Την ώρα που ο πολίτης μετρά και το τελευταίο του ευρώ για να βγάλει τον μήνα και που οι νοικοκυραίοι που αγωνίζονται μια ζωή για να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους βλέπουν με αγωνία να απειλείται το τελευταίο καταφύγιο της οικογένειάς τους, το σπίτι τους, γύρω μας εκτυλίσσονται λυσσαλέες μάχες για έλεγχο τραπεζών και κομματικές διαμάχες για εξουσία.
Λες και η χώρα δεν βρίσκεται σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, λες και δεν έχουμε δεκάδες χιλιάδες άνεργους και πολλαπλάσιους υποαπασχολούμενους. Λες και δεν χάσαμε εισοδήματα και περιουσίες. Θα μου πείτε ότι αυτοί που εξακολουθούν να μάχονται με νύχια και με δόντια δεν έχασαν ούτε τις επαύλεις, ούτε τα εξοχικά τους, ούτε και τα εισοδήματά τους. Απεναντίας μετέτρεψαν την κρίση σε ευκαιρία και συνεχίζουν να απομυζούν είτε ως δικηγόροι μεγιστάνων, είτε ως πολιτικοί νονοί μεγαλοοφειλετών, είτε και ως μεσάζοντες, φυγαδεύοντας με χίλιους δυο τρόπους κεφάλαια με το αζημίωτο.
Έτσι την εβδομάδα που μπαίνει θα γίνουμε όλοι μάρτυρες εξελίξεων σε δύο ταμπλό της οικονομίας όπου οι μεγαλόσχημοι δικηγόροι, ελεγκτές και μεγαλομέτοχοι της Τράπεζας Κύπρου θα δώσουν την έσχατη μάχη επικράτησης για τον έλεγχο της Τράπεζας, θέτοντας πρώτα και πάνω από όλα τα συμφέροντά τους κι αυτά των πελατών τους άσχετα αν το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι ολέθριο για την οικονομία της πατρίδας μας. Από την έκβαση της σύγκρουσης ίσως κάποιοι εξ αυτών χάσουν μερικά των εκατομμυρίων που διαθέτουν. Θα συνεχίσουν όμως να έχουν εκατομμύρια για να ζουν αυτοί και τα παιδιά τους, έως και γενεές δεκατέσσερις, πλουσιοπάροχα. Εκείνοι που θα πληρώσουν το μάρμαρο, ως συνήθως, θα είναι οι φορολογούμενοι που ήδη στενάζουν από το βάρος που τους φόρτωσε η κρίση.
Κι όλα αυτά ένα αόρατο χέρι να έσβησε τις πολιτικές εξαγγελίες περί κάθαρσης και απόδοσης δικαιοσύνης που ενάμιση χρόνο πριν δονούσαν την ατμόσφαιρα και τα ερτζιανά. Τώρα αυτοί έχουν ταμπουρωθεί στα κομματικά τους χαρακώματα, τα οποία είναι σίγουρο πως δεν θα εκποιηθούν και πλειοδοτούν ποιος θα προστατεύσει περισσότερο από τον άλλο τον δυσπαραγούντα πολίτη-πελάτη. Από την άλλη η κυβέρνηση, όπως το συνηθίζει, έμεινε την τελευταία στιγμή να φέρει ενώπιον των κομμάτων το επίμαχο νομοσχέδιο, όπως θα γίνει –και να το θυμηθείτε όταν έρθει η ώρα των ιδιωτικοποιήσεων ημικρατικών οργανισμών– και τώρα τρέχει με μπαλώματα να κλείσει τις τρύπες στο καράβι που βυθίζεται.
Από την άλλη είναι και η δικαιοσύνη, η οποία κινείται με ρυθμούς κουτσής χελώνας, διότι οι υποθέσεις είναι εξαιρετικά πολύπλοκες και χρειάζονται εμπειρογνώμονες για να «δεθούν» σωστά ώστε να μπορούν να σταθούν ενώπιον των δικαστηρίων. Λες και δεν υπάρχει ούτε μια υπόθεση που θα μπορούσε αυτεπάγγελτα να σταλεί από τη Νομική Υπηρεσίας στα δικαστήρια, όπως για παράδειγμα οι σκληροί δίσκοι που σβήστηκαν από τα αρχεία τραπεζών και για τους οποίους έγιναν σχετικές καταγγελίες και δημοσιεύματα με στοιχεία πολύ ισχυρά. Αλλά κι όταν οι υποθέσεις φτάσουν ενώπιον του δικαστηρίου απέναντι τους θα βρουν τους μεγαλοδικηγόρους που την εποχή των παχιών αγελάδων υπερασπίζονταν τις τράπεζες και του ελεγκτές που υπέγραφαν ότι οι λογαριασμοί των τραπεζών ήταν καθαροί κρύσταλλο… Και οι ζοππόβορτοι που ανεχόμαστε αυτή την κοροϊδία θα παρακολουθούμε από τον καναπέ, το τσίρκο να συνεχίζεται.
ΥΓ: Εις μνημήν Γιάγκου Μικελλίδη
