Η τελευταία νίκη του Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν στις βουλευτικές εκλογές ήρθε τον Ιούνιο του 2011, με το εντυπωσιακό ποσοστό της τάξης του 49%. Το 2011, για πρώτη φορά, ο κ. Ερντογάν άγγιξε στην κυριολεξία τα όνειρα του. Με λίγες έδρες διαφορά, βρέθηκε ένα βήμα πριν την διεξαγωγή ενός νέου δημοψηφίσματος και την αλλαγή του συντάγματος. Στην νέα περίοδο, ο απώτερο στόχος του κ. Ερντογάν ήταν ένας και μοναδικός, η δημιουργία ενός προεδρικού συστήματος, το οποίο θα εξυπηρετούσε τα σχέδια και τα οράματα του.
Την περίοδο 2011-2013, ο κ. Ερντογάν επιχείρησε να έρθει σε συνεννόηση με την αντιπολίτευση για την δημιουργία του νέου συντάγματος και του προεδρικού συστήματος. Πρώτα χτύπησε την πόρτα της κεμαλιστικής και εθνικιστικής αντιπολίτευσης. Στην συνέχεια, έστεψε το βλέμμα του στους Κούρδους. Έδωσε το πράσινο φως για την επανέναρξη των συνομιλιών με το κουρδικό κίνημα. Στο τραπέζι των συνομιλιών, το νέο σύνταγμα βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής των δυο πλευρών.
Λίγους μήνες πριν από τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, η προσοχή του Προέδρου Ερντογάν εξακολουθεί να είναι επικεντρωμένη στις συνομιλίες με τους Κούρδους και φυσικά στο νέο σύνταγμα. Την προηγούμενη εβδομάδα, ένας στενός συνεργάτης του, ο Μπιν Αλί Γιλντιρίμ ανακοίνωσε ότι από το 2015 και μετά, ο κ. Ερντογάν θα αναλάβει την προεδρία του κυβερνητικού συμβουλίου. Με άλλα λόγια, ο κ. Ερντογάν ετοιμάζεται να επιβάλλει de facto το σχέδιο της προεδρικής δημοκρατίας στην τουρκική κοινωνία.
Το σχέδιο του κ. Ερντογάν σκοντάφτει πάνω σε δυο σημαντικά εμπόδια. Πρώτον, οι Κούρδοι ζητούν ένα σημαντικό αντάλλαγμα προτού δώσουν την συγκατάθεση και την υποστήριξη τους στα σχέδια του τουρκικού προεδρικού. Το πιο σημαντικό αντάλλαγμα, το οποίο ζητούν οι Κούρδοι είναι το αίτημα περί αυτονόμησης της κουρδικής κοινότητας της Τουρκίας. Οι ίδιοι κάνουν χαρακτηριστικά λόγο για ένα πολιτικό μοντέλο δίχως κουρδικό κράτος, το οποίο θα κατοχυρώσει συνταγματικά και θεσμικά όλα τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των Κούρδων. Με λίγα λόγια, προτείνουν την δημιουργία της επαρχίας του αυτόνομου Βορείου Κουρδιστάν στα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας. Η αυτόνομη κουρδική επαρχία θα έχει την δική της σημαία, τον δικό της στρατό και το δικό της κοινοβούλιο. Το βόρειο Κουρδιστάν θα έχει αποκεντρωμένη διοίκηση και θα επιχειρήσει να δώσει νέα ανάσα ζωής στο μοντέλο των σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης. Παράλληλα, οι Κούρδοι προτείνουν την δημιουργία 20 αυτόνομων περιοχών στην Τουρκία και την αποκέντρωση του τουρκικού κράτους. Μέχρι σήμερα, η τουρκική κυβέρνηση έχει επιλέξει να διατηρήσει «αποστάσεις ασφαλείας» από αυτό το σχέδιο, το οποίο σύμφωνα με κάποια μέλη της κυβέρνησης είναι «άκρως επικίνδυνο».
Το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο, πάνω στο οποίο σκοντάφτουν τα σχέδια του Προέδρου Ερντογάν ακούει στο όνομα «Συνταγματικό Δικαστήριο». Σε λίγες εβδομάδες, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας καλείται να δώσει την τελική απόφαση του σχετικά με το περίφημο όριο του 10% για την είσοδο των τουρκικών πολιτικών κομμάτων στην τουρκική βουλή. Ύστερα από σχετικό αίτημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι Τούρκοι δικαστές έχουν δυο επιλογές: Είτε θα καταργήσουν το όριο είτε θα επιλέξουν παθητική στάση. Σε περίπτωση που επιλέξουν το πρώτο, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του κυβερνώντος κόμματος θα τεθεί άμεσα υπό αμφισβήτηση. Τρία μικρά κόμματα, θα έρθουν να στερήσουν πολύτιμους ψήφους από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και την αξιωματική αντιπολίτευση: Οι Κούρδοι, το συντηρητικό Κόμμα Ευτυχίας και η εθνικιστική-κεμαλιστική μερίδα της αντιπολίτευσης.
Σε μια περίοδο που τα σχέδια του Τούρκου Προέδρου βρίσκονται αντιμέτωπα με σοβαρές προκλήσεις, ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός ενδέχεται να αποτελέσουν για μια ακόμη φορά την εύκολη λύση για την κυβερνητική παράταξη σε ότι αφορά την διατήρηση της συνοχής της εκλογικής βάσης. Μέσα στα πλαίσια της συγκεκριμένης στρατηγικής, στο Κουρδικό και στο Κυπριακό δεν θα πρέπει να αναμένουμε ελπιδοφόρα μηνύματα και «ευχάριστες εκπλήξεις». Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη...
