ήταν ότι την παλαιστινιακή πλευρά εκπροσωπούσε ο Μαχμούτ Αμπάς της Παλαιστινιακής Αρχής που ελέγχει τη Δυτική Όχθη, ενώ την ίδια ώρα οι Ισραηλινοί δεν αναγνωρίζουν ως νόμιμη εξουσία στη Γάζα, την ισλαμική Χαμάς που ελέγχει τη Λωρίδα και συνεπώς και τα 41 χλμ. της ακτογραμμής.
Ενώ για τους Παλαιστίνιους η ειρηνική συνύπαρξη με το Ισραήλ είναι προϋπόθεση για να αποκτήσουν κράτος, για το Τελ Αβίβ κομβικής στρατηγικής σημασίας είναι η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Κι αν η Χαμάς είναι το εμπόδιο, πολύ φοβάμαι ότι η δήλωση Νετανιάχου, ότι «είμαστε αποφασισμένοι να ολοκληρώσουμε αυτήν την αποστολή, με ή χωρίς εκεχειρία», σημαίνει ότι το αιματοκύλισμα της Γάζας θα συνεχιστεί χωρίς έλεος…
