Το ότι είναι ζήτημα μείζονος σημασίας για ένα ευνομούμενο κράτος να επιπίπτει έστω και σκιά επί ενός ανεξάρτητου αξιωματούχου, όπως η Διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας, θεωρούμε ότι είναι αυτονόητο.
Ιδιαίτερα σε ένα ζήτημα που ενδεχομένως προκύπτει σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Διοικήτριας και προσώπου, με συγγένεια πρώτου βαθμού, όπως είναι στην προκειμένη περίπτωση η θυγατέρα της κ. Χρυστάλλας Γιωρκάτζη, αφού το δικηγορικό γραφείο του πατρός της εκπροσωπεί στα δικαστήρια τον Α. Βγενόπουλο, την ώρα που απέναντι βρίσκεται του, η Λαϊκή Τράπεζα διά της Διαχειρίστριας (η οποία ελέγχεται από τη Διοικήτρια) και η Κυπριακή Δημοκρατία σε διαδικασία διεθνούς διαιτησίας. Το ότι το Δικηγορικό Α. Γιωρκάτζη, δεν σχετίζεται με τη διαδικασία διαιτησίας ουδεμία διαφορά κάνει –κατά την εκτίμησή μας, διότι η σχέση της κ. Μαριάννας Γιωρκάτζη με τη Διοικήτρια –η οποία γνωρίζει μαρτυρικό υλικό και σχεδιασμούς χειρισμού της συγκεκριμένης υπόθεσης, δεν παύει να είναι σχέση θυγατέρας και μητρός, τη στιγμή που ο κ. Βγενόπουλος είναι πελάτης του Γραφείου του πατρός της κ. Μαριάννας Γιωρκάτζη, στο οποίο η ίδια εργάζεται και έχει ίδιον συμφέρον.
Τούτων λεχθέντων εκτιμούμε ότι με τις απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα που υποβάλαμε στον γενικό εισαγγελέα, αποφεύγεται η τοποθέτηση επί της ουσίας, κατά πόσον δηλαδή, υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων ή έστω ασυμβίβαστο από τη στιγμή που η σχέση μητέρας και κόρης δεν δηλώθηκε επισήμως, αλλά όπως ομολογεί αόριστα ο Κ. Κληρίδης, «μου το ανάφερε η ίδια η κα Γιωρκάτζη πριν από μερικούς μήνες».
Η κ. Χρ. Γιωρκάτζη δεν μπορεί όμως να είναι υπεράνω του Νόμου, ο οποίος ρητά ορίζει πως: «Δεν συμμετέχει στην παραγωγή διοικητικής πράξης πρόσωπο που έχει ιδιάζουσα σχέση ή συγγενικό δεσμό εξ αίματος ή εξ αγχιστείας μέχρι και του τέταρτου βαθμού». Εκτιμούμε επίσης ότι ενώ ο εισαγγελέας μπορεί να έχει την ευχέρεια να κρίνει άλλως πώς, σε μια περίπτωση τόσο σοβαρή που είναι δυνατόν η ΚΔ να εκτεθεί και διεθνώς αλλά και να απολέσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, πρέπει να ακολουθεί τόσο το πνεύμα όσο και το γράμμα του Νόμου.
Διαφορετικά επιτρέπει σε σκιές πιο βαριές να επιπέσουν επί του ιδίου ως θεσμού, γεγονός που αντανακλάται στο κύρος της ίδιας της Πολιτείας, αν αυτή είναι τελικά ευνομούμενη. Την ώρα όμως που τίθεται ένα τέτοιο ερώτημα, η σιωπή του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και των πολιτικών ηγετών, ιδιαίτερα εν καιρώ οικονομικής, πολιτικής αλλά και κοινωνικής κρίσεως, υποδηλοί είτε ένδειξη αδυναμίας είτε πρόθεση συγκάλυψης είτε και (ουαί και αλίμονο) συνενοχή.
Όλες αυτές τις ημέρες της σιωπής των ταγών, ο κόσμος στο δρόμο αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διατυπώνει, απαρέσκεια, αγανάκτηση και οργή, στοιχεία που επιτείνουν την απαξίωση της πολιτικής, όπως σαφώς «διακηρύχθηκε» από τη μεγάλη αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Όταν όμως σε ένα κράτος οι θεσμοί χωλαίνουν έως και επικίνδυνα, η πολιτική ηγεσία αδυνατεί να αντιδράσει διορθωτικά και με νόμιμα μέσα, τότε δημιουργείται μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας, κενό το οποίο σε πρώτο στάδιο «συμπληρώνει» η πολιτική διαφθορά που μετεξελίσσεται σε ασυδοσία, δίνοντας τη δυνατότητα στον υπόκοσμο να εξελιχθεί σε παρακράτος. Το επόμενο στάδιο αναπόδραστα θα είναι είτε η κατάλυση της δημοκρατίας «για να φύγουν οι φαύλοι», είτε ο πόλεμος. Σωπάστε, λοιπόν, ω ταγοί, μας αξίζει!
